Ταξιδεύω στη θάλασσά σου

"Θα μεταλάβω με νερό θαλάσσινο, στάλα τη στάλα συναγμένο απ' το κορμί σου, σε τάσι αρχαίο, μπακιρένιο αλγερινό, που κοινωνούσαν πειρατές πριν πολεμήσουν..."
["Τραβέρσο", Νίκος Καββαδίας]

Ο Άγγελός μου, Εσύ...

Σε βλέπω να κοιμάσαι μέσα στο σκοτάδι... Σε έχω στην αγκαλιά μου... Ακούω την ανάσα σου. Ήρεμη, γαλήνια... Το πρόσωπό σου διαγράφεται μέσα στο πέπλο του σκοταδιού... Σε αγγίζω. Απαλά. Με τα ακροδάχτυλά μου... Προσπαθώ να μη σε ξυπνήσω, να μη χαλάσω την εικόνα... Να χορτάσουν τα μάτια μου όσο περισσότερο μπορούν την εικόνα σου καθώς κοιμάσαι. Με νιώθεις από το πρώτο άγγιγμα. Ανεπαίσθητα στην αρχή. Αναστενάζεις. Αναδεύεσαι. Με έχεις όλη νύχτα στην αγκαλιά σου. Το χέρι σου κρατά το δικό μου. Ξεκινώ από το μέτωπό σου. Σου αρέσει να σε χαιδεύω εκεί. Ασυναίσθητα, μου σφίγγεις το χέρι. Συνεχίζω τη διαδρομή στους κροτάφους σου, στα ματάκια σου, στη μύτη, στα χείλη... Βλέπω ένα χαμόγελο να αχνοφαίνεται στο πρόσωπό σου. Ασυναίσθητα. Πάντα μέσα στον ύπνο σου. Σου δίνω ένα απαλό φιλί στην κρυψώνα που σχηματίζουν τα ματάκια και η μυτούλα σου. Κάνεις το μμμμ που λατρεύω να ακούω. Σου δίνω κι ένα στο λαιμουδάκι σου. Κι άλλο μμμμ... Σου δίνω κι ένα φιλί στο χέρι σου.
Σε αγκαλιάζω σφικτά. Με σφίγγεις κι εσύ. Και ξαναχάνομαι στην αγκαλιά σου, κι έτσι γλυκά με ξαναπαίρνει κι ο Μορφέας στον κόσμο όπου η αίσθησή σου δανείζει το φως της στην ψυχή και τα όνειρά μου.
Κι όλα αυτά, για να έρθει το πρώτο φως της μέρας και να με καλημερίσει η γλύκα σου.
Καρδιά μου.
Είσαι ο Άγγελός μου, η δροσοσταλίδα μου...

Μακριά σου...

Εμείς

Άλλο ένα σκ πέρασε, και είμαστε στη Δευτέρα.
Ήταν ένα από τα πιό άσχημα σκ, κι αυτό γιατί αναλώθηκε με εκνευρισμό και τσακωμούς, ως επί το πλείστον για χαζούς, ανούσιους, ηλίθιους, γελοίους λόγους...
Και με είχε προειδοποιείσει η φίλη μου η Σ. για τον ανάδρομο Ερμή, για τα προβλήματα επικοινωνίας, και της είχα απαντήσει "Στη σχέση δεν έχουμε κανένα πρόβλημα, είμαστε στα καλύτερά μας". Αμ έλα που μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλο λόγο μην πεις! Γιατί εκεί που πηγαίνουν όλα καλά, εκεί αρχίζεις για σαχλά πράγματα και γκρινιάζεις, πιάνεσαι από ένα θέμα και το αναλύεις μέχρι εκεί που δεν αναλύεται, εκνευρίζεσαι, φωνάζεις και μετά δεν ηρεμείς με τίποτα. Ίσα-ίσα που, αψου να κάνει ο άλλος, εσύ γίνεσαι δυναμίτης και φτου κι από την αρχή...
Έχεις πει μια τεράστια σοφία (μεταξύ των πολλών): είμαστε αχάριστοι. Ναι, είμαστε. Αντί να αφεθούμε, να απολαύσουμε, να πετάξουμε στον Κεάδα τις χαζομάρες, τα νεύρα, τις λεπτομέρειες που όχι μόνο δεν κάνουν τη διαφορά, αλλά χτίζουν αποστάσεις και χάσματα βλακωδώς, εμείς είμαστε απλά αχάριστοι. Άλλοι περνάνε μία ζωή ελπίζοντας να βρουν έναν άνθρωπο που απλά να τους ταιριάζει λίγο -πόσο μάλλον το ταίρι τους, τον άνθρωπό τους, το απόλυτο- κι εμείς που το βρήκαμε, κοιτάζουμε να το κλωτσάμε, αντί να το πάρουμε αγκαλιά και να το προστατεύουμε, ταϊζοντάς το με χάδια, φιλιά, αγάπη, γλυκόλογα, λατρεία, φροντίδα και προδέρμ...
Θέλω να σου ζητήσω μέσα από τα βάθη της ψυχής μου συγνώμη, για όσα φταίω και για όσα δεν φταίω. Και να σου υποσχεθώ πως θα κάνω τα αδύνατα δυνατά, ώστε να εξαφανιστούν τέτοιου είδους τριβές της σχέσης και της αγάπης μας. Μπορεί σαν πρώτη εικόνα, βραχυπρόθεσμα, να φαίνεται πως μετά από έναν τσακωμό ερχόμαστε πιό κοντά, ακόμα πιό κοντά απ'όσο ήδη είμαστε, αλλά μακροπρόθεσμα, η σχέση φθείρεται από τέτοια ανούσια πράγματα. Και να πεις να είχαμε έναν ουσιαστικό λόγο... Να πω, ναι, καλά κάναμε και τσακωθήκαμε, και σπάσαμε και τα κεφάλια μας.
Είναι όμως δύσκολο για δύο ανθρώπους που πρώτη φορά συζούν να το χωνέψουν, να το δεχθούν, να μάθουν να λειτουργούν κάτω από ένα διαφορετικό, κοινό πρίσμα, ως δύο οντότητες που λειτουργούν σαν μία, συντηρώντας ένα σπιτικό και βάζοντας σε ένα αυλάκι τα θέλω, τα πρέπει, τα όλα τους. Κυρίως, το να στεγάζεις τον έρωτα, το πάθος, τον πόθο, την τρέλα...
Πώς να ταιριάξεις από τη μία ημέρα στην άλλη τη διαφορετικότητα, όλα τα χρόνια, τις εμπειρίες και τα βιώματα που κουβάλαγες τόσα χρόνια, πριν γνωρίσεις αυτό που τώρα ζεις και θέλεις να ζεις για πάντα? Πώς να απαρνηθείς συνήθειες που, ενώ για σένα ήταν οκ, τώρα δεν κολλάνε και προσπαθείς να τις κάνεις να κολλάνε? Μήπως η απάντηση σε όλα αυτά είναι σεβασμός στη διαφορετικότητα του συντρόφου μας, αποδοχή και πορευόμαστε?
"Για πάντα θα μείνω, αν ρωτάς,
Για πάντα θα είμαι εδώ να με κοιτάς,
Για πάντα, εδώ είναι το κορμί,
Εδώ είναι η ζωή,
Δεν φεύγω αν δεν φύγουμε μαζί"...
Για εμάς, καρδιά μου...

5 πράγματα για μένα

Παίρνοντας την αφορμή ουσιαστικά από τη σελίδα της Ασημένιας, της οποίας τα 5 πράγματα με εκφράζουν απόλυτα, θα παραθέσω και τα πέντε δικά μου (που δεν είναι 5, είναι πολλά, τα ομαδοποίησα όμως και βγήκαν πέντε!!!):

1. Εξαρτήσεις ουσιών - βρώση - προτιμήσεις: Καπνίζω. Πολύ. Θα ήθελα να το κόψω, αλλά δεν μπορώ. Ίσως δεν έχω προσπαθήσει, ίσως δεν το έχω πάρει στα σοβαρά ώστε να προχωρήσω από το σκέπτεσθαι στο επιχειρείν... Σοκολάτα. Μπορώ να ζήσω μόνο με αυτήν. Δεν με απασχολεί το αρμυρό φαγητό. Μου αρέσει στην κλασσική της μορφή, με αδυναμία στην ανοικτή σοκολάτα και στη λευκή. Την κλασσική υγείας την κατανάλωσα σε ποσότητες στα παιδικάτα μου, επειδή μου την έπαιρνε καθημερινά η γιαγιάκα μου. Τρελαίνομαι να έχει μέσα καραμέλα. Έχω πάθος με τις πραλίνες. Αγαπημένο μου γλυκό, το cheesecake. Δεν πίνω. Αντιπαθώ το αλκοόλ. Με ζαλίζει και με χαλάει. Εξαιρώ τη σαμπάνια και το kir royal, τα οποία λατρεύω, αλλά ένα ποτηράκι πάντα. Προσθέτω και μερικές ετικέττες καλού κρασιού, κόκκινου και λευκού, αλλά και πάλι ένα ποτηράκι. Λατρεύω τη μυρωδιά και τη γεύση του λικέρ κουμκουάτ (πατρίδα Κέρκυρα) και του λικέρ Μαστίχα από τη Χίο. Κορυφαία επιλογή σε ποτό, απεριόριστα, το νεράκι του Θεούλη! Από φαγητά, λατρεύω τα θαλασσινά (όλα). Αντιπαθώ το κρέας. Αγαπώ λαχανικά και φρούτα, και η εξάρτησή μου είναι τα ζυμαρικά. Λατρεύω γαλακτοκομικά και τυριά.

2. Εξαρτήσεις προσώπων & πραγμάτων: Λατρεύω τους γονείς μου. Τη γιαγιά μου (οι υπόλοιποι παππούδες & γιαγιάδες είναι στη γειτονιά των Αγγέλων...). Τον ξάδελφο μου τον Κωνσταντίνο. Τους φίλους μου (δεν θα ονοματίσω, ξέρουν...). Τον άντρα της ζωής μου, Κ. Λατρεύω να τους βλέπω. Να τους αγκαλιάζω. Να τους φιλάω. Να τους πειράζω. Να τους ακούω, να τους βλέπω. Λατρεύω τη φωτογραφία. Έχω δισεκατομμύρια φωτογραφίες στο σπίτι. Λατρεύω τα βιβλία. Είναι η ζωή μου, χάνομαι στο διάβασμα και έχω διαβάσει πολύ. Έχω χαλάσει περιουσίες σε αγορά βιβλίων. Λατρεύω τα ταξίδια, να βλέπω νέα μέρη, και τα απολαμβάνω όταν είναι και ο Κ. μαζί μου. Λατρεύω να οδηγώ. Να βάζω τις μουσικές μου τέρμα και να οδηγώ. Λατρεύω το αμάξι μου. Λατρεύω τα 3 γατιά μου, που είναι στο πατρικό μου, και τα 2 σκυλιά του Κ. Αγαπημένο μου ζώο, ο μαύρος πάνθηρας (το ελάφι όταν ήμουν μικρή). Λατρεύω τα λουλούδια. Αγαπημένα μου, τα τριαντάφυλλα, η λεβάντα και οι τουλίπες. Λατρεύω τα φρεσκοπλυμένα και φρεσκοσιδερωμένα ρούχα και σεντόνια. Λατρεύω τη φωτιά στο τζάκι και το κρακ κρακ που κάνουν τα ξύλα - η φλόγα με υπνωτίζει και χάνομαι σε σκέψεις. Λατρεύω να μαγειρεύω, να χώνομαι στην κουζίνα, να την κάνω ανάστα ο Κύριος και να βλέπω, στο τέλος, την ικανοποίηση στα πρόσωπα των αγαπημένων μου όταν γεύονται τις γευστικές αλχημείες που έχω ετοιμάσει. Αυτό για μένα είναι ό-λ-α-τ-α-λ-ε-φ-τ-ά!!!! Λατρεύω τη μυρωδιά της φύσης μόλις έχει βρέξει. Λατρεύω τη μυρωδιά της μαμάς και του μπαμπά όταν τους αγκαλιάζω.

3. Λατρεύω τη θάλασσα. Είναι τα πάντα για μένα. Το μπλε της είναι το αγαπημένο μου χρώμα. Η μυρωδιά της τυλίγει όλο μου το είναι.

4. Λατρεύω το σπίτι. Να ζω μέσα σε αυτό. Την ηρεμία. Να χουχουλιάζω. Να χουζουρεύω. Να νιώθω προστατευμένη και προστάτης ταυτόχρονα. Λατρεύω να μου κάνει μασάζ και να με αγγίζει ο Κ. Να κλεινόμαστε στον δικό μας κόσμο. Λατρεύω να βλέπω ταινίες. Έχω ψύχωση με τις παλιές ελληνικές, κωμωδίες κατά προτίμησην: οι ατάκες τους συντροφεύουν πάντα τη ζωή μου και βρίσκουν πάντα τρόπο και τρυπώνουν στις κουβέντες μου (μετά, σκάω πρώτη στα γέλια). Στον Κ. δεν αρέσουν, δυστυχώς. Από ξένο κινηματογράφο, λατρεύω τον γαλλικό (η παιδεία βλέπεις...) και σινεφιλ ταινίες, "κουλτουριάρικες" τις αποκαλεί ο Κ. και τον παίρνει ο ύπνος :)

5. Είμαι γκρινιάρα, παραπονιάρα, χαδιάρα. Πολλές φορές γίνομαι αυστηρή με τους άλλους. Εκείνη τη στιγμή, φαντάζομαι τη φάτσα μου πως είναι και θέλω να γελάσω. Έτσι, τους εκδηλώνω το ενδιαφέρον μου και την αγάπη μου. Οι πολύ κοντινοί μου ξέρουν ότι το κάνω από αγάπη και ενδιαφέρον. Οι λοιποί που μπορεί και να το παρεξηγούν, δεν-με-νοιά-ζει! Όταν φορτίζομαι συναισθηματικά προσπαθώ να μην το δείχνω. Θα αναστενάξω βαθιά, θα κάνω ένα ξεκάρφωτο σχόλιο-γκρίνια για κάτι που με ενοχλεί για να καλύψω τη φόρτιση της στιγμής. Προτιμώ να μη μιλάω και να κοιτάζω τους ανθρώπους στα μάτια. Τα πολύ δικά μου άτομα, συνεννοούνται έτσι μαζί μου. Ακόμη και οι γονείς μου. Μιλάω μόνο όταν έχω να πω κάτι σημαντικό. Τσακώνομαι για ηλίθιους λόγους, ΠΑΝΤΑ με (λάθος) αφορμή, και μετά πάω και τρίβομαι και προσπαθώ να φτιάξω όσα ηλιθιωδώς χαλάω (φωνακλού).

Αφήστε δαχτυλικό αποτύπωμα. Σχόλια του τύπου "είσαι λαβράκι για πειραματόζωο και πρέπει να μελετηθείς" δεν είναι επιθυμητά. Τα γνωρίζω ήδη :) :) :)
Θα ήθελα και τα 5 του κάθε ένα που αφήνει δαχτυλικό αποτύπωμα. Με χαρά!

Παρασκευή!

Καλημέρα!
Παρασκευή σήμερα!!!
Η καλύτερη ημέρα της εβδομάδας!

Έρχεται το σκ και θα είμαστε όσο το δυνατόν περισσότερο μαζί!
Δεν θα νυστάζεις και θα μπορέσουμε να δούμε ταινία στο dvd αγκαλίτσα, χωρίς να κλείνουν τα ματάκια σου και να σε σκουντάω και να γελάς!

Τί μ'έπιασε χθες, μα την αλήθεια! Σαν παιδί έκανα όταν μας ειδοποίησαν ότι είναι διαθέσιμες οι δύο ταινίες που ζητήσαμε! Χοροπηδούσα πάνω-κάτω (ντροπή σας, 27 Μαϊων κυρία να κάνετε έτσι... τς τς...), σε παρακαλούσα να πάμε να τις πάρουμε... τώρα που το σκέφτομαι και ξαναβλέπω την όλη σκηνή, με πιάνουν τα γέλια! Είμαι ώρες ώρες μία... Από μικρή που ήμουν, δεν ζητούσα ποτέ, τίποτα, ούτε από τους γονείς μου, ούτε από τους παππούδες ούτε από κανέναν. Θυμάμαι τη μάνα μου (ακόμα και σήμερα το λέει) "αυτό το παιδί μα ποτέ να μη ζητήσει τίποτα... κάτι ρε παιδί μου! δεν θέλει κάτι να το ζητήσει όπως όλα τα παιδιά?". Ο παππούς όμως, γεννημένος την 5η Μαϊου όπως εγώ, ίδια ημερομηνία, ίδια ψυχοσύνθεση, της απαντούσε τότε "κοίταξέ την στα μάτια και θα καταλάβεις τί ζητάει, δεν είναι χαρακτήρας που ζητάει με λόγια, περιμένει να την ανακαλύψεις"... Σοφέ μου παππούλη...
Είναι αλήθεια. Ποτέ δεν ζητούσα. Χθες όμως, έκανα σαν μικρό παιδάκι! Σε έβαλα να ξαναντυθείς και να πάμε να πάρουμε τις ταινίες. Κι εγώ σου πήρα σοκολατίνες για να σε γλυκάνω που σε τρέχω μέσα στην κούραση να οδηγείς, ψυχούλα μου. Κι ακόμη και στις 11 τη νύχτα να σου το ζητούσα, ξέρω πως θα με πήγαινες, κι ας λες το αντίθετο. Αφού είσαι ψυχούλα, δεν μου χαλάς χατήρι, όσο κουρασμένος κι αν είσαι, μωρό μου...

Μετά το βράδυ ξύπνησα κάποια στιγμή. Σε κοιτούσα που κοιμόσουν, τόσο ήρεμος, τόσο γλυκός, τόσο όμορφος, σου χάιδευα για ώρα τα μαλλιά, το μέτωπο, σου φίλησα τα μαγουλάκια, μου έκανες το γνωστό σου "μμμμμμ...." και με αγκάλιασες πιό σφιχτά...

Και το πρωί, με καλημέρησες "Γειά σου, γλυκιά μου" (είδες η σοκολατίνα? χιχι...)

Ανυπομονώ να σε δω, για την ακρίβεια με έχει πιάσει η χθεσινοβραδινή αδημονία, χοροπηδάω σχεδόν στην καρέκλα του γραφείου και έχω ένα καλά κρυμμένο πονηρο-τσαχπίνικο χαμόγελο - όταν πέφτει το μάτι μου στην ώρα και την βλέπω να περνά, καταπιέζω την ανάγκη να βγάλω κραυγούλες χαράς!

Τα τελευταία χρόνια είχα καταπιέσει το παιδί μέσα μου. Ήμουν σοβαρή και σκληρή, τρόπον τινά, θα έλεγα. Αυστηρή. Έχω περάσει πολλά και τα 4 χρόνια ψυχολογίας που έκανα στο Πανεπιστήμιο, με έκλεισαν στον εαυτό μου, στις σκέψεις μου και τη σιωπή μου. Πολύ εύκολα κάποιοι που τους αρέσει να βγάζουν συμπεράσματα αυθαίρετα, τύπου "είπε αυτό, είναι έτσι, αντιδρά έτσι, είναι αυτό" με χαρακτήριζαν με λανθασμένο τρόπο, κι αυτό με έκλεινε ακόμη περισσότερο στον εαυτό μου και με έκανε να μην ανοίγομαι.

Από τότε που σε γνώρισα, νιώθω ο εαυτός μου και δεν ντρέπομαι να κλάψω, ακόμα και μπροστά σου (ΠΟΤΕ δεν έκλαιγα μπροστά σε κανέναν), με συγκινούν μικρά, όμορφα πράγματα που βλέπω καθημερινά, δεν ντρέπομαι να χαρώ και να εκφράσω την αδημονία μου σαν μικρό κορίτσι, μαγειρεύω για σένα και για αγαπημένα μας πρόσωπα με τρελή χαρά, οδηγώ με τη μουσική τέρμα, σφυρίζω όταν είμαι μόνη μου... Θέλεις κι άλλα?

Πολλά από αυτά που γράφω ίσως τα ξέρεις, άλλα ίσως τα υποψιάζεσαι, άλλα ίσως τα διαβάσεις εδώ. Ακόμη και το ότι άρχισα να γράφω ένα "ηλεκτρονικό ημερολόγιο" εκθέτοντας τον εαυτό μου, σημαίνει πάρα πολλά. Και εν γνώσει σου.

Θέλω να σου πω τόσα πολλά. Οι λέξεις όμως φαίνεται πως έχουν αποφασίσει να βγαίνουν όποτε τους έρθει και σε όση ποσότητα τους έρθει. Ας είναι. Τις αφήνω να κάνουν κουμάντο. Ούτως ή άλλως, όταν σε κοιτάζω, τα διαβάζεις όλα μέσα στα μάτια μου. Δεν μπορώ να σου κρυφτώ. Δεν μπορώ να σου πω ούτε ένα τόσο δα ψεματάκι. Δεν μπορώ να κρυφτώ από τον καθρέπτη μου.

Ελευθερία είναι να πετάς ψηλά (Το Σ'αγαπώ)

To Σ' αγαπώ δεν αναφέρεται σαν ερωτική δήλωση, σαν ομολογία, άλλα σαν επαναλαμβανόμενη προφορά της ερωτικής κραυγής.

To Σ' αγαπώ βγαίνει από την κοίτη της γλώσσας, εκτροχιάζεται....

Το Σ' αγαπώ δεν είναι απαρέμφατο, είναι υποκείμενο και αντικείμενο μαζί και συναρμόζονται μέσα στη λέξη τη στιγμή πού το προφέρουμε. Το σ' αγαπώ πρέπει να εννοηθεί για να το νιώσει ο άλλος.

Το σ' αγαπώ δεν έχει χρήσεις. Η λέξη αυτή, όπως και οι λέξεις πού προφέρει το παιδί, δεν υπόκειται σε κανένα κοινωνικό καταναγκασμό. Μπορεί να είναι μια λέξη θεσπέσια, επίσημη, ανάλαφρη, μπορεί όμως να είναι και μια λέξη ερωτική.

Το σ' αγαπώ δεν έχει αποχρώσεις. Καταργεί τις εξηγήσεις, τις διευθετήσεις, τις βαθμίδες, τις λεπτολογίες.

Το σ' αγαπώ δεν έχει πέραν. Είναι ή λέξη της δυάδας (μητρικής, ερωτικής) μέσα της, καμιά απόσταση, καμιά παραμόρφωση δεν έρχεται να χαράξει το σημείο, δεν είναι μεταφορά κανενός πράγματος.

Το σ' αγαπώ δεν είναι φράση, δε μεταβιβάζει ένα νόημα, αλλά αγκιστρώνεται σε μια οριακή κατάσταση: "αυτήν όπου το υποκείμενο αιωρείται σε μια σχέση αντικατοπτρισμού με τον άλλο".

Όπως ακριβώς στο τραγούδι, έτσι και στην προφορά του ''σ' αγαπώ'', ο πόθος ούτε απωθείται, ούτε αναγνωρίζεται (εκεί πού δεν το περιμένεις), αλλά απλώς γίνεται αντικείμενο ηδονής. Η ηδονή δε λέγεται, όμως ή ίδια μιλά και λέει: σ' αγαπώ.

Το σ' αγαπώ δεν είναι σύμπτωμα, είναι δράση.

Το σ' αγαπώ είναι ενεργητικό. Επιβεβαιώνεται ως δύναμη έναντι άλλων δυνάμεων.

Το σ' αγαπώ είναι...είναι...είναι....


Ελευθερία είναι να πετάς ψηλά...

Κι εγώ πετάω πολύ ψηλά μαζί σου, Κ. μου...

Μου λείπεις...

Οι ώρες χωρίς εσένα είναι ώρες χωρίς ζωή...
Σε σκέφτομαι κάθε δευτερόλεπτο, και αδημονώ για τη στιγμή που θα σε δω στο σπίτι...
Καρδιά μου...

Moonlight Drive

"Let's swim to the moon,
Let's climb through the tide
Penetrate the evening that the
City sleeps to hide
Let's swim out tonight, love
It's our turn to try
Parked beside the ocean
On our moonlight drive..."

[lyrics from the song "Moonlight Drive" by "the Doors"]

Χθες βράδυ ήρθες και γλίστρισες στο κρεβάτι και με πήρες αγκαλιά ενώ κοιμόμουν...
Η αίσθηση της αγκαλιάς σου, εμείς...
Κολυμπήσαμε προς το φεγγάρι...
Σκαρφαλώσαμε στην παλίρροια...

Όλο το βράδυ ξυπνούσα κάθε λίγο και λιγάκι, να βεβαιωθώ πως είμαστε σφικτά αγκαλιασμένοι.
Και ήμασταν.
Και σε έσφιγγα όλο και πιό πολύ.
Το καταλάβαινες, και με έσφιγγες κι εσύ, ακόμη πιό πολύ...
Με χάϊδευες κάνοντας αυτό τον αγαπημένο ήχο "μμμμ..." που κάνεις όταν κοιμάσαι...

Σ'αγαπώ όσο ποτέ δεν θα μπορέσω να βρω τον τρόπο να σου το εκφράσω με λέξεις...
Ελπίζω να καταφέρνω να σου το δείχνω με πράξεις, ματάρες μου.

Η Αίθουσα του Θρόνου

Μια μέρα, η αυτού μεγαλειότης, ο εαυτός μας, πρέπει να βγει από την αίθουσα του θρόνου και μαζί με τους αυλικούς του, το νου και την καρδιά, να αποφασίσει για τη ζωή του…

[Από το ομώνυμο βιβλίο "Η Αίθουσα Του Θρόνου" του ακαδημαϊκού Τάσου Αθανασιάδη]

Κοιτάζω αυτή τη φωτογραφία και σκέφτομαι τα λόγια σου, φυσικός συνειρμός: Sometimes, when I look deep into your eyes I swear I can see your soul...
Από τη μέρα που σε γνώρισα, κι εγώ όποτε κοιτάζομαι στον καθρέπτη, μπορώ να δω την ψυχή μου, αλλά και εσένα μέσα στο βλέμμα μου, και όταν κοιτάζω τα μάτια σου, βλέπω τη δική σου ψυχή, αλλά και εμένα μέσα τους.
Είσαι ο αντικατοπτρισμός μου...

Το πρωϊνό μας ξύπνημα

"Καλημέρα κορίτσι μου", μου είπες σήμερα την ώρα που ξυπνήσαμε και με φίλησες, και χωρίς να το ξέρεις, εκείνη τη στιγμή με πλημμύρισε ένα απίστευτο συναίσθημα ευτυχίας, ευδαιμονίας και χαράς.
Τρεις λεξούλες που μου έφεραν τον κόσμο όλο στα πόδια μου.
Μακάρι όλα τα πρωϊνά ξυπνήματα της ζωής μας να είναι σαν αυτό, καρδιά μου.

Πόσο πολύ σ'αγαπώ...

"... πάντα εσύ τ'αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο
πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά
το βρεγμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά...
... το γερτό παντζούρι εσύ
ο αέρας που το ανοίγει εγώ
επειδή σ'αγαπώ
και σ'αγαπώ ..."

[Αποσπάσματα από "το Μονόγραμμα" του Οδυσσέα Ελύτη]

Μεγάλη Σαρακοστή

Μεγάλη Σαρακοστή λέμε τις 40 μέρες πριν από την Κυριακή του Πάσχα. Από πολύ παλιά υπάρχει η συνήθεια να νηστεύουμε, για να μιμηθούμε τη νηστεία που έκανε ο Χριστός στην έρημο.
Για πολλούς, η Μεγάλη Σαρακοστή αποτελείται από τυπικούς κανόνες και διατάξεις όπου κυρίως επικρατεί το αρνητικό στοιχείο, όπως είναι: η αποχή από ορισμένα φαγητά, απαγόρευση της ψυχαγωγίας, του χορού και ίσως κάθε θεάματος. Η αδυναμία των ανθρώπων να καταλάβουν ότι υπάρχει «κάτι άλλο» στη Μεγάλη Σαρακοστή, κάτι χωρίς το οποίο όλες αυτές οι διατάξεις χάνουν πολύ από το νόημα τους. Αυτό το «κάτι άλλο» μπορούμε να το περιγράψουμε σαν μια «ατμόσφαιρα», σαν ένα «κλίμα» μέσα στο οποίο μπαίνει κανείς, και πάνω απ’ όλα σαν μια κατάσταση του νου, της ψυχής και του πνεύματος η οποία για επτά εβδομάδες διαπερνά όλη τη ζωή μας. Σκοπός της Μεγάλης Σαρακοστής δεν είναι να μας επιβάλει πιεστικά μερικές τυπικές υποχρεώσεις, αλλά να «μαλακώσει» την καρδιά μας τόσο ώστε να μπορεί ν’ ανοιχτεί στις πραγματικότητες του πνεύματος, ν’ αποκτήσει την εμπειρία της κρυμμένης «δίψας και πείνας» για επικοινωνία με το Θεό.

Αυτή η «ατμόσφαιρα» της Μεγάλης Σαρακοστής, αυτή η ανεπανάληπτη «κατάσταση του νου» δημιουργείται βασικά με τη λατρεία, με τις ποικίλες εναλλαγές που παρουσιάζονται στη λειτουργική ζωή αυτής της περιόδου. Θεωρούμενες κάθε μια χωριστά αυτές οι εναλλαγές μπορεί να μας φανούν σαν ακατανόητες ρουμπρίκες (τυπικές διατάξεις), σαν επίσημοι κανονισμοί που εξωτερικά φαίνονται προσκολλημένοι στον τύπο αλλά αν τις εξετάσουμε σαν σύνολο μας αποκαλύπτουν και μας μεταδίδουν το πνεύμα της Μεγάλης Σαρακοστής: μας κάνουν να δούμε, να νιώσουμε και να βιώσουμε τη «χαρμολύπη» που είναι το πραγματικό μήνυμα και το δώρο της Μεγάλης Σαρακοστής.

Έτσι και φέτος, όπως όλα τα χρόνια, θα νηστέψω, γιατί η καρδιά μου επιθυμεί να απέχει από τις απολαύσεις του φαγητού. Κάθε χρόνο, όσο ο οργανισμός στερείται τροφών που συνηθίζει να καταναλώνει σε μεγάλο βαθμό, τόσο επέρχεται μία αξιοθαύμαστη κατάσταση μυαλού, ψυχής και σώματος. Ο άνθρωπος φτάνει σε επίπεδα meditation, όλες του οι αισθήσεις οξύνονται, το μυαλό λειτουργεί σαν ξυράξι, και επικοινωνεί ουσιαστικά με το βαθύτερο είναι του, επαναπροσδιορίζοντας τα θέλω, τα πρέπει και τα μη που κουβαλάει μέσα του. Σε ένα από τα βιβλία που μελετώ τον τελευταίο καιρό, και πραγματεύεται τον άνθρωπο και την ψυχιατρική, αναφέρει εξαιρετικά εύστοχα πως η κατάθλιψη είναι άμεσα συνδεδεμένη με την κατάσταση όπου οδηγείται ένας άνθρωπος, όταν απομακύνεται από τον Χριστό. Όσο περισσότερο απομακρύνεται, τόσο περισσότερο βυθίζεται η ψυχή του σε κατάθλιψη. Θα επανέλθω με ξεχωριστό ποστ πάνω σε αυτό μέσα στις επόμενες ημέρες, με όλες μου τις σκέψεις και τις σημειώσεις που κρατώ πάνω σε αυτό το θέμα, το οποίο είναι εξαιρετικά σημαντικό και καταδεικνύει τα λάθη που κάνει ο άνθρωπος και ο πρωτοφανής τρόπος που, ουσιαστικά, μόνος του οδηγείται στην προσωπική του καταστροφή, και μεμψιμοιρεί κιόλας γι'αυτό, αποδίδοντας ευθύνες σε όλους τους άλλους πλην του ίδιου του του εαυτού.

Εύχομαι Καλή Σαρακοστή & Καλή Περισυλλογή & Επανατοποθέτηση...

Τριήμερο Καθαράς Δευτέρας - Απολογισμός

Η επιστροφή στην πραγματικότητα της καθημερινότητας μετά από τρεις ημέρες "ξεκούρασης" (ή έστω, αποχής από την εργασία) είναι κάτι που φαντάζει όχι απλά δύσκολο, αλλά σχεδόν ακατόρθωτο. Το σώμα είναι εδώ, αυτό όμως δεν σημαίνει πως και το πνεύμα βρίσκεται στον ίδιο χώρο, ούτε ότι μπορεί να συντονιστεί με τις απαιτούμενες ενέργειες και με τα όσα είναι απαραίτητο να γίνουν.
Το δικό μου μυαλό είναι σε σένα, είναι στο γεμάτο από την παρουσία και την αγκαλιά σου τριήμερο που μας πέρασε, στα μάτια σου, στα λόγια σου, στις σιωπές σου. Ακόμη γελάω με τα σημερινά μας αστεία και τον καφέ που σκορπίσαμε παντού. Ακόμη σε βλέπω να δένεις τη γραβάτα σου και να μου ρίχνεις κλεφτές ματιές ενώ ισιώνω τα μαλλιά μου. Έχω ένα αμυδρό χαμόγελο στα χείλη από όλες τις στιγμές μας και τις σκέψεις που κάνω...
Το τριήμερο σε γενικές γραμμές ήταν ήρεμο. Με ευχαρίστησε το ότι είδα αρκετά τα αγαπημένα μου πρόσωπα, τους δικούς μου και τους δικούς σου. Το σημαντικότερο απ'όλα όμως ήταν οι ώρες που ήμασταν μόνοι μας αγκαλιά, που ακόμη και αρκετή ώρα μετά από κάθε αγκαλιά μας, το σώμα μου ένιωθε ακόμη τη θαλπωρή και τη ζεστασιά από τη "φωλιά" των δυό σου χεριών, από εκείνο το σημείο που μόνο στη δική σου αγκαλιά υπάρχει, που με "αγκαλιάζει" ακριβώς, δεν υπάρχει ούτε περισσευούμενος χώρος, ούτε είναι άβολα. Είχα διαβάσει κάποτε πως αυτό επιτυγχάνεται μόνο όταν βρει κανείς το ταίρι του.
Ακόμη και όταν ψιλοτσακωνόμαστε, καταφέρνουμε μέσα στην επόμενη μισή ώρα να τα έχουμε ξαναβρεί. Αυτό είναι αληθινή αγάπη, είναι έλλειψη εγωϊσμού και αλαζονικότητας, είναι αληθινή διάθεση υπερπήδησης των εμποδίων και μόνοιασμα της διαφορετικότητάς μας στο να γίνουμε ένα, ψυχή τε και σώματι. Για μένα, αυτό είναι ισοδύναμης αξίας με όλα τα εκατομμύρια ευρώ του κόσμου, είναι η ανάσα μου, το οξυγόνο μου, η κινητήριος δύναμη για να ζω, να θέτω στόχους, να ονειρεύομαι, να ελπίζω, να χαμογελάω, να μελαγχολώ γλυκά.
Θέλω να έρθουν κι άλλα τριήμερα, όπου θα έχουμε όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο μαζί, να σε ζω όσο περισσότερο μπορώ, να σε μυρίζω, να σε πειράζω, να σου μαγειρεύω, να σε βλέπω ευτυχισμένο με την οικογένειά σου, να σε ξυπνάω και να γκρινιάζεις "νυστάζω", να πατάω τα αλάρμ και εσύ να τα σβήνεις. Δεν υπάρχει τίποτα και κανείς που να μπορέσει ποτέ να δώσει στην ψυχή μου τα συναισθήματα που μου δίνεις εσύ και οι στιγμές μας μαζί.
Σ'αγαπώ και θέλω να περάσουν οι ώρες να μπω στο σπίτι μας και να σε δω.
Καρδιά μου.

Μπλούμ!

Μπορεί να είναι ένα πετραδάκι σε μία λιμνούλα από νερό.
Μπορεί να είναι μία σταγόνα βροχής.
Μπορεί να είναι ένα δάκρυ.

Παρίσι - Αγαπημένες φωτό από τις χιλιάδες που έχω στη συλλογή μου, για να αλλάξω την πρωινή μου διάθεση... μέχρι να πάμε μαζί...

Για σένα, Αντώνη...

Σε λίγες ημέρες συμπληρώνονται σχεδόν δύο μήνες... Όλον αυτόν τον καιρό, προσπαθώ να κοντρολάρω τον εαυτό μου, τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου. Προσπαθώ, μετά το σοκ την ημέρα που έγινε, μετά το αντίο δύο ημέρες μετά και μετά το επαναληπτικό αντίο σαράντα ημέρες μετά, να εξακολουθώ να πιστεύω πως είσαι απλά ταξίδι ακόμα... Ακόμα και τώρα που πήρα μία βαθιά ανάσα και έκανα την ανάγκη μου πράξη να σου γράψω, ο γνώριμος κόμπος από εκείνο το απόγευμα του Δεκέμβρη, έχει γραπώσει το λαιμό μου και προσπαθεί να μη με αφήσει να γράψω...

Όμως θα γράψω, Αντώνη. Γιατί με πνίγουν τα γιατί όταν η προσποίηση συνθλίβεται από την τραγική συνειδητοποίηση της πραγματικότητας. Όταν ξέρω πως έχω να σε δω και να σε ακούσω δύο μήνες. Και πως δεν θα σε δω ξανά, ούτε θα σε ακούσω....

Είμαι πολύ θυμωμένη μαζί σου, Αντώνη. Πάντα σου φώναζα και σου έλεγα να προσέχεις. Πάντα σου έλεγα πως θέλω και τους δύο μπαμπάδες κοντά μου, και τον κανονικό μου και εσένα, μόνιμη δεύτερη, λατρεμένη πατρική φιγούρα στο σπίτι μας, πάντα με γέλια και χαρά. Και εσύ, με τη βεβαιότητα της πείρας και τη χαρά που βιώνες μακριά μας, μας την έκανες τη στραβή. Και άφησες πίσω σου πόνο, κόμπο στο λαιμό, αμέτρητα γιατί, θλίψη, ερημιά... Πού είναι το γέλιο σου?

Χάζευα τις προάλλες στο πατρικό μου τη φωτό σου από το καλοκαίρι, στον Βαρνάβα, που σου έβαλα gel στα μαλλιά, σου τα σήκωσα όρθια και σε τράβηξα φωτογραφία. Από τα ψαρέματά μας στην παραλία. Από τα μαγειρέματα. Τα γέλια μας τα βράδια στην ερημιά της νύχτας, κάτω από τον έναστρο Αυγουστιάτικο ουρανό, που μου έλεγες να κάνω ευχή αν τυχόν πέσει ένα αστέρι, και σου είπα πως έχω ήδη κάνει πέντε ευχές. Από τους αγώνες που βλέπαμε στην τηλεόραση και ουρλιάζαμε, αιώνιοι γάβροι, πορωμένοι μέχρι το κόκκαλο, με τα μυαλά στα κάγκελα για την ομάδα.

Όλοι πονάμε Αντώνη, και προσπαθεί ο ένας να μην το δείχνει στον άλλον. Άφησες τη Ρ., το αιώνιο συντροφάκι σου, τον Ν. και την Π. και τη μικρή Α., που δεν θα μεγαλώσει κοντά σε ένα χρυσάφι σαν και του λόγου σου. Τον Α., φίλοι από τα παιδικάτα σας, που κάθε φορά που τον κοιτάζω, ξέρω πόσο του λείπεις, και διαβάζουμε ο ένας τον πόνο στα μάτια του άλλου, σιωπηλά. Τη Μ., που το μόνο που είπε ήταν "θα μου λείψει ο φίλος μου" και μας κρατάει όλους να μην κλάψουμε άλλο. Ήταν εκείνη που μου είπε πως έφυγες. Δεν θα ξεχάσω τον πόνο της στιγμής. Οξύς. Μου έσκισε τα σωθικά. Μπόρεσα μόνο να ουρλιάξω, κοντεύοντας να τρελάνω τον Κ. μέχρι να καταλάβει τι έπαθα. Και δεν πρόλαβες να τον γνωρίσεις. Μόνο σε φωτό τον είχες δει, θυμάσαι? "Εγκρίνω", μου είχες πει μασημένα δήθεν, και πρόλαβα να δω τα μάτια σου να λάμπουν από χαρά και επιβεβαίωση. Και δεν πρόλαβες να έρθεις στο καινούριο σπίτι μετά τη μετακόμιση που ξεπατωθήκαμε όλοι "να ψήσουμε και να αράξουμε όλοι μαζί να δούμε καμιά μπάλα και να πιούμε τα κρασιά μας", όπως είχες πει. Ούτε προλάβαμε το καλοκαίρι να έμενες και να πηγαίναμε όλοι μαζί για μπάνια στη θάλασσα, πότε σε εμάς, πότε στον Βαρνάβα.

Σε σκέφτομαι κάθε μέρα και η καρδιά μου εύχεται οι άγγελοι να σου φέρονται καλά. Πάντα ακόυω το γέλιο σου και τη βροντερή σου φωνή. Πάντα θα ζεις μέσα μας, Αντώνη, φίλε, πατέρα, παππού, αδερφέ... Πάντα θα σε θυμάμαι με αγάπη του παιδιού προς τον πατέρα, πάντα θα θυμάμαι τα λόγια σου, τα αστεία σου, τα γέλια σου, τις ιστορίες σου, την καλοσύνη στα μάτια σου...

Για όλα τα καλοκαίρια, τους χειμώνες, για όλες τις εποχές που πιά δεν θα μοιραστούμε, η σκέψη μας σε σένα πάντα θα σε αγκαλιάζει και θα ζεις μαζί μας και μέσα από εμάς όλα τα γεγονότα της ζωής μας.

Για σένα, Αντώνη...

Τσικνοπέμπτη

Τσικνοπέμπτη είναι η Πέμπτη της δεύτερης εβδομάδας (της κρεατινής) του Τριωδίου. Ο εορτασμός αυτής της ημέρας, είναι ένα έθιμο που δεν γνωρίζουμε από πού προέρχεται. Βασικό χαρακτηριστικό του εθίμου αυτού είναι το ψήσιμο "τσίκνισμα" του κρέατος στα κάρβουνα, απ'όπου και πήρε το όνομά της η ημέρα. Σύμφωνα με την ορθόδοξη παράδοση, οι νηστείες της Τετάρτης και της Παρασκευής είναι μείζονος σημασίας, οπότε στην Κρεάτινη εβδομάδα, η Πέμπτη αποτελεί την ιδανικότερη ημέρα για τσίκνα και κραιπάλη!

Πέρα από το ψήσιμο του κρέατος, κάθε τόπος έχει και τις δικές του συνήθειες εορτασμού της Τσικνοπέμπτης. Θα σας αναφέρω εν συντομία το έθιμο που τηρείται στην πατρίδα μου, την Κέρκυρα:




Την ημέρα της Τσικνοπέμπτης, στην παλιά πόλη της Κέρκυρας, τελούνται τα "Κορφιάτικα Πετεγολέτσια" ή "Κουτσομπολιά" ή "Πέτε Γόλια". Σύμφωνα με το κερκυραϊκό έθιμο, οι γυναίκες βγαίνουν στα παράθυρα των καντουνιών και κουτσομπολεύουν στην ντοπιολαλιά τους (σε άπταιστα Κερκυραϊκά, δηλαδή). Οι καντάδες που ακολουθούν, ουσιαστικά κλείνουν και το όμορφο και διασκεδαστικό αυτό έθιμο.



Εύχομαι σε όλο τον κόσμο να περάσει μία όμορφη Τσικνοπέμπτη, να πιεί με φειδώ σε περίπτωση που οδηγήσει μετά, ή να πιεί όσο θέλει αλλά να μην θέσει μετά τον εαυτό του σε κίνδυνο ή να αποτελέσει κίνδυνο για τους υπολοίπους οδηγούς.

Εμείς σήμερα θα γιορτάσουμε την Τσικνοπέμπτη συντρώγοντας με αγαπημένους μας φίλους!
Καλή μας διασκέδαση!

Λίγα λόγια για το blog μας

Γιατί ανοίχτηκε αυτό το blog?
Το blog αυτό ανοίχτηκε για να γράφω τις σκέψεις μου για τον Κ., αλλά και σκέψεις που αφορούν εμένα (π.χ. πράγματα που αγαπάω, μέρη, ανθρώπους, φίλους, κλπ.).

Οι διαφωνίες είναι -καλώς ή κακώς- μέρος της ζωής μας. Είναι το αλατοπίπερο που δίνει νόημα στην κατά τ'άλλα καθημερινή μας ρουτίνα. Με αυτό τον άξονα, είναι πιθανόν κάποια στιγμή να διαφωνήσω, είτε με τον Κ., είτε με τους φίλους μου. Μπορεί να μαλώσω, μπορεί να θυμώσουμε όλοι ο ένας με τον άλλον, μπορεί να υπάρξει μία παρεξήγηση που, με διάλογο μετά, να λυθεί.

Το blog αυτό δεν δίνει βήμα σε άγνωστα άτομα. Έχει ανοιχτεί η πρόσβαση ώστε να γράφουν οι αγαπημένοι μας φίλοι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι κάποιος άγνωστος επισκέπτης, μπορεί να αφήνει σχόλια, ερμηνεύοντας το αν έχουμε προβλήματα ή όχι.

Δημοκρατία σημαίνει να συζητάς όχι μόνο τα κοινά σου, αλλά και τις διαφωνίες σου. Αυτό συνεπάγεται υγεία στις ανθρώπινες σχέσεις. Αλοίμονο αν όλοι συμφωνούσαμε με όλους! Η ζωή θα ήταν βαρετή και ανούσια.

Κατόπιν συζήτησης με τους φίλους μας που επισκέπτονται αυτό το blog, θα συναποφασίσουμε το ενδεχόμενο να κλειδώσει η πρόσβαση στο blog αυτό και να μπαίνουν επιλεγμένα άτομα με κωδικό. Μέχρι τότε, σχόλια αγνώστων θα διαγράφονται από τον διαχειριστή.

Εσύ κι εγώ μαζί

Τί απόγευμα κι αυτό το χθεσινό...
Άλλα είχα κατά νου και άλλα έγιναν.
Ήμουν τόσο κουρασμένη από τη δουλειά, που άθελά μου με πήρε ο ύπνος, και σώμα και πνεύμα ενώ ήθελαν να είναι εκεί για σένα, αδυνατούσαν, και έτσι με πήρε ο ύπνος...
Παρά τις προσπάθειές σου να με ξυπνήσεις, κατάφερα να σηκωθώ αργά τη νύχτα μόνο για λίγο, και μετά ξαναέπεσα, αυτή τη φορά όμως είχα όλη την τύχη του κόσμου με το μέρος μου, γιατί κοιμήθηκα στην αγκαλιά σου, με την αίσθηση της ανάσας σου στο λαιμό μου και τα χέρια σου τυλιγμένα γύρω μου προστατευτικά... Τί άλλο να ζητήσω όταν έχω όλα αυτά? Τίποτα.

Σήμερα το πρωί και πάλι δεν μπορούσα να ξυπνήσω με τίποτα, παρά τις φιλότιμες προσπάθειές σου, αγάπη μου. Ευτυχώς τα κατάφερα, αν και με την ψυχή στο στόμα, και δεν άργησα στο γραφείο, γιατί είχα από το πρωί τρελό όγκο δουλειάς και ραντεβού.

Σήμερα θα είναι ένα βράδυ χωρίς ύπνο, για να σε δω όσο περισσότερο γίνεται.
Σ'αγαπώ και σε σκέφτομαι κάθε λεπτό της ημέρας, μάτια μου.

L is for the way you look at me

O is for the only one I see

V is very, very extraordinary

E is even more than anyone that you adore can

Για σένα - Άτιτλο

Κάπως έτσι ξεκίνησε η σημερινή μέρα, κι αυτό ξεκίνησε από την ώρα που έφυγες. Κι αυτό γιατί πάλι θα περάσουν αρκετές ώρες μέχρι να σε δω ξανά και να χαλαρώσουμε μαζί



Η μέρα σήμερα είναι επιφορτισμένη με διάφορα και έχει ήδη ξεκινήσει περίεργα. Το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας φαντάζει χαράς ευαγγέλιο, γιατί θα μπορέσουμε να είμαστε περισσότερο μαζί, να κάνουμε περισσότερα πράγματα μαζί, να δούμε τους φίλους μας, να χαλαρώσουμε...

Πολλές φορές μου λες πως προσπαθώ να προλάβω το χρόνο. Δεν είναι έτσι. Απλώς όταν είσαι ευτυχισμένος, θέλεις να ρουφήξεις όσο περισσότερες στιγμές γίνεται στο συντομότερο δυνατόν διάστημα. Στην προσπάθειά σου αυτή, η οποία φαντάζει ηθελημμένη και συνειδητή, αλλά ουσιαστικά δεν είναι, μπορεί να βιώνεις έντονη συναισθηματική φόρτιση, να είσαι ευέξαπτος, να αδημονείς για τα πάντα και όλοι γύρω σου να νομίζουν πως παίρνεις επικίνδυνες ουσίες - το λιγότερο. Η αγάπη είναι σαν το όπιο. Σε εθίζει. Δεν σε βυθίζει. Σε φέρνει στην επιφάνεια των πραγμάτων και έχει τη δύναμη να ξετρυπώσει και να φανερώσει ακόμα και τα πιό μύχια και έντεχνα κρυμμένα συναισθήματα στα κύτταρά σου.

Ξέρω πως θα κάνεις καιρό να τα διαβάσεις, αλλά η ουσία είναι πως ήδη τα ξέρεις αυτά, όλες μου τις σκέψεις, λέξη προς λέξη... χωρίς να σου έχω πει τίποτα, καρδιά μου...

Πόνος

Καρφιά.
Πολύ εύκολα μπορείς με ένα σφυρί να τα καρφώσεις σε μία επιφάνεια. Πολύ εύκολα επίσης μπορείς, με την άλλη πλευρά του σφυριού, να βγάλεις το καρφί. Όμως η τρύπα στην επιφάνεια δεν βγαίνει...

Μπορείς να τη στοκάρεις με αγάπη, με ενδιαφέρον, με καλή διάθεση και καλές προθέσεις...

Να είσαι σίγουρος πως το πότε είναι πολύ κοντά, αγάπη μου, και μόνο που θα ξέρω πως αυτό θα σε κάνει ευτυχισμένο, θα το επισπεύσω για σένα. Για εμάς.

Σ'αγαπώ και σε σκέφτομαι κάθε στιγμή.

Χιόνι...

Το μόνο πράγμα που με προστατεύει τόσο από το κρύο όσο και από τους ανθρώπους, που με στεναχωρούν, και προσφέρει βάλσαμο στην ψυχή μου, είσαι εσύ, η αγκαλιά, τα φιλιά, τα χάδια σου, και τα μάτια σου, που λένε 1.000.000 περισσότερες κουβέντες από όσες προλαβαίνουν να πουν τα χείλη μας, κι αυτό είναι το πολυτιμότερο πράγμα που έχει συμβεί στη ζωή μου.

Χθες δεν άντεξα που δεν κοιμηθήκαμε μαζί. Μετά τα απογευματινά και τη μόνιμη απογοήτευση που παίρνω πλέον από τους ανθρώπους και τα κακώς κείμενα της ζωής, είχα ανάγκη τα μάτια σου - παντοτινή υπενθύμιση πως δεν αξίζει να στεναχωριέμαι, τελικά, για τίποτα, αφού εσύ είσ'εγώ κι εγώ εσύ, και στον δικό μας χώρο δεν χωράνε δεινά, παρά μόνο χαρά και αγάπη. Ωστόσο, η διαφωνία μου, που σ'την έχω πει και την ξέρεις, είναι το γαμώτο του ότι τελικά, όλοι κοιτάζουν τον εαυτούλη τους και δρουν αυθαίρετα, αδιαφορώντας για το αν οι πράξεις (ή η απραξία, εν προκειμένω) ή τα λόγια τους πληγώνουν τον συνάνθρωπο και -υποτιθέμενο- φίλο τους. Εσύ κι εγώ κοιτάζουμε πάντα να μην στεναχωρούμε τους γύρω μας, είμαστε υποχωρητικοί, με αγάπη και κατανόηση. Κι εκεί έρχονται οι οδοστρωτήρες να μας χαλάσουν τη βραδιά (ξέρεις...), τη δεύτερη βραδιά (ξέρεις...), το απόγευμα (ξέρεις...) και την αρχή της εβδομάδας (δεν ξέρεις, θα σου πω το απόγευμα από κοντά). Γι'αυτό τελικά λέω ότι το καλύτερο είναι ότι μπαίνουμε στο σπίτι μας, κλείνουμε την πόρτα μας και είμαστε εσύ για μένα κι εγώ για σένα, στο δικό μας γλυκό και ζεστό κόσμο. Δεν μπορώ να αναλώνομαι και να πληγώνομαι, και το ξέρεις. Ξέρεις το ευαίσθητο του χαρακτήρα μου και προσπαθείς πάντα να βρεις τον τρόπο (και τον βρίσκεις) να με ηρεμείς και να με κάνεις να χαμογελάσω. Όμως ως πότε θα είμαστε σαν ψάρια έξω από τα νερά μας και θα αγωνιούμε να γυρίσουμε στα δικά μας νερά? Γιατί αυτή η χώρα προάγει και έχει περάσει το μήνυμα της αδιαφορίας, της απανθρωπιάς και της μιζέριας, και τα υπόλοιπα ψάρια τα έχει πάρει το ρεύμα αυτό κι εμείς κολυμπάμε μαζί τα δυό μας, αλλά (σχεδόν) μόνοι? Γιατί τόσος εγωϊσμός, τόση αδιαφορία, τόσος ατομισμός?
Σήμερα με το κρύο και το χιόνι ανυπομονώ να χάσω την αίσθηση της ύλης και της βαρύτητας με το να χαθώ στην αγκαλιά σου και να εξατμιστούν όλα τα δεινά, καρδιά μου.

Καλημέρα καρδιά μου, Καλή Εβδομάδα & Καλή Αρχή.
Σ'αγαπώ.

Η Επιστροφή - Σκόρπιες σκέψεις...

Μετά από ημέρες απουσίας, είμαι και πάλι εδώ.
Περαστικά μου.

Μου έλειψε το blog μας. Μου έλειψε να σου γράφω.
Θέλω πρώτα απ'όλα να σου ευχηθώ μέσα από την καρδιά μου Καλή Αρχή για σήμερα!
Καλό μήνα, και να έχεις πάντα μέσα στο μυαλό μου πως η σκέψη, η καρδιά και το μυαλό μου, είναι μαζί σου. Το σώμα μου απλά περιφέρεται μέχρι την ώρα που θα σε συναντήσει ξανά...

Σκεφτόμουν πολύ χθες βράδυ. Η ζωή είναι η τέχνη του συμβιβασμού. Να είναι κανείς υποχωρητικός μέχρι εκεί που πρέπει. Όπως και στην εξωτερική πολιτική, κάνεις συμμαχίες προσέχοντας να μην παραχωρήσεις την κυριαρχία σου και υποδουλωθείς,και αξιοποιείς τις ευκαιρίες που σου δίνονται. Στην περίπτωσή μας, καρδιά μου, όλα αυτά έρχονται από μόνα τους με το πέρασμα του χρόνου. Και δεν προκύπτουν ως συμβιβασμός, αλλά ως εναρμόνιση με την κάθε ημέρα και την κάθε νύχτα μας. Κι αυτό είναι ευτυχία!

Έχω την τάση να ζητώ την προστασία σου απ'όσα με στεναχωρούν και με πληγώνουν. Χθες, για πολλοστή φορά, η αγκαλιά σου ήταν το λιμάνι που η καρδιά μου περίμενε 27 χρόνια. Πάντα έχεις τον σωστό λόγο, το κατάλληλο βλέμμμα, τη σωστή αγκαλιά, το ανάλογο φιλί, για να κάνεις ό,τι με προβληματίζει να στροβιλιστεί στον αέρα και να χαθεί για πάντα. Τί άλλο να ζητήσω μετά από αυτό? Τίποτα. Μόνο να μας έχει ο Θεός καλά και υγιείς, να χαιρόμαστε αυτή τη μαγεία, μάτια μου.

Μου λείπεις και σε σκέφτομαι από το πρωί που σε αποχωρίστηκα. Έχω ακόμη την αίσθηση των χειλιών σου και της αγκαλιάς σου.

Σιδεροκέφαλος & καλότυχος, αγάπη μου!
Ο κόσμος σε περιμένει να τον κατακτήσεις!
Σ'αγαπώ.