20/2/07

Τριήμερο Καθαράς Δευτέρας - Απολογισμός




Η επιστροφή στην πραγματικότητα της καθημερινότητας μετά από τρεις ημέρες "ξεκούρασης" (ή έστω, αποχής από την εργασία) είναι κάτι που φαντάζει όχι απλά δύσκολο, αλλά σχεδόν ακατόρθωτο. Το σώμα είναι εδώ, αυτό όμως δεν σημαίνει πως και το πνεύμα βρίσκεται στον ίδιο χώρο, ούτε ότι μπορεί να συντονιστεί με τις απαιτούμενες ενέργειες και με τα όσα είναι απαραίτητο να γίνουν.
Το δικό μου μυαλό είναι σε σένα, είναι στο γεμάτο από την παρουσία και την αγκαλιά σου τριήμερο που μας πέρασε, στα μάτια σου, στα λόγια σου, στις σιωπές σου. Ακόμη γελάω με τα σημερινά μας αστεία και τον καφέ που σκορπίσαμε παντού. Ακόμη σε βλέπω να δένεις τη γραβάτα σου και να μου ρίχνεις κλεφτές ματιές ενώ ισιώνω τα μαλλιά μου. Έχω ένα αμυδρό χαμόγελο στα χείλη από όλες τις στιγμές μας και τις σκέψεις που κάνω...
Το τριήμερο σε γενικές γραμμές ήταν ήρεμο. Με ευχαρίστησε το ότι είδα αρκετά τα αγαπημένα μου πρόσωπα, τους δικούς μου και τους δικούς σου. Το σημαντικότερο απ'όλα όμως ήταν οι ώρες που ήμασταν μόνοι μας αγκαλιά, που ακόμη και αρκετή ώρα μετά από κάθε αγκαλιά μας, το σώμα μου ένιωθε ακόμη τη θαλπωρή και τη ζεστασιά από τη "φωλιά" των δυό σου χεριών, από εκείνο το σημείο που μόνο στη δική σου αγκαλιά υπάρχει, που με "αγκαλιάζει" ακριβώς, δεν υπάρχει ούτε περισσευούμενος χώρος, ούτε είναι άβολα. Είχα διαβάσει κάποτε πως αυτό επιτυγχάνεται μόνο όταν βρει κανείς το ταίρι του.
Ακόμη και όταν ψιλοτσακωνόμαστε, καταφέρνουμε μέσα στην επόμενη μισή ώρα να τα έχουμε ξαναβρεί. Αυτό είναι αληθινή αγάπη, είναι έλλειψη εγωϊσμού και αλαζονικότητας, είναι αληθινή διάθεση υπερπήδησης των εμποδίων και μόνοιασμα της διαφορετικότητάς μας στο να γίνουμε ένα, ψυχή τε και σώματι. Για μένα, αυτό είναι ισοδύναμης αξίας με όλα τα εκατομμύρια ευρώ του κόσμου, είναι η ανάσα μου, το οξυγόνο μου, η κινητήριος δύναμη για να ζω, να θέτω στόχους, να ονειρεύομαι, να ελπίζω, να χαμογελάω, να μελαγχολώ γλυκά.
Θέλω να έρθουν κι άλλα τριήμερα, όπου θα έχουμε όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο μαζί, να σε ζω όσο περισσότερο μπορώ, να σε μυρίζω, να σε πειράζω, να σου μαγειρεύω, να σε βλέπω ευτυχισμένο με την οικογένειά σου, να σε ξυπνάω και να γκρινιάζεις "νυστάζω", να πατάω τα αλάρμ και εσύ να τα σβήνεις. Δεν υπάρχει τίποτα και κανείς που να μπορέσει ποτέ να δώσει στην ψυχή μου τα συναισθήματα που μου δίνεις εσύ και οι στιγμές μας μαζί.
Σ'αγαπώ και θέλω να περάσουν οι ώρες να μπω στο σπίτι μας και να σε δω.
Καρδιά μου.

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Τι γλυκά λογάκια.....
Πόσο όμορφο είναι αυτό που νιώθετε ο ένας για τον άλλο!!!
Εδώ κολλάει το γνωστό μου: Πουφ, πουφ, πουφ.....καρδούλες που σκάνε!!!
Να είστε πάντα έτσι αγαπημένοι και ερωτευμένοι όπως τώρα.....
Σας φιλώ!!!!

eρωτακι είπε...

Έγια γιε, είχιε καγιό!!!
Σ'ευχαριστώ για το σχόλιό σου, εκτός από τον Κ. και τη σχέση μας, οι άνθρωποι που έχουμε επιλέξει γύρω μας συμβάλλουν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στη σχέση μας, και της προσδίδουν ποικίλλα χρώματα, ήχους και αρώματα...
Φιγιάκια γιε!
xxx