Ο Άγγελός μου, Εσύ...

Σε βλέπω να κοιμάσαι μέσα στο σκοτάδι... Σε έχω στην αγκαλιά μου... Ακούω την ανάσα σου. Ήρεμη, γαλήνια... Το πρόσωπό σου διαγράφεται μέσα στο πέπλο του σκοταδιού... Σε αγγίζω. Απαλά. Με τα ακροδάχτυλά μου... Προσπαθώ να μη σε ξυπνήσω, να μη χαλάσω την εικόνα... Να χορτάσουν τα μάτια μου όσο περισσότερο μπορούν την εικόνα σου καθώς κοιμάσαι. Με νιώθεις από το πρώτο άγγιγμα. Ανεπαίσθητα στην αρχή. Αναστενάζεις. Αναδεύεσαι. Με έχεις όλη νύχτα στην αγκαλιά σου. Το χέρι σου κρατά το δικό μου. Ξεκινώ από το μέτωπό σου. Σου αρέσει να σε χαιδεύω εκεί. Ασυναίσθητα, μου σφίγγεις το χέρι. Συνεχίζω τη διαδρομή στους κροτάφους σου, στα ματάκια σου, στη μύτη, στα χείλη... Βλέπω ένα χαμόγελο να αχνοφαίνεται στο πρόσωπό σου. Ασυναίσθητα. Πάντα μέσα στον ύπνο σου. Σου δίνω ένα απαλό φιλί στην κρυψώνα που σχηματίζουν τα ματάκια και η μυτούλα σου. Κάνεις το μμμμ που λατρεύω να ακούω. Σου δίνω κι ένα στο λαιμουδάκι σου. Κι άλλο μμμμ... Σου δίνω κι ένα φιλί στο χέρι σου.
Σε αγκαλιάζω σφικτά. Με σφίγγεις κι εσύ. Και ξαναχάνομαι στην αγκαλιά σου, κι έτσι γλυκά με ξαναπαίρνει κι ο Μορφέας στον κόσμο όπου η αίσθησή σου δανείζει το φως της στην ψυχή και τα όνειρά μου.
Κι όλα αυτά, για να έρθει το πρώτο φως της μέρας και να με καλημερίσει η γλύκα σου.
Καρδιά μου.
Είσαι ο Άγγελός μου, η δροσοσταλίδα μου...