Παρασκευή!

Καλημέρα!
Παρασκευή σήμερα!!!
Η καλύτερη ημέρα της εβδομάδας!

Έρχεται το σκ και θα είμαστε όσο το δυνατόν περισσότερο μαζί!
Δεν θα νυστάζεις και θα μπορέσουμε να δούμε ταινία στο dvd αγκαλίτσα, χωρίς να κλείνουν τα ματάκια σου και να σε σκουντάω και να γελάς!

Τί μ'έπιασε χθες, μα την αλήθεια! Σαν παιδί έκανα όταν μας ειδοποίησαν ότι είναι διαθέσιμες οι δύο ταινίες που ζητήσαμε! Χοροπηδούσα πάνω-κάτω (ντροπή σας, 27 Μαϊων κυρία να κάνετε έτσι... τς τς...), σε παρακαλούσα να πάμε να τις πάρουμε... τώρα που το σκέφτομαι και ξαναβλέπω την όλη σκηνή, με πιάνουν τα γέλια! Είμαι ώρες ώρες μία... Από μικρή που ήμουν, δεν ζητούσα ποτέ, τίποτα, ούτε από τους γονείς μου, ούτε από τους παππούδες ούτε από κανέναν. Θυμάμαι τη μάνα μου (ακόμα και σήμερα το λέει) "αυτό το παιδί μα ποτέ να μη ζητήσει τίποτα... κάτι ρε παιδί μου! δεν θέλει κάτι να το ζητήσει όπως όλα τα παιδιά?". Ο παππούς όμως, γεννημένος την 5η Μαϊου όπως εγώ, ίδια ημερομηνία, ίδια ψυχοσύνθεση, της απαντούσε τότε "κοίταξέ την στα μάτια και θα καταλάβεις τί ζητάει, δεν είναι χαρακτήρας που ζητάει με λόγια, περιμένει να την ανακαλύψεις"... Σοφέ μου παππούλη...
Είναι αλήθεια. Ποτέ δεν ζητούσα. Χθες όμως, έκανα σαν μικρό παιδάκι! Σε έβαλα να ξαναντυθείς και να πάμε να πάρουμε τις ταινίες. Κι εγώ σου πήρα σοκολατίνες για να σε γλυκάνω που σε τρέχω μέσα στην κούραση να οδηγείς, ψυχούλα μου. Κι ακόμη και στις 11 τη νύχτα να σου το ζητούσα, ξέρω πως θα με πήγαινες, κι ας λες το αντίθετο. Αφού είσαι ψυχούλα, δεν μου χαλάς χατήρι, όσο κουρασμένος κι αν είσαι, μωρό μου...

Μετά το βράδυ ξύπνησα κάποια στιγμή. Σε κοιτούσα που κοιμόσουν, τόσο ήρεμος, τόσο γλυκός, τόσο όμορφος, σου χάιδευα για ώρα τα μαλλιά, το μέτωπο, σου φίλησα τα μαγουλάκια, μου έκανες το γνωστό σου "μμμμμμ...." και με αγκάλιασες πιό σφιχτά...

Και το πρωί, με καλημέρησες "Γειά σου, γλυκιά μου" (είδες η σοκολατίνα? χιχι...)

Ανυπομονώ να σε δω, για την ακρίβεια με έχει πιάσει η χθεσινοβραδινή αδημονία, χοροπηδάω σχεδόν στην καρέκλα του γραφείου και έχω ένα καλά κρυμμένο πονηρο-τσαχπίνικο χαμόγελο - όταν πέφτει το μάτι μου στην ώρα και την βλέπω να περνά, καταπιέζω την ανάγκη να βγάλω κραυγούλες χαράς!

Τα τελευταία χρόνια είχα καταπιέσει το παιδί μέσα μου. Ήμουν σοβαρή και σκληρή, τρόπον τινά, θα έλεγα. Αυστηρή. Έχω περάσει πολλά και τα 4 χρόνια ψυχολογίας που έκανα στο Πανεπιστήμιο, με έκλεισαν στον εαυτό μου, στις σκέψεις μου και τη σιωπή μου. Πολύ εύκολα κάποιοι που τους αρέσει να βγάζουν συμπεράσματα αυθαίρετα, τύπου "είπε αυτό, είναι έτσι, αντιδρά έτσι, είναι αυτό" με χαρακτήριζαν με λανθασμένο τρόπο, κι αυτό με έκλεινε ακόμη περισσότερο στον εαυτό μου και με έκανε να μην ανοίγομαι.

Από τότε που σε γνώρισα, νιώθω ο εαυτός μου και δεν ντρέπομαι να κλάψω, ακόμα και μπροστά σου (ΠΟΤΕ δεν έκλαιγα μπροστά σε κανέναν), με συγκινούν μικρά, όμορφα πράγματα που βλέπω καθημερινά, δεν ντρέπομαι να χαρώ και να εκφράσω την αδημονία μου σαν μικρό κορίτσι, μαγειρεύω για σένα και για αγαπημένα μας πρόσωπα με τρελή χαρά, οδηγώ με τη μουσική τέρμα, σφυρίζω όταν είμαι μόνη μου... Θέλεις κι άλλα?

Πολλά από αυτά που γράφω ίσως τα ξέρεις, άλλα ίσως τα υποψιάζεσαι, άλλα ίσως τα διαβάσεις εδώ. Ακόμη και το ότι άρχισα να γράφω ένα "ηλεκτρονικό ημερολόγιο" εκθέτοντας τον εαυτό μου, σημαίνει πάρα πολλά. Και εν γνώσει σου.

Θέλω να σου πω τόσα πολλά. Οι λέξεις όμως φαίνεται πως έχουν αποφασίσει να βγαίνουν όποτε τους έρθει και σε όση ποσότητα τους έρθει. Ας είναι. Τις αφήνω να κάνουν κουμάντο. Ούτως ή άλλως, όταν σε κοιτάζω, τα διαβάζεις όλα μέσα στα μάτια μου. Δεν μπορώ να σου κρυφτώ. Δεν μπορώ να σου πω ούτε ένα τόσο δα ψεματάκι. Δεν μπορώ να κρυφτώ από τον καθρέπτη μου.