Εμείς

Άλλο ένα σκ πέρασε, και είμαστε στη Δευτέρα.
Ήταν ένα από τα πιό άσχημα σκ, κι αυτό γιατί αναλώθηκε με εκνευρισμό και τσακωμούς, ως επί το πλείστον για χαζούς, ανούσιους, ηλίθιους, γελοίους λόγους...
Και με είχε προειδοποιείσει η φίλη μου η Σ. για τον ανάδρομο Ερμή, για τα προβλήματα επικοινωνίας, και της είχα απαντήσει "Στη σχέση δεν έχουμε κανένα πρόβλημα, είμαστε στα καλύτερά μας". Αμ έλα που μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλο λόγο μην πεις! Γιατί εκεί που πηγαίνουν όλα καλά, εκεί αρχίζεις για σαχλά πράγματα και γκρινιάζεις, πιάνεσαι από ένα θέμα και το αναλύεις μέχρι εκεί που δεν αναλύεται, εκνευρίζεσαι, φωνάζεις και μετά δεν ηρεμείς με τίποτα. Ίσα-ίσα που, αψου να κάνει ο άλλος, εσύ γίνεσαι δυναμίτης και φτου κι από την αρχή...
Έχεις πει μια τεράστια σοφία (μεταξύ των πολλών): είμαστε αχάριστοι. Ναι, είμαστε. Αντί να αφεθούμε, να απολαύσουμε, να πετάξουμε στον Κεάδα τις χαζομάρες, τα νεύρα, τις λεπτομέρειες που όχι μόνο δεν κάνουν τη διαφορά, αλλά χτίζουν αποστάσεις και χάσματα βλακωδώς, εμείς είμαστε απλά αχάριστοι. Άλλοι περνάνε μία ζωή ελπίζοντας να βρουν έναν άνθρωπο που απλά να τους ταιριάζει λίγο -πόσο μάλλον το ταίρι τους, τον άνθρωπό τους, το απόλυτο- κι εμείς που το βρήκαμε, κοιτάζουμε να το κλωτσάμε, αντί να το πάρουμε αγκαλιά και να το προστατεύουμε, ταϊζοντάς το με χάδια, φιλιά, αγάπη, γλυκόλογα, λατρεία, φροντίδα και προδέρμ...
Θέλω να σου ζητήσω μέσα από τα βάθη της ψυχής μου συγνώμη, για όσα φταίω και για όσα δεν φταίω. Και να σου υποσχεθώ πως θα κάνω τα αδύνατα δυνατά, ώστε να εξαφανιστούν τέτοιου είδους τριβές της σχέσης και της αγάπης μας. Μπορεί σαν πρώτη εικόνα, βραχυπρόθεσμα, να φαίνεται πως μετά από έναν τσακωμό ερχόμαστε πιό κοντά, ακόμα πιό κοντά απ'όσο ήδη είμαστε, αλλά μακροπρόθεσμα, η σχέση φθείρεται από τέτοια ανούσια πράγματα. Και να πεις να είχαμε έναν ουσιαστικό λόγο... Να πω, ναι, καλά κάναμε και τσακωθήκαμε, και σπάσαμε και τα κεφάλια μας.
Είναι όμως δύσκολο για δύο ανθρώπους που πρώτη φορά συζούν να το χωνέψουν, να το δεχθούν, να μάθουν να λειτουργούν κάτω από ένα διαφορετικό, κοινό πρίσμα, ως δύο οντότητες που λειτουργούν σαν μία, συντηρώντας ένα σπιτικό και βάζοντας σε ένα αυλάκι τα θέλω, τα πρέπει, τα όλα τους. Κυρίως, το να στεγάζεις τον έρωτα, το πάθος, τον πόθο, την τρέλα...
Πώς να ταιριάξεις από τη μία ημέρα στην άλλη τη διαφορετικότητα, όλα τα χρόνια, τις εμπειρίες και τα βιώματα που κουβάλαγες τόσα χρόνια, πριν γνωρίσεις αυτό που τώρα ζεις και θέλεις να ζεις για πάντα? Πώς να απαρνηθείς συνήθειες που, ενώ για σένα ήταν οκ, τώρα δεν κολλάνε και προσπαθείς να τις κάνεις να κολλάνε? Μήπως η απάντηση σε όλα αυτά είναι σεβασμός στη διαφορετικότητα του συντρόφου μας, αποδοχή και πορευόμαστε?
"Για πάντα θα μείνω, αν ρωτάς,
Για πάντα θα είμαι εδώ να με κοιτάς,
Για πάντα, εδώ είναι το κορμί,
Εδώ είναι η ζωή,
Δεν φεύγω αν δεν φύγουμε μαζί"...
Για εμάς, καρδιά μου...