Τ'είν'αυτό που το λένε Αγάπη, τ'είν'αυτό....

Απίστευτες απαντήσεις από μικρά παιδιά στο ερώτημα "Τί είναι αγάπη":

Τόνια, 6 ετών
"Όταν η γιαγιά είχε αρθρίτιδα, δεν μπορούσε να βάψει τα νύχια των ποδιών της γιατί δεν μπορούσε να σκύψει. Έτσι, της τα έβαφε ο παππούς μου, παρότι κι αυτός είχε αρθρίτιδα στα χέρια του"

Ρεβέκκα, 8 ετών

"Όταν κάποιος σε αγαπά, ο τρόπος που προφέρει το όνομά σου είναι διαφορετικός. Ξέρεις ότι το όνομά σου είναι ασφαλές στο στόμα του"

Βασίλης, 4 ετών

"Αγάπη είναι όταν ένα κορίτσι βάζει άρωμα κι ένα αγόρι άφτερ σέιβ και μετά βγαίνουν έξω μαζί και μυρίζουν ο ένας τον άλλον"

Κάρολος, 5 ετών

"Αγάπη είναι όταν βγαίνεις για φαγητό και δίνεις στον άλλο τις μισές τηγανιτές σου πατάτες χωρίς να του ζητάς να σου δώσει κι αυτός από τις δικές του"

Χριστίνα, 6 ετών

"Αγάπη είναι αυτό που σε κάνει να χαμογελάς όταν είσαι κουρασμένη"

Λευτέρης, 4 ετών

"Αγάπη είναι όταν η μαμά φτιάχνει καφέ για τον μπαμπά και πίνει πρώτα μια γουλιά εκείνη για να δει αν τον πέτυχε"

Δανιήλ, 7 ετών

"Αγάπη είναι όταν φιλιέσαι όλη την ώρα. Μετά βαριέσαι να φιλιέσαι αλλά θέλεις να είσαι συνέχεια μαζί με τον άλλον και να μιλάτε. Η μαμά μου και ο μπαμπάς μου έτσι κάνουν. Κι όταν φιλιούνται εμένα μου φαίνεται αηδία"

Αιμιλία, 8 ετών

"Αγάπη είναι όταν είσαι στο δωμάτιό σου τα Χριστούγεννα κι ανοίγεις τα δώρα. Αν σταματήσεις το άνοιγμα... θ’ ακούσεις την αγάπη"

Πάνος, 7 ετών

"Αν θέλεις να μάθεις να αγαπάς καλύτερα, πρέπει να ξεκινήσεις από έναν... φίλο που δεν χωνεύεις"

Τζένη, 8 ετών

"Αγάπη είναι όταν λες σ’ ένα αγόρι ότι σου αρέσει το πουκάμισό του, κι αυτός το φοράει μετά κάθε μέρα"

Θωμάς, 7 ετών

"Σε μία σχολική εκδήλωση και πριν παίξω πιάνο, μ’ έπιασε φόβος πάνω στη σκηνή. Τότε κοίταξα κάτω και είδα τον μπαμπά μου να με χαιρετάει χαμογελώντας. Ήταν ο μόνος που το έκανε αυτό. Τότε μου πέρασε ο φόβος"

Μαρία, 8 ετών

"Η μαμά μου με αγαπάει πιο πολύ απ’ όλους. Κανένας άλλος δεν έρχεται να με φιλήσει όταν πέφτω για ύπνο"

Κλαίρη, 6 ετών

"Η αγάπη είναι όταν η μαμά δίνει στον μπαμπά το καλύτερο κομμάτι από το φαγητό"

Έχετε λόγια?

Τα Αγαπημένα μου Βιβλία - Μέρος Δεύτερο & Τελευταίο

Η διαδικασία μεταφόρτωσης εικόνων στον μπλόγκερ εν μέσω καύσωνα, αδημονίας καλοκαιρινών διακοπών και τρελού φόρτου εργασίας, δεν είναι και ό,τι καλύτερο.

Γι'αυτό στο παρόν ποστ, για να κλείσω με τα αγαπημένα μου βιβλία, θα τα παραθέσω άνευ εξωφύλλων (μη μας βρεί και ο Σεπτέμβρης να προσπαθούμε να μεταφορτώσουμε ακόμη τις φωτό, δεν λέει!!!) και με τυχαία σειρά.

* Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές - Εκατό χρόνια Μοναξιά

* Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές - Ο Έρωτας στα Χρόνια της Χολέρας

* Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές - Περί έρωτος και άλλων δαιμονίων

* Αντουάν ντε Σαιν Εξυπερύ - Ο μικρός Πρίγκηπας

* Μενέλαος Λουντέμης - Ένα παιδί μετράει τ΄άστρα

* Νίκος Καζαντάκης - Ο Χριστός ξανασταυρώνεται

* Μάικλ Χόροβιτς, Σύνθια Πάλμερ - Χορεύτριες στους Λαβύρινθους της φαντασίας (εμπειρίες επιφανών γυναικών με ψυχεδελικές και ναρκωτικές ουσίες)

* Γκαίτε - Φάουστ

* Πασκάλ Μπρυκνέρ - Τα μαύρα Φεγγάρια του Έρωτα

* Νταν Μπράουν - Κώδικας Ντα Βίντσι

* Πάτρικ Ζίσκιντ - Το άρωμα

* Ίρβιν Γιάλομ - Όταν έκλαψε ο Νίτσε

* Γκιγιώμ Λε Τουζ - Ξάφνιασέ με (Γαλλικές επιρροές)

* Πλάτων - Συμπόσιον ή περί έρωτος

* Νίκος Καββαδίας - Βάρδια

* Νίκος Καββαδίας - Τραβέρσο

* Τάσος Λειβαδίτης - Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας

* Τάσος Αθανασιάδης - Η αίθουσα του θρόνου

* ΟΛΑ του Οδυσσέα Ελύτη (η ψυχή μου)

* ΟΛΑ της Αναϊς Νιν (Γαλλικές επιρροές)

* ΟΛΑ του Μίλαν Κούντερα (Γαλλικές επιρροές)

* ΟΛΑ της Αναστασίας Καλλιοντζή (όχι απλά λόγω φιλίας & αγάπης... Μεγάλο ταλέντο)

* ΟΛΑ της Ζωρζ Σαρρή (Τα παιδικάτα μου!)

* ΟΛΑ της Σώτης Τριανταφύλλου

* ΟΛΑ της Λιλής Ζωγράφου

* ΟΛΑ του Γιώργου Θεοτοκά (Οικογένεια)

* ΟΛΑ του Νίκου Γκάτσου

* ΟΛΑ του Αλιγκιέρι Ντάντε, με αγαπημένο την Κόλαση από τη Θεία Κωμωδία

* ΟΛΑ του Γιοστέιν Γκάαρντερ

* ΟΛΑ της Ιζαμπέλας Αλιέντε.................................................................................... και ο κατάλογος δεν τελειώνει, με 3.000 βιβλία στη βιβλιοθήκη.

Ευελπιστώ στις καλοκαιρινές μου διακοπές να 'φχαριστηθώ διάβασμα!

Τα Αγαπημένα μου Βιβλία - Μέρος Πρώτο

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, με θυμάμαι χωμένη μέσα σε ένα βιβλίο (σε δεκάδες, για την ακρίβεια, βιβλία). Δεν με ένοιαζε ούτε παιχνίδι, ούτε βόλτα, ούτε τηλεόραση, ούτε τίποτα. Ίσως να μην είναι τυχαίο που διάβασα σε ηλικία τεσσάρων ετών (οι γονείς μου μού έχουν πει πως ζήταγα να με μάθουν να διαβάζω και ζήταγα βιβλία αντί παιχνίδια).


Έχω απίστευτη αδυναμία στον Κοέλιο. Το Ζαχίρ είναι μια ιστορία αγάπης, απώλειας και τυραννικού πάθους. Η έννοια του Ζαχίρ δεν είναι άλλη από αυτή της παρουσίας που καταλαμβάνει ολοκληρωτικά το πνεύμα και την ύπαρξη όσων ξέρουν ότι είναι αδύνατο να αντισταθεί κανείς στην αγάπη. Ένα βιβλίο που το διάβαζα σαν να το ζούσα, η καρδιά μου χτυπούσε τρελά και η συγκίνηση είχε χτυπήσει κόκκινο!



"Όταν ακολουθείς το δρόμο της συνείδησής σου, τότε θα έρθει η ώρα που το σώμα και η ψυχή θα αναγεννηθούν". Το ερώτημα για τη Μαρία, την πρωταγωνίστρια των Έντεκα λεπτών ήταν: να ακολουθήσει το μονοπάτι της σκοτεινής και στείρας σεξουαλικής απόλαυσης ή να διακινδυνεύσει τα πάντα για να ανακαλύψει το προσωπικό της εσωτερικό φως και μαζί την πιθανότητα του ιερού σεξ, του έρωτα δύο σωμάτων που οι ψυχές τους αγαπιούνται;


Ο Γιάλομ, χωρίς να εξιδανικεύει τον εαυτό του ή τους ασθενείς του, τονίζοντας τόσο τις επιτυχίες όσο και τις αποτυχίες ή τις ατυχίες του, αποδαιμονοποιεί την ψυχοθεραπεία, στον βαθμό που αυτή διαχειρίζεται τα δεδομένα της ύπαρξης. Γιατί «εν δυνάμει» αφορά τους πάντες, «αφού η ζωή, η ύπαρξη θα είναι πάντα στενά συνδεδεμένη με το θάνατο, ο έρωτας με την απώλεια, η ελευθερία με το φόβο και το μεγάλωμα με τον αποχωρισμό».



Ένα συναρπαστικό γαϊτανάκι με άξονα την ψυχοθεραπεία είναι το μυθιστόρημα του διάσημου Αμερικανού ψυχιάτρου και ψυχοθεραπευτή Ίρβιν Γιάλομ "Στο Ντιβάνι". Ο συγγραφέας αποκαλύπτει στο βλέμμα του κοινού τι συμβαίνει μέσα στο γραφείο αλλά και στη σκέψη των ψυχοθεραπευτών, τη ζωή τους, τις δυσκολίες τους, την ανθρώπινη υπόστασή τους. Το χιούμορ και η λεπτή ειρωνία κυριαρχούν και εναλλάσσονται με δηκτικές περιγραφές εκπροσώπων του ψυχιατρικού κόσμου. Όσο όμως απομυθοποιούνται οι ψυχοθεραπευτές, η γοητεία της ψυχοθεραπείας αυξάνεται. Ο Γιάλομ την παρουσιάζει κάτω από νέο φως: είναι μια συντροφική πορεία προς την επίτευξη μιας αληθινής ανθρώπινης επαφής. Με κινηματογραφικό τρόπο, συνεχείς ανατροπές και αστυνομικό σασπένς, ο Γιάλομ αναλύει στο "Ντιβάνι" του τη σύγχρονη κοινωνία και τις ανθρώπινες σχέσεις. [...]


Ακολουθεί το δεύτερο μέρος από "Τα Αγαπημένα μου Βιβλία" (μπορεί και τρίτο λόγω όγκου κειμένου και φωτό) - Κατόπιν ευγενικής προτροπής-πρόσκλησης-πρόκλησης του αγαπημένου μας lockheart!

Το Μπλε Φεγγάρι του Ιούνη

Κάθε δύο με τρία χρόνια, συμβαίνει το φαινόμενο ένας μήνας να "φιλοξενήσει" δύο πανσελήνους.

Η δεύτερη πανσέληνος που σχηματίζεται μέσα στον ίδιο μήνα ονομάζεται "μπλε φεγγάρι", ένα φαινόμενο ξεχωριστό που, κατά τις παραδόσεις περασμένων χρόνων, τις τρείς νύχτες αυτής της Πανσελήνου (παραμονή, ανήμερα και επομένη) θεωρούσαν πως οι πόρτες είναι "ανοιχτές".

Σύμφωνα με την παράδοση, οι τρείς εκείνες νύχτες συνδέονται με τους αγγελιοφόρους ενός παράλληλου σύμπαντος!

Το φαινόμενο του μπλε φεγγαριού είναι πιό συχνό τους μήνες που μετρούν 31 ημέρες.

Το Σάββατο 30 Ιουνίου 2007 θα έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε στον ουρανό το πρώτο μπλε φεγγάρι του Ιουνίου μετά απο 200(!) χρόνια, καθώς το τελευταίο που σχηματίστηκε Ιούνιο μήνα, ήταν στις 30 Ιουνίου του 1806.

1η Ιουνίου 2007 είχαμε την πρώτη πανσέληνο.

Η σπανιότητα του φαινομένου του μπλε φεγγαριού έχει γίνει παροιμιώδης. Στην Αγγλική γλώσσα, προκειμένοι να δηλώσουν τη σπανιότητα, χρησιμοποιούν την έκφραση "Once in a Blue Moon". Σε ελεύθερη απόδοση στην Ελληνική γλώσσα, και κατ'αντιστοιχία, είναι το δικό μας "Σαν τα χιόνια".

Τη νύχτα αυτή, θέλω να αντικρύσω το πρόσωπό σου υπό το φως του Μπλε Φεγγαριού... Θέλω να λουστούμε στο Μπλε φως...

Πώς

Πώς να μην σ'αγαπώ, όταν μου κάνεις νάζια και ντροπές, για να μη σε βγάλω φωτογραφία?

Πώς να μην σ'αγαπώ, όταν κάνεις σαν παιδί?

Πώς να μην γελάσω όταν χάνεις στο επιτραπέζιο και τσατίζεσαι και γελάς?

Πώς να μην σε ερωτευτώ παράφορα από την αρχή όταν μ'αγκαλιάζεις μέσα στο νερό και με φιλάς, και νιώθω να βγαίνω από το σώμα μου, να ζαλίζομαι, να χάνομαι?

Πώς να μην νιώθω ευτυχισμένη, όταν ξυπνάμε το πρωί και παρόλη τη ζέστη, με σφίγγεις στην αγκαλιά σου, κι εγώ είμαι έξω από το σώμα μου και πετάω?

Πώς να μην ανακαλύπτω την ωραιότερη μελωδία που συνέθεσε ποτέ κανείς στη ρυθμική σου ανάσα όταν κοιμάσαι?

Πώς να μην νιώθω εγώ εσύ, κι εσύ εγώ? Ένα?

Πώς να μπορέσω να σε χορτάσω σε ένα διήμερο, και να μην ανυπομονώ για την καλοκαιρινή μας άδεια?

Πώς να μη νιώθω συνεπαρμένη από τη μυρωδιά του κορμιού σου?

Πώς να μην πετάω σε καταγάλανους ουρανούς κοντά σου?

Πώς να μην σε λατρεύω?

It's all in the mix...

Η ζωή είναι ένας αγώνας διαρκής, σκληρός, αέναος, ανελέητος.

Βουτάμε στο ρίνγκ της ζωής και το μόνο που ελπίζουμε, είναι να βγούμε όσο το δυνατόν λιγότερο πληγωμένοι γίνεται.

Πρωϊνό (πριν λαλήσει ο αλέκτωρ) ξύπνημα, ο πρώτος καφές της ημέρας, που θα έπρεπε να απολαμβάνεται βασανιστικά αργά και απολαυστικά, εξαφανίζεται από το φλυτζάνι εν ριπή οφθαλμού. Ένα ντους στα γρήγορα, βιαστικό ντύσιμο, βιαστική αναχώρηση από το σπίτι (πήρα-κλειδιά-σπιτιού-αυτοκινήτου-κινητό-πορτοφόλι-γυαλιά-ηλίου-ή-πάλι-θα-γυρίζω-τα-μπρος-πίσω?). Αγώνας δρόμου στο δρόμο. Αγώνας επιβίωσης. Αγώνας επικράτησης. Αγώνας επιβεβαίωσης. Κίνηση, ασυνειδησία, αγένεια, πρόκληση, σπάσιμο νεύρων.

Φτάνεις στη δουλειά. Είσαι ΗΔΗ κουρασμένος, btw. Μπαίνεις στο γραφείο. Έχεις αφενός να μοιράσεις ευγενικά χαμόγελα στους συναδέλφους (αλλιώς χαρακτηρίζεσαι από μαγκούφης μέχρι προβληματικός, ασχέτως αν εσύ δεν απήλαυσες τον καφέ σου, βρήκες κίνηση και κινδύνευσε η ζωή σου πολλάκις και συχνάκις στο δρόμο, έχεις πονοκέφαλο, ζεσταίνεσαι, σε ταλανίζει κάποιο σοβαρό προσωπικο-οικογενειακό πρόβλημα).


Και προετοιμάζεσαι. Κυριολεκτικά, θα έπρεπε να πάρει κάποιος ένα πινέλο βουτηγμένο σε κόκκινη μπογιά και να ζωγραφίσει κόκκινους κύκλους στην πλάτη σου, έναν μεγάλο, μετά έναν μικρότερο μέσα στον πρώτο, κ.ο.κ., μέχρις ότου να δώσεις την ευκαιρία στους συναδέλφους σου να ξεκινήσουν τις βολές με τα μαχαίρια (η καλύτερη που βρίσκει στόχο στο κέντρο κερδίζει. Δώρο η λαβωμένη ψυχή και η κουρελιασμένη διάθεση του κινούμενου στόχου).

Κατηγορία συναδέλφων: περιγραφικά, μπορούμε να πούμε πως πρόκειται για άτομα χαμηλής αυτοεκτίμησης, ζηλόφθονα, που όλη τους η ζωή στηρίζεσαι στις ζωές άλλων ανθρώπων. Κι αυτό, γιατί η δική τους δεν παρουσιάζει κανένα ΜΑ ΚΑΝΕΝΑ ενδιαφέρον. Ζουν μέσα από τις ζωές των άλλων, δημιουργώντας καταστάσεις και εντυπώσεις εκ των ουκ άνευ, μέσω βλακωδών ενεργειών και κινήσεων εντυπωσιασμού, με λανθασμένη τρίπλα το βλέμα: εκείνο που πάντα προδίδει τον ειλικρινή από τον ανειλικρινή. Εκείνο που ενώ σου χαμογελούν με τα χείλη, παραμένει ανέκφραστο, κενό, κούφιο. Εκείνο που σε κάνει να μην απολαμβάνεις τη δουλειά σου. Εκείνο που διαφέρει από το δικό σου, που θέλεις να αισθάνεσαι χρήσιμος άνθρωπος, να νιώθεις πως εργάζεσαι και προσφέρεις κι εσύ στην αλυσίδα της ζωής. Εκείνο που σε κάνει να μετανιώνεις που γύρισες στην πατρίδα σου και δεν έμεινες σε έναν τόπο με ακομπλεξάριστους και πραγματικά καλλιεργημένους ανθρώπους, με εκπαιδευτική και κοινωνική παιδεία. Εκείνο που δεν είναι μόνο του σε τούτη τη χώρα, μα αγγίζει ποσοστά ύψους... άστο, δεν θες να ξέρεις.

Κι εκεί που απογοητεύομαι, σε κοιτάζω. Είσαι κόκκινος!!!

Σε αγγίζω. Είσαι μαλακός και ζουμερός!!!

Μα τί είναι αυτά που έχεις στο δέρμα σου;;; Σαν... σαν σποράκια!!!

Κι είναι και μαύρα!!!

Κι απ'έξω είσαι πράσινος με λευκές, λεπτές ρίγες!!! Και σκληρός!!!! Σε φέρνω κοντά στο πρόσωπό μου και σε μυρίζω.

Μοσχοβολάς καλοκαίρι!!!

Είσαι το δικό μου καλοκαίρι!!!

Είσαι η χαρά της ζωής μου,

το χαμόγελό μου,

το αγχολυτικό μου,

ο λόγος να ζω.

Υ.Γ. Συγχωρήστε με για τη φλυαρία... κάτι η ζέστη, τα λόγια του παππά... λόγω της ημέρας... Θα μου περάσει...

Να σε βλέπω

Να σ'αγγίζω, σαν μιά σταγόνα, να κυλώ στο κορμί σου.

Μόνο αυτό... είναι ευτυχία.

Καρδιά μου...

Photo-ιστοριούλα 2

Μιά φορά κι έναν καιρό, γεννήθηκε ένας γάτος... μά τι γάτος!! γάτος πονηρός!! Όμορφος!! Λευκός!! Με τιγρέ πινελιές στο κεφάλι, τα αυτιά και την ουρίτσα του, και μάτια καταπράσινα όπως της αφεντικίνας του :)))

Η οικογένειά του τον βάφτισε Ταρζάν, γιατί από μικρός που ήταν, είχε μανία να σκαρφαλώνει στα δέντρα και να κυνηγάει πεταλουδίτσες, πουλάκια, ζουζουνάκια, και γενικά ο,τι πετούμενο υπήρχε και δεν υπήρχε στη φύση!!

Ο Ταρζάν είναι πιά 2 ετών, μεγαλώνει και... ταρζανεύει όσο πάει και περισσότερο!! Και μου κάνει ένα σωρό νάζια όποτε με βλέπει να ετοιμάζομαι να τον απαθανατίσω!!!

Δες, Leila μου, που τόσο ήθελες να δεις τα γατάκια μου, χθες που μπόρεσα να φωτογραφίσω τον Ταρζάν, δες τί νάζια κάνει που ξέρει πως είναι ακαταμάχητος και ο φωτογραφικός φακός τον λατρεύει!!!

Και μη νομίζεις πως αυτό ήταν, Leila μου!! Σύντομα θα πάρει κι άλλες πόζες, και θα προσπαθήσω να φωτογραφίσω και τον μπαμπά του, τον Μιάου, αν με αφήσει φυσικά ο υιός, που ζηλεύει όταν πάω να χαϊδέψω ή να ασχοληθώ με τον μπαμπά του & να παραμελήσω εκείνον, έστω για λίγο!!!

Photo-ιστοριούλα

Ένα Photo-γραμματάκι στον Έρωτα της ζωής μου

Καρδιά μου,

Θα ήθελα να ήμασταν σε ένα μέρος μακριά από όλους και από όλα, οι δυό μας


Να βλέπαμε το απέραντο γαλάζιο της λατρεμένης μας θάλασσας

Να ανακαλύπταμε τη νέα ζωή όπως εκείνη γεννιέται μέσα στα σπλάχνα της θάλασσας



Κάπου εκεί, θα σκεφτόμουν τον μικρό μου Άλεξ και θα μελαγχολούσα…

Θα έπαιρνα ένα χαρτάκι, θα του έγραφα πόσο τον αγαπώ και πόσο μου λείπει, και θα το έβαζα σε ένα μπουκάλι, να το πάρει μαζί της η θάλασσα, που επικοινωνεί με τις ψυχούλες...

Τα δάκρυα θα γίνονταν χαμόγελο, καθώς θα σε κοιτούσα μέσα στο νερό!





Θα έψαχνες να μου βρεις σπάνια κοχύλια, που τόσο αγαπώ..

Θέλω να σου χαρίσω ένα αστέρι, θα σου έλεγα, όπως συνηθίζω πάντα να σου λέω..

Και θα ξεκινούσαμε να ψαρεύουμε μαζί γι’αστέρια...

Τα θαλασσοπούλια θα έκαναν τα δικά τους παιχνιδίσματα πάνω απ΄τα κεφάλια μας, μιλώντας μας χαρούμενα στη δική τους θαλασσινή διάλεχτο...

Κάπου εκεί, θα ένιωθα την ανάγκη να σε γεμίσω χρώματα. Ξέρεις, απ’αυτά που το χαμόγελό σου κάνει άχρωμα, από εκείνα όμως που λαχταρώ να σε γεμίζω για να σε κάνω ευτυχισμένο.

Βουτιά στον πολύχρωμο βυθό των αγαπημένων μου χρωμάτων. Δες!
Η νύχτα, κάθε νύχτα, θα ήταν μόνο δική μας, μέχρι το ξημέρωμα… Καρδιά μου...

[Κατόπιν ευγενικής προτροπής-πρόσκλησης-πρόκλησης της πιό παιχνιδιάρας, ναζιάρας, γλυκιάς, τσαχπίνας γατούλας όλου του κόσμου, MadLeila!!! - Ρίχνω πάσα σε όλους όσους βρίσκεστε στη δεξιά στήλη, ανεξαιρέτως!!]

Τα δάκρυα του φεγγαριού...

Ο Πρίγκηπάς μου

Σ'αγαπώ
Δεν έχω τίποτ'άλλο πιά για να θυμάμαι
Στην αγκαλιά σου θέλω μόνο να κοιμάμαι
Και τη μορφή σου ν'αντικρύζω σαν ξυπνώ

Σ'αγαπώ
Δεν έχω τίποτ'άλλο πιά να περιμένω
Μέσα στα χέρια σου γεννιέμαι και πεθαίνω
Κι ό,τι ονειρεύτηκα κοντά σου μόνο ζω

Σ'αγαπώ.

Όλα

Όλα μέσα μου οργιάζουν.
Το μυαλό, η καρδιά, η ψυχή μου.
Σκέψεις ανάκατες, μα συνάμα τόσο συγκεκριμένες και ακριβείς,
θαρρείς αν αποφάσιζα να τράβαγα μία γραμμή με ένα νυστέρι,
θα πετύχαινα αυτό που λέγεται "χειρουργική ακρίβεια".

Θλίψη. Απαισιοδοξία. Δάκρυ. Έξω βροχή. Νερό. Τα συναισθήματά μου, με τον καιρό. Τα γεγονότα. Οι στιγμές. Πάντα έτσι.

Χαρά. Αισιοδοξία. Χαμόγελο. Έξω λιακάδα. Ζέστη. Τα συναισθήματά μου, με τον καιρό. Τα γεγονότα. Οι στιγμές. Πάντα έτσι.

Πάντα πάνω που πιάνω να ελπίζω, και πάντα να δέχομαι χαστούκια.
Πάντα πάνω που πιάνω ν'απελπίζομαι, και πάντα να δέχομαι το ευεργετικό χάδι της μοίρας.

Νομοτέλεια.
Ζωή.
Δικαοσύνη.
Τα πάντα ρει.

Κλείνω τα μάτια και νιώθω όλα όσα έρχονται στη ζωή μου.
Κλείνω τα μάτια και σε νιώθω.

Πάντα δίπλα μου, πάντα κοντά μου, πάντα εδώ.

Σε αναπνέω,
Σε ρουφάω.

Έζησα και ζω όλα όσα έζησα και ζω, για να μπορέσω να σ'εκτιμήσω,
Για να μπορέσω να χωνέψω πως ακριβότερος θησαυρός από το μαγικό χρώμα των ματιών σου και τον παράδεισο που βιώνω στην αγκαλιά σου, δεν θα βρω.

Η ευτυχία θα ολοκληρωθεί βήμα-βήμα. One step at a time.
Βήμα? Τί βήμα? Άλμα θέλω, θέλω το αύριο τώρα, και το χθες πάλι εδώ, χορό θαρρείς να στήσουν, αγκαλιά να κυλιστούν στην άμμο της αγάπης...

Ανυπόμονη είμαι. Πολλές φορές νομίζω πως είμαι βλάσφημη. Καταλυτική. Απαιτητική. Σαν τη θάλασσα. Τα έχει όλα μέσα της. Σαν τον αέρα. Τα παρασέρνει όλα. Σαν το παιδί. Δεν ακούει τίποτα και κανέναν, παρά μόνο την τρέλα της νιότης και τα ένστικτά του.

Έτσι με έκανες να είμαι. Η αγάπη σου με έκανε να επιθυμώ τα πάντα, να ανασταίνομαι με τη χαρά και να σταυρώνομαι με τη λύπη.
Ένωση.
Έρωτας.
Ανάσα.

Ανάσα είσαι, ανάσα ζωής, αέρας καθάριος και ζωογόνος, μ'ακούς? Πες μου...

Μ'ακούς? Πες μου.. Μ'ακούς την ώρα που το θέλω μου σκάει σαν μπαλόνι μέσα στο δωμάτιο? Ακούς τον κρότο του? Ακούς την καρδιά μου πώς χτυπά για σένα?

Ακούς πώς μ'έκανε η αγάπη?

Μικρό παιδί να στέκομαι μπροστά σου, αδέξιο, απαιτητικό, δειλό, παράτολμο... αγάπησέ με... κι άλλο, ναι...

Το παρθενικό μου ποστ στο χαμομηλάκι

Σιωπή

Για σένα, που έφυγες νωρίς, σκορπώντας θλίψη στις καρδιές μας.

Για σένα, που η αναθεματισμένη ιατρική αμέλεια, τα λάθη, η αδιαφορία, για πολλοστή φορά, σε έστειλαν μέσα σε ένα μήνα μακριά μας, χωρίς να φταις. Κι εσύ.

Για σένα, που αγάπησα, έζησα, πέρασα στιγμές, για σένα που δεν μπόρεσα να κάνω τίποτα για να σώσω, γιατί είμαι μικρή, αδύναμη και ασήμαντη.

Για σένα, και για όλους όσους έφυγαν και μας άφησαν, νωρίς, χωρίς να είναι πλήρεις ημερών και εμπειριών, για όσα δάκρυα δεν μπορέσουν να αποτελέσουν φόρο αγάπης.

Για σένα, για τα χαμογελαστά σου γαλάζια μάτια.

Για σένα, για τα καλοκαίρια και τα χταπόδια που ψαρεύαμε μαζί, και μ'έμαθες, (...), για όλα μα για όλα...

Στον δικό μου νου, είναι καλύτερα... Δεν πονάς, δεν υποφέρεις... Δεν κατάλαβες... Παρατεταμένος ύπνος... Ησύχασες...

Καλό Ταξίδι, καλέ μου. Θα έχει πολλές τριανταφυλλιές και πολλά γατάκια στη γειτονιά των Αγγέλων...

Για την Αμαλία

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»



(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)



«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»



(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)



Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.



Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.





Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.



Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.



«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»



(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)



Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:



«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»



Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:



* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ







ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.



* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ





ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.



Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων



(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").






ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ