Εμπνευσμένη από το σημερινό ποστ της αγαπημένης μας leila, θα σας πω κι εγώ για το τελευταίο μου κατοικίδιο (εκτός των γατιών μου που έχουν παραμείνει στο πατρικό μου):
Ήταν Ιούλιος του 2004. Είχαμε πάει με τη μητέρα μου βόλτα στην Αθήνα. Χάζι στα μαγαζιά, δοκιμή νέων μπαχαρικών και αρωμάτων... Ξαφνικά περάσαμε έξω από ένα pet shop. Της λέω "Μπαίνουμε?", μού λέει: "Αμέ!" (έτσι είναι η μάνα, μέσα σ'όλα και δη σε όσα ευχαριστούν τους δικούς της ανθρώπους).
Με το που μπήκα, το μάτι μου έπεσε απευθείας πάνω στα ενυδρεία με τα χρυσόψαρα. Δεν είχα ποτέ πριν χρυσόψαρο, ούτε και ήταν κρυφός μου πόθος να αποκτήσω ένα, ωστόσο της είπα "Θέλω να αποκτήσω ένα χρυσόψαρο" και κόλλησα τις παλάμες μου στο τζάμι του ενυδρείου. Εντόπισα το μικρότερο, το βλέμμα μου το ακολουθούσε σα μαγνήτης. "Θέλω αυτό" με θυμάμαι να ψιθυρίζω στην πωλήτρια. Δεν μπορούσε να το πιάσει με το δίχτυ, όμως μετά από πολλές προσπάθειες, τα κατάφερε. "Γειά σου Άλεξ", του είπα και χαμογέλασα. "Δεν είναι βέβαιο αν είναι αγόρι", μου είπε η πωλήτρια. "Είναι αγόρι και είναι ο Άλεξ, καλή μου", της απήντησα με χαμόγελο μετά συνοδείας ηχηρών γέλιων από τη μάνα μου - το δίχως άλλο θα μάς πέρασε για τρόφιμες που το έσκασαν από το Δαφνί!
"Και τί θα τον κάνεις τον ψάρακα, ρε θηρίο μου", με ρώτησε η μάνα βγαίνοντας. "Θα τον μάθω να αγαπιόμαστε, να μιλάμε, να κάνουμε παρεούλα και να με φιλάει", της είπα χαμογελαστά και κεφάτα. "Πώς θα τον μάθεις να σε φιλάει, βρε αθεόφοβο?", με ρώτησε η μάνα. "Θα δεις", της είπα.
Αγόρασα μία μεγάλη όμορφη στρογγυλή γυάλα και ο Άλεξ έκανε την πρώτη του μεγάλη βουτιά στο νέο του σπίτι. Ήταν φοβισμένος. Τις δύο πρώτες ημέρες, καθόταν στον πάτο της γυάλας, πού και πού κουνούσε την υπέροχη ουρίτσα-βεντάλια του και δεν έτρωγε. "Άρρωστο είναι?", με ρώταγαν οι γονείς μου. "Εσείς αν πάτε σε έναν τόπο τελείως άγνωστο και πρωτόγνορο, δεν θα είστε επιφυλακτικοί στην αρχή?" ήταν μία ερώτηση ρητορική που έφερε σκεφτικά κουνήματα στα αγαπημένα γονεϊκά κεφάλια.
Την τρίτη μέρα ο Άλεξ έτρωγε ήδη με όρεξη. Στις ατέρμονες βόλτες που έκανε μέσα στη στρόγγυλη γυάλα του, τον κοίταζα, με το νύχι μου χτυπούσα απαλά τη γυάλα και μιά ερχόταν κοντά στο σημείο που χτύπησε το δάχτυλό μου, μιά απομακρυνόταν.
Τον έβαλα στο σαλόνι μου. Κάθε που γύριζα στο σπίτι, έκανε σαν τρελός από τη χαρά του, δοκιμάζοντας παράτολμες φιγούρες μέγιστης επικινδυνότητας με χάρη δεινού χορευτή! Όταν έφευγα από το σπίτι, τού άφηνα χαμηλά love radio να ακούει. Δεν ξέρω γιατί, δεν είχα διαβάσει ποτέ κάτι για τη "διαπαιδαγώγηση" των χρυσόψαρων. Πίστευα πως κι εγώ, όταν είμαι μόνη στο σπίτι, ακούω μουσική και δεν νιώθω μόνη, και δεν ήθελα να νιώθει κι εκείνος μόνος. "Εχω διαβάσει πώς τα χρυσόψαρα ξεχνάνε ανά δύο δευτερόλεπτα, έχουν αμνησία", θυμάμαι που μού είχε πει ο κολλητός μου ο Χρήστος http://christosbrazil.blogspot.com/ και θυμάμαι που γελώντας του είχα πει πως κι εκείνος Αλτσχάϊμερ έχει, αλλά τον αγαπάμε!
Όταν γύριζα στο σπίτι, έβαζα το κλειδί στην πόρτα και ήξερα πως δεν θα μπω σε ένα έρημο σπίτι: αφού με περίμενε ο Άλεξ! Έμπαινα και του έλεγα όλο χαρά τα καλά μου νέα, κι εκείνος κολυμπούσε σαν τρελός μέσα στη γυάλα του. Όταν ήμουν λυπημένη, το καταλάβαινε, και ερχόταν στη μεριά της γυάλας όπου καθόμουν και με κοίταγε λυπημένος.
Έπρεπε να του αλλάζω το νερό και να του βάζω σταγονίτσες κάθε δύο ημέρες. Αφού άδειαζα προσεκτικά το μισό νερό του, τον έπιανα στη χούφτα μου και καθόταν ακίνητος, με εμπιστευόταν αλλά φοβόταν κιόλας, και η καρδούλα του βροντοχτυπούσε στα τοιχώματα της παλάμης μου... μέχρι να τον αφήσω να ξανακάνει βουτιά στο καθαρό του πλέον νεράκι!
Ένα βράδυ ήμουν χάλια ψυχολογικά. Καθόμουν οκλαδόν στο πάτωμα του σαλονιού δίπλα στο τραπεζάκι όπου καθόταν ο Άλεξ, και έκλαιγα με λυγμούς. "Ωραία θα ήταν να μού έδινες ένα φιλί να νιώσω καλύτερα, Άλεξ μου" του είπα και έβαλα το δάχτυλό μου στην επιφάνεια του νερού της γυάλας του. Και τότε το μικροσκοπικό ψαράκι, ήρθε, μου πιπίλισε το χέρι και τσουπ! ξανακατέβηκε στον πάτο. Ήταν η πρώτη φορά που βίωσα το συναίσθημα να κλαίω με λυγμούς από λύπη και ξάφνου να κλαίω από λυγμούς από χαρά. Το πλασματάκι αυτό μού έδωσε απίστευτη ζεστασιά! Έκτοτε, όποτε έβαζα το δάχτυλό μου στην επιφάνεια του νερού, το φιλάκι το ψώνιζα άνετα! Ήταν ο τρόπος του να μου λέει καλημέρα και καληνύχτα!
Ο Άλεξ δήλωνε την προτίμησή του και στους επισκέπτες του σπιτιού. Όταν δεν του άρεσε κάποιος, καθόταν στον πάτο και το έπαιζε ψόφιος κοριός ή κρυβόταν μέσα στο φυτάκι του. Όταν συμπαθούσε κάποιον, πλατσούριζε σαν τρελός και έβαζε τα δυνατά του να επιδείξει τις καλύτερες φιγούρες. Η πρώτη κατηγορία τον κοίταζε και απέστρεφε το βλέμμα της, συνεχίζοντας τη συζήτηση μαζί μου. Η δεύτερη κατηγορία ενθουσιαζόταν μαζί του και του μιλούσε, γεμίζοντάς με με χαρά και υπερηφάνια για το κατοικίδιό μου. Η πρώτη κατηγορία ήταν εκείνοι που με αγάπησαν λιγότερο και έβγαλα από τη ζωή μου. Η δεύτερη, όσοι με αγαπούν αληθινά και είναι χρόνια συνοδοιπόροι μου. Ακόμη κι ένα ψάρι, έχει ένστικτο.
Θα απορείτε ίσως γιατί δεν πήρα ένα άλλο ζώο, πχ γάτα ή σκύλο. Η γάτα δεν κλείνεται σε διαμέρισμα και δη στην πόλη, που έμενα τότε. Ο σκύλος γαβγίζει και ξεσηκώνει όλο τον τόπο. Και το σημαντικότερο, για μια γυναίκα σαν εμένα που έλειπε ατελείωτες ώρες από το σπίτι, δεν είχα την ανευθυνότητα να πάρω ένα κατοικίδιο που θα χρειαζόταν ατελείωτη φροντίδα και προσοχή και να το ταλαιπωρήσω.
Δεν άκουσα ποτέ όσους "γνωστούς" (της πρώτης κατηγορίας) μού έλεγαν πως τα ψάρια είναι γρουσουζιά και δη για μία ανύπαντρη κοπέλα (το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε?). Ο Άλεξ μου ήταν ο Άλεξ μου. Τελεία και παύλα.
Χριστούγεννα 2006. Ο Άλεξ δυόμιση ετών. Στο νέο μας σπίτι. Πλέον είχε και μπαμπά, τον Κ. μου, στον οποίο χόρευε καταχαρούμενα από την πρώτη στιγμή που τον είδε.
Ένα απόγευμα, ο Κ. ήταν στο πατρικό του και δεν θα βρισκόμασταν εκείνη την ημέρα. Δεν είχαμε αρχίσει ακόμη να μένουμε μόνιμα μαζί. Καθόμουν και έβλεπα dvd. Ξαφνικά, ένιωσα την ανάγκη να πάω να πειράξω τον ψαρούλη μου. Πήγα στη γυάλα και τον είδα στον πάτο. "Μού κάνεις τον ψόφιο κοριό, βρε χαμένο κορμί?" τού είπα γελώντας. Ακίνητος εκείνος. "Έλα να δώσεις φιλί στη μανούλα", τού είπα βάζοντας το δάχτυλό μου μέσα στη γυάλα. Ακίνητος εκείνος. Τότε ήταν που άρχισε η καρδιά μου να χτυπά γοργά και να κλαίω. Γιατί κατάλαβα. Ή καλύτερα, θυμήθηκα. Την πωλήτρια, τον Ιούλιο του 2007. Στην ερώτηση της μάνας μου "Πόσο ζουν αυτά?" είχε απαντήσει "Ενάμιση με δύο χρόνια μάξιμουμ, παραπάνω θεωρούνται μαθουσάλες!".
Πήρα τον Κ. μου και άρχισα να κλαίω με λυγμούς. Με καθησύχασε με τον πάντα υπέροχο τρόπο του, και μου είπε να μη στεναχωριέμαι, γιατί θα παίρναμε άλλο να φροντίζουμε μαζί. Ποτέ δεν μπόρεσα και δεν ήθελα άλλο χρυσόψαρο. Ένας ήταν ο Άλεξ και αναντικατάστατος. Σαν την μεγάλη αγάπη της ζωής μας.
Τον έβαλα σε ένα νάυλον μικρό σακουλάκι και μετά μέσα σε ένα βελούδινο κουτάκι κοσμημάτων, και τον πήγαμε με τη μάνα μου στην τελευταία και μόνιμη πλέον κατοικία του, στο βουνό απέναντι από το πατρικό μου.
Περιττό να σας αναφέρω πως όποτε (ξανα)βλέπω την ταινία καρτούν Nemo, κλαίω...
