Κέρκυρα

Το καταπράσινο νησί των Φαιάκων, ο τελευταίος σταθμός του Οδυσσέα πρίν την επιστροφή του στην μακρινή Ιθάκη...
Η πατρίδα μου...
Έχω να πάω πολύ καιρό, ούτε κι εγώ δεν μπορώ να θυμηθώ πόσο...
Πόσο μου έχουν λείψει οι συγγενείς και οι φίλοι μου εκεί!
Πόσο μου έχει λείψει ο κερκυραϊκός αέρας, οι μυρωδιές της, τα πλακόστρωτα καντούνια, το πράσινο, τα γαλαζοπράσινα νερά του Ιονίου, η μοναδική αίσθηση που σου προσφέρει, είτε είσαι επισκέπτης, είτε είσαι Κερκυραίος και δεν έχεις τη δυνατότητα να μένεις μόνιμα εκεί.
Ο κυριότερος λόγος που θέλω να πάω το συντομότερο δυνατόν, είναι για να επισκεφθώ τον Άγιο. Λέγοντας Άγιος, εννοούμε τον προστάτη μας, τον Άγιο Σπυρίδωνα. Να ανάψω ένα κερί, ευχαριστώντας Τον που έχω την υγειά μου εγώ και όλα τα αγαπημένα μου πρόσωπα, και να Τον ευχαριστήσω που σε έφερε στη ζωή μου...
Να Τον προσκυνήσω με δέος και ευλάβεια.
Η Κέρκυρα κρατά ένα μεγάλο κομμάτι της καρδιάς μου.
Παιδικές, εφηβικές και ενήλικες αναμνήσεις, γέλια, χαρές, μπάνια, σκανταλιές με τα ξαδέλφια και τα γειτονόπουλα κρυφά από τους γονείς μας, να το σκάμε για να παίξουμε, για να βγούμε, τσουπ! απ'το παράθυρο (πάντα με κίνδυνο να γκρεμιστούμε, αλλιώς γιατί να πηδήξουμε?!), η πρώτη σχέση, η πρώτη επαφή-οιωνός με την κουζίνα και τη μαγειρική (οιωνός του μετέπειτα παντοτινού μου έρωτα για τη μαγειρική).
Μου έχει λείψει η αίσθηση-παντοτινή ανάμνηση της χαρακτηριστικής ανατριχίλας που διαπερνά το κορμί μου με το που πατάω το πόδι μου στο νησί μου... Οι μυρωδιές που κατακλύζουν όλο μου το είναι, το σκίρτημα μέσα στα φυλλοκάρδια μου...
Θα έρθω σύντομη, αγαπημένη Κυρά του Ιονίου.
Σ'το υπόσχομαι...
(Δεν με αφήνει να ανεβάσω άλλες photo... κλαψ...)