Η διαδικασία του brainstorming είναι κάτι που χρησιμοποιώ καθημερινά στη δουλειά μου. Για να βγάλω τα projects που τρέχουν, πιάνω το λατρευτό μου μπλοκάκι και αραδιάζω ό,τι μου κατεβαίνει στο μυαλό. Μετά γίνεται συνάντηση με συναδέλφους που εμπλέκονται στο εκάστοτε project, και έχοντας κάνει κι εκείνοι το δικό τους brainstorming, τα βάζουμε όλα στο τραπέζι. Έτσι βγαίνουν τα «διαμάντια» για τα οποία, πρόσφατα, δέχθηκα διθυραμβικά σχόλια από τους προϊσταμένους μου, για την ποιότητα της δουλειάς μου και τις δημιουργικές, καινοτόμες ιδέες μου.
Brainstorming ή τρικυμία εν κρανίω; Γιατί το λέω; Θα εξηγήσω!
Ο τελευταίος μήνας κινείται σε μία τρέλα. Οι 24 ώρες πλέον δεν μού φτάνουν ούτε για ζήτω.
Νιώθω να είμαι στην πιο δημιουργική περίοδο της ζωής μου.
Ξυπνάω καθημερινά στις 06.00 π.μ. (χωρίς ξυπνητήρι!!!), φτιάχνω καφέ και πρωϊνό με την άνεσή μου, κάνω μπάνιο, ετοιμάζω την τσάντα του γυμναστηρίου, το laptop, τις σημειώσεις μου από το βράδυ, το φαγητό μου για όλη την ημέρα, ακούω ειδήσεις, ντύνομαι, φορτώνομαι την πραμάτεια μου (!), μπαίνω στο αμάξι και διανύω 35χλμ. για να φτάσω στη δουλειά. Η καλύτερη στιγμή της ημέρας, είναι όταν βγαίνω από το σπίτι, το πρωϊνό φως και οι υπέροχες μυρουδιές που εισπνέω: πεύκα, καθαρός αέρας, υγρασία, ησυχία! Νιώθω ζωντανή!
Φτάνοντας στη δουλειά, μπαίνω στη φάση που γουστάρω. Τον τελευταίο μήνα άλλαξαν άρδην τα πράγματα στη δουλειά μου, προς το καλυτεροτερότερο (όπως τη διάβασες τη λέξη, δεν είναι λάθος!) και είμαι πορωμένη με τα projects που έχω αναλάβει και άλλα άχαρα που αποτίναξα.
Τελειώνοντας από τη δουλειά, πάω σφαίρα γυμναστήριο. Κάνω power plate και κολύμβηση. Κατάκοπη (θα’θελες!) πάω για ένα γρήγορο καφέ από το πατρικό μου, βλέπω τα ριμπενάκια μου (οι γονείς, ντε!), περνάω σούπερ μάρκετ σαν σίφουνας, επιστρέφω σπίτι και μπλέκω στον λαβύρινθο μαγείρεμα, πλύσιμο, σιδέρωμα, τακτοποίηση, μπάνιο, μουσική τσίτα (ο σπιτονοικοκύρης μου μού είπε χθες πώς χαίρεται να με βλέπει τόσο ζωντανή και ότι ακούω ωραία μουσική – προφανώς στην άλλη ζωή του, άκουγε ροκιές τσιτάτος! σουπιά!!).
Αυτά όλα έγιναν και χθες, με την προσθήκη shopping μετά το γυμναστήριο. Επιστρέφοντας λοιπόν, στο σπίτι, και σημειώνοντας κάτι στην ατζέντα μου, βλέπω ότι είναι 10 του μηνού (του τουτουνού!) και κράζω «αααα! Το αδέρφι μου, ρεεεεε!». Το αδέρφι, αλήτης, πουλί, είναι η αρσενική version μου. Θα μπορούσαμε να είμαστε δίδυμοι (το αδέρφι είναι ίδιο εγώ, με κοντά μαλλιά, όμως! και δέκα χρόνια μεγαλύτερος). Και χθες, είχε γενέθλια!! Και το είχα ξεχάσει! (sic). Τσακίζομαι να εντοπίσω το κινητό μου, θαμμένο κάπου μέσα στην τσάντα μου, μετά τον φορτιστή (no battery, no party) και τού τηλεφωνώ. «Τι ώρα είναι στη Ζυρίχη;» σκέφτομαι όσο χτυπά. Απαντά.
-«Yellow» (sic).
-"Πάλι μεγάλωσες, ντίαρ;" Τον ρωτάω και σκάμε στα γέλια. Λέμε τα κουσκουσάτα μας, τού εύχομαι καλά μυαλά (θα’θελες!) και τού κοτσάρω «Γρίπη, σ’αγαπώ, ανυπομονώ να σε δω».
-«Κι εγώ, γλυκιστήρι μου. Στείλω μου mms μια φωτό σου καπάκι. Ένα πουλί μου τραγούδησε ότι έχεις μείνει σαν το σκήνωμα τ’Αγίου». Του στέλνω mms, με ξαναπέρνει πίσω. «Θα γίνεις μοντέλο ρε? Μια μπουκιά έχεις μείνει».
-«Ώχουυυυ! Σαν τον μπαμπά γίνεσαι όσο μεγαλώνεις, το ξέρεις;»
-«Bonsoir, μικρή μου. Να προσέχεις».
-«Κι εσύ. Πολύχρονος. Να είσαι πάντα γερός, bebelacι μου».
Πέφτω για ύπνο κατά τις 23.00+. Με παίρνει ο ύπνος, και μετά από καμιά ώρα, χτυπάει το κινητό.
-«Κοιμάσαι;»
-«Μμμμ…»
-«Ξύπνα, ντύσου καλά και κατέβασε το dainese σου από την ντουλάπα. Ή έστω, ό,τι άφησε ο σκόρος από δαύτο. Περνάω να σε πάρω για βόλτα γκαζάτη»
Ο λόξυγγας. Πρωτοξάδερφος, αγαπημένος.
Κωδικά ονόματα από μικρά: Ο αδελφός μου «γρίπης» (πάθαινε ΣΥΝΕΧΕΙΑ γρίπη), ο πρωτοξάδελφος «λόξυγγας» (μικρός είχε ΣΥΝΕΧΕΙΑ λόξυγγα) και εγώ το «γλυκιστήρι» (με καλοπιάνανε οι γαλίφηδες! τσ!).
-«Ρε λόξυ, κοιμάμαι. Το κάνουμε αύριο;»
-«Όσο καθυστερείς, τόσο θα ξεσηκώσω τη γειτονιά με τα μαρσαρίσματα. Και δεν θέμε. Θέμε;»
Σηκώνομαι, χτυπάω στην άκρη του κρεβατιού, στην ντουλάπα, στην πόρτα της κρεβατοκάμαρας, στην πόρτα του μπάνιου… Ναι, είμαι τίγκα στη μελανιά σήμερα! Ντύνομαι όπως-όπως και κατεβαίνω.
Με περίμενε από κάτω.
-«Καβάλα, μούχλα»
-«Καλη…μέρα, σπέρα; Τι έπαθες ρε;»
-«Ανέβα και θα τα πούμε»
Μού είχε φέρει και κράνος! Λοξυγγάκι λατρεμένο, ποτέ νικημένο!
Ένιωσα σαν αστραπή. Τόσο έτρεχε. Ένιωσα να πετάω (ναι, όπως τη βραδιά στον Μποτσέλι, μόνο που εδώ ήταν άλλο πέταγμα… Χαλάρωσα).
Κατεβαίνουμε σε αγαπημένο σημείο, και των δυό μας. Και της γρίπης (τρίτωσε, ως συνήθως...).
-«Για λεγ’. Τι έγινε;»
-«Τίποτα. Ήθελα απλά να δεις και να κάνεις κάτι, που ξέρω ότι έχεις να δεις και να κάνεις πάνω από χρόνο».
-«Τι μωρέ;»
-«Αυτό», μού λέει και μού δείχνει τη θάλασσα. Στο χρώμα του εβένου. Φθινοπωρινή με ένα χάδι χειμώνα πάνω της. Φεγγάρι φως στα σπλάχνα της, να παιχνιδίζει. Φυσούσε. Έκλεισα τα μάτια και πήρα μια βαθιά ανάσα. Ρούφηξα τον κόσμο. Γέμισα.
-«Πώς νιώθεις, γλύκι;»
Απάντησα μετά από κάποια λεπτά, με δάκρυα ευδαιμονίας να κυλούν στο πρόσωπό μου.
-«Ο εαυτός μου. Μετά από ένα χρόνο. Να’σαι καλά. Σού χρωστάω»
-«Εμένα, τίποτα. Άραξε και κέρνα τσιγάρο να το γιορτάσουμε. Να ζήσει ο γρίπης»
-«Να ζήσει. Πάλι τράκα τεχνηέντως;!»
Μερικά πράγματα, δεν αλλάζουν ποτέ.
Ο τρόπος που αγαπάς τις αγάπες της ζωής σου.
Ο τρόπος που σε συνεπαίρνει η θάλασσα.
Ο τρόπος που αναστενάζεις με ανακούφιση, νιώθοντας πιο ζωντανός από ποτέ.
Ο τρόπος που νιώθεις το δάκρυ σου ένα ακόμη αστέρι στον ουρανό. Αναμμένο. Να φωτίζει τον σωστό δρόμο που παίρνουν οι επιλογές σου. Όσο κι αν φαντάζουν επώδυνες αρχικά. Είναι εξυγίανση αυτό.
Αφιερωμένο στον Σ., a.k.a. «γρίπης», και στον K., a.k.a. «λόξυγγας».
Από το «γλυκιστήρι» με αγάπη.
Παληκάρια μου! :’)
Πέρυσι, Οκτώβρη 2006, μάζευα τα υπάρχοντά μου. Μετακόμιση σε νέα περιοχή, νέο σπίτι, νέα ζωή. Ήρεμη, όμορφη, χωρίς κίνηση (sic) και δίπλα στη θάλασσα.
