Παρτίδα σκάκι με θέα το απέραντο της θάλασσας...

Πώς χάνεται η αίσθηση του χρόνου;
Πώς περνούν τεσσερισήμισυ ώρες σαν νεράκι;
Πώς μέσα σε τεσσερισήμισυ ώρες ανακαλύπτεις έναν άνθρωπο,
Ζεις μέσα από τη ζωή του,
Χαίρεσαι με τις χαρές που έζησε,
Πονάς με τις λύπες που τον πόνεσαν;
Πώς τα φέρνει έτσι η ζωή;
Ίσως να είναι και εδώ η σωστή η ώρα, που η επαφή με έναν άνθρωπο σε κάνει να αναθεωρείς. Να σκέφτεσαι πως ποτέ δεν είναι αργά για αγάπη, για φιλία, για ειλικρίνεια, πως ποτέ δεν είναι αργά για να αναπληρώσεις τον χαμένο χρόνο.

Όλα παιχνίδια της ζωής είναι, σαν μία παρτίδα σκάκι, κι εμείς καλούμαστε να στρωθούμε στη μία άκρη της σκακιέρας, απέναντι όχι στον αντίπαλο, μα στον άνθρωπο, απέναντι όχι στον ανταγωνιστή, μα στον συναγωνιστή, απέναντι σε αξίες που νομίζαμε ή χαμένες ή περιορισμένες σε άτομα που μετριούνται στα δάχτυλα του ενός μας χεριού.

Οι κινήσεις μας πάνω στη σκακιέρα, αβέβαιες. Σκέψη. Κατάληξη. Πως όταν κάτι ξεκινά με τα πιόνια αραδιασμένα με τάξη, όταν δεν χρειάζεται να μαντέψεις τί έχει να σου πει ο άνθρωπος απέναντί σου, μα συμπληρώνει ο ένας τις λέξεις του άλλου... τότε σκιαγραφείται ένα καθόλα ευχάριστο παιχνίδι! Τότε χαίρεσαι, δεν έχεις πικρία για το χαμένο χρόνο, μόνο το πώς θα γεμίσεις ποιοτικά τούτη τη σχέση από εδώ και στο εξής, πώς θα προσφέρεις χαρά και φιλία στην ψυχούλα που κάθεται απέναντί σου και σε κοιτά ίσια στα μάτια, με βλέμμα καθαρό, γεμάτο τρυφερότητα, ανθρωπιά και άπειρα αποθέματα αγάπης... για τον εαυτό της, για τον άνθρωπό της, για σένα, για όλα.

Η ζωή μου έμαθε πως η ευτυχία είναι αυτό που περιμένουμε να'ρθει. Και μέχρι στιγμής, το έχω επιβεβαιώσει σε συναισθηματικό και φιλικό τομέα - έπεται ο επαγγελματικός, και η αρετή του να προσμένεις υπομονετικά και καρτερικά, ανταμοίβει!

Πίστεψέ το και θα το δεις! Εγώ το πιστεύω. Ξέρω πως κι εσύ το ίδιο. Και θα το δούμε!!

Σ'ευχαριστώ για την πρώτη αυτή παρτίδα! Ήρθε στο νου μου ένα τραγούδι παλιό κι αγαπημένο, που τώρα οι στίχοι του χορέψαν στην πίστα του μυαλού και της καρδιάς:

Το σκάκι

Έλα να παίξουμε .

Θα σου χαρίσω τη βασίλισσά μου .

Θα σου χαρίσω τους πύργους μου

Κι ο βασιλιάς αυτός δεν ήτανε ποτέ δικός μου.

Κι ύστερα τόσους στρατιώτες τι τους θέλω;

Όλα, και τα άλογά μου θα στα δώσω.

Μονάχα ετούτον τον τρελό μου θα κρατήσω.
Που ξέρει μόνο σ ένα χρώμα να πηγαίνει
Δρασκελώντας τη μια άκρη ως την άλλη
Γελώντας μπρός στις τόσες πανοπλίες σου
Μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά
Αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις.

Κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα.


Αφιερωμένο στη φίλη μου, Α., για την αρχή μιας υπέροχης παρτίδας σκάκι που θα συνεχιστεί...