4/4/07

Ένα


Πώς ξεκίνησαν όλα?
Με αφορμή τη χθεσινή μας επέτειο, έκανα μία σιωπηλή αναδρομή,
Που τώρα θα προσπαθήσω να βάλω σε λέξεις.
Να μεταφέρω τις εικόνες σε λέξεις.
Δύσκολο.

Την πρώτη φορά που σε είδα, κάτι αναπήδησε μέσα μου.
Ματιά και σκίρτημα.
Μόλις μου μίλησες, και ανταλλάξαμε τις πρώτες μας κουβέντες, μετακινούσα το βάρος του σώματός μου από το ένα πόδι στο άλλο.
Αμηχανία.
Διστακτικότητα.

Η βραδιά συνεχίστηκε μαζί με την υπόλοιπη παρέα κοινών μας φίλων.

Στην επιστροφή, ήρθες με το δικό μου αμάξι.
Αμηχανία και από τους δύο.

Φτάσαμε στο σπίτι σου. Προσπαθούσα να μην σε κοιτάζω, αν και το ήθελα πολύ. Καθόσουν απέναντί μου και διαγώνια. Προσπαθούσα να πείσω τον ίδιο μου τον εαυτό να μην ενθουσιαστεί. Και τον κατάφερα.

Η επόμενη συνάντησή μας έκλεισε με παγωτό και εμάς να τσακωνόμαστε ενώπιον όλων για τα ποδοσφαιρικά. Εκπρόσωποι ο καθένας μας των αιωνίων αντιπάλων. Με κατακεραύνωσες και με στόλισες! Και αντί να με απομακρύνει αυτό, συνέχισα να σε θέλω. Απεγνωσμένα. Μου άρεσε το τσαγανό σου. Η φωνή σου και τα διαφορετικά χρώματα που αποκτούσε αναλόγως της συζήτησης. Το βλέμμα σου. Οι ματιές μας συναντιούνταν φευγαλέα. Όχι λίγο, αλλά αρκετά, τόσο όσο χρειαζόταν να εξαπολύονται σπίθες μέσα μας. Προμηνύματα πυρκαγιάς μεγάλης… Λάβα.

Η υπόλοιπη παρέα έφυγε για ένα τριήμερο σε νησί. Βρήκες το τηλέφωνό μου και ξεκίνησε ένα μαραθώνιος μηνυμάτων. Κάθε μήνυμα που μου έστελνες, με έστελνε σε βάθη σκέψεων. Είναι δυνατόν να είναι ό,τι έχω ονειρευτεί? Μού ζητούσες να βρεθούμε. Αρνούμουν γιατί δεν ήθελα να βγω μόνη μαζί σου. Με προφάσεις και δικαιολογίες. Περίμενα να επιστρέψουν οι φίλοι μας. Εσύ επέμενες αλλά δεν πίεζες.

Οι μέρες περνούσαν. Κάθε φορά που κανονίζαμε κάτι με την παρέα, καρδιοχτυπούσα. Θα σε δω, δεν θα σε δω? Και πάντα ερχόσουν. Όλοι είχαν καταλάβει. Σχολίαζαν πως οι μεγάλες κόντρες και τα μεγάλα μίση, εξελίσσονταν σε μεγάλη αγάπη. Γελούσες νευρικά, απαντούσα «ναι, σιγά!».

Σε κοίταζα κι έλιωνα. Από την πρώτη στιγμή που κοιταχτήκαμε, ξεκίνησε μία συνουσία μυστική, με εικόνες, κοιτάγματα, λέξεις και σιωπή. Όσο περνούσαν οι μέρες, η συνεύρεσή μας μετουσιωνόταν. Οι λέξεις γίνονταν ματιές, οι ματιές τυχαία αγγίγματα, τα τυχαία αγγίγματα σιωπές… και όλα έρωτας. Πράξη έρωτα χωρίς την ερωτική πράξη αυτή καθεαυτή. Προεόρτια. Πινελιές σε έναν σιωπηλό καμβά. Τέχνη. Κι εμείς εραστές της. Ερασιτέχνες. Δύο άνθρωποι που έψαχναν απεγνωσμένα την αγάπη, τον έρωτα, την κατανόηση, το πάθος, τον πόθο, την τρέλα, την ηρεμία. Τα πάντα. «Να μου συγκλονίσεις τον κόσμο», σκέφτηκα και σκέφτηκες.

Και τα καταφέραμε. Όσο κι αν αντιστάθηκα, όσο κι αν παρέτεινα τη στιγμή, όσο κι αν σε δοκίμαζα, όσο κι αν πάσχιζα να βρω ένα ελάττωμά σου. Εσύ εκεί. Κύριος. Άντρας. Επέμενες και υπέμενες. Εμένα.

Θυμάμαι το πρώτο σου άγγιγμα ένα βράδυ που τρώγαμε όλοι έξω μαζί. Στο γόνατό μου. Δισεκατομμύρια μικρά μυρμηγκάκια με τη μορφή νευρικών απολήξεων πλημμύρισαν το σώμα μου, τον εγκέφαλό μου, την καρδιά μου, το είναι μου ολόκληρο. Κοκκίνισα. Προδόθηκα. Κατάλαβες. Φοβόσουν μήπως τραβηχτώ, μήπως αντιδράσω. Κι όμως το δέχτηκα. Όπως δεχόμαστε τις ευεργετικές ακτίνες του ηλίου μετά το χειμώνα. Το δέρμα μας διψάει. Όπως ο διψασμένος δέχεται το νερό. Με λαχτάρα και ανείπωτη ανακούφιση.

Ήσουν πάντα δίπλα μου. Πάντα. Σε όλα. Με ένα σου βλέμμα. Με ένα σου χάδι. Με ένα σου χαμόγελο. Με ένα σου νεύμα. Ήσουν εκεί. Ο άνθρωπός μου. Η ανάσα μου. Ο χτύπος της καρδιάς μου. Η σκέψη μου. Η μιλιά μου. Πριν από μένα για μένα. Πριν από εμάς για εμάς.

Πίστεψες σε μένα κι εγώ σε σένα. Δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε πως πίστευε ο ένας (σ)τον άλλο. Πίστευα στις δυνατότητές σου. Πως είσαι ο καλύτερος. Το απέδειξες τη μέρα που σφράγισες τα χείλη μου με το πρώτο μας φιλί.

Αργό. Απαλό στην αρχή. Διστακτικό. Με υπόκρουση τις καρδιές μας που χτύπαγαν σαν τρελές. Ακόμη και τώρα, τόσον καιρό μετά, την έχω την αίσθηση και με πλημμυρίζει μία ζάλη γλυκιά, σαν μεγάλη γουλιά από μεθυστικό κρασί. Παρέλυσα. Χάθηκα. Γεννήθηκα. Γυναίκα. Για σένα. Και μόνο.

Ταξίδι το φιλί σου. Θάλασσες τα χάδια σου. Μέλι τα μάτια σου, τα κοίταζα και βυθιζόμουν γλυκά. Από τότε μέχρι σήμερα.

Θυμάμαι την πρώτη φορά, αρκετό καιρό μετά το πρώτο μας φιλί, που έγινα γυναίκα σου. Κόλλησε το κομματάκι του παζλ που έλειπε και όλο γίνανε ζωή. Έρωτας. Η συνουσία η μυστική πήρε σάρκα και οστά. Χάσιμο. Δόσιμο. Πάρσιμο. Χορός. Πέταγμα. Μεθύσι. Δίνη. Τρέλα. Εσύ κι εγώ. Εγώ κι εσύ. Ένα.

Μήνες μετά. Σε κοιτάζω καθώς κοιμάσαι. Άγγελος. Έρωτας. Ζωή. Αγέρας. Θάλασσα. Ουρανός. Όλα. Εσύ. Η ανάσα σου ρυθμική. Η ωραιότερη μουσική συμφωνία που γράφτηκε ποτέ. Με κλειδώνεις όλο και πιο σφικτά στην αγκαλιά σου σαν καταλάβεις πως αναδεύτηκα ή απομακρύνθηκα λιγάκι. Αναστενάζεις και λιώνω.

Το σπίτι μου είσαι εσύ. Σπίτι δεν είναι τα τούβλα και το τσιμέντο. Είναι η αγάπη. Η δική μας η αγάπη. Ζεστή και προστατευτική. Λειτουργική. Ο Έρωτάς μας. Αυτός ο κλέφτης, που συνταράζει τον κόσμο μας.

Σ’ αγαπάω τόσο που πολλές φορές δεν ξέρω αν μπορώ να σου το δείχνω όπως πρέπει. Όπως σού πρέπει και σού αρμόζει. Κάθε μέρα και πιο πολύ, πιο βαθιά, πιο αληθινά.

Αφιερωμένο σε σένα, Κ. μου, μάτια μου, αγάπη μου, ψυχή μου, έρωτά μου, που οι μέρες μαζί σου είναι μέρες γεμάτες ζωή και ευτυχία.

Αφιερωμένο σε όλο τον κόσμο, με την ευχή να βρουν τον άνθρωπο που θα τους κάνει να βιώσει την προσωπική τους Ανάσταση, Ανάταση και Αναγέννηση. Και μέχρι να έλθει εκείνη τη στιγμή, εύχομαι από καρδιάς Καλή Ανάσταση σε όλους σας.

15 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αχ έρωτα...
Ερωτα...
Με συγκίνησες πολύ σήμερα...
Αυτό που έγραψες, αυτή η τόσο αληθινή κατάθεση ψυχής, είναι απλά ένα μικρο δείγμα των συναισθημάτων σου και είμαι πολύ χαρούμενη που νιώθεις τόσα πολλά συναισθήματα για τον άνθρωπο της ζωής σου...
Είναι πραγματικά τόσο πολύ όμορφο να ξυπνάς το πρωι και να νιώθεις μια ζεστή αγκαλιά δίπλα σου που περιμένει να γεμίσει απο την δικιά σου...
Το μόνο που έχω να ευχηθώ μπροστά στο μεγαλείο μιας τέτοιας αγάπης, είναι κάθε νύχτα, όσα χρόνια κι αν περάσουν, να ψάχνει η μια αγκαλιά την άλλη και να την κλειδώνει μέσα της, αν κάνει πως λίγο απομακρύνεται...
Σε φιλώ κορίτσι μου

eρωτακι είπε...

Καλώς το γλυκό μου το κορίτσι!
Εγώ να δεις πόσο συγκινήθηκα...
Γράφοντάς τα, τα ξαναέζησα, και δη το πρώτο μας φιλί...
Γεννήθηκα γι'αυτόν τον άντρα, πόνεσα περιμένοντάς τον τόσα χρόνια... και τελικά, τον βρήκα και με βρήκε!
Τη μέρα που συναντηθήκαμε, είχε κανονίσει η κοινή μας παρέα σινεμά... και ενώ βαριόμασταν και οι δύο να πάμε, κάτι μέσα μας μάς έβαλε να βάλουμε ρούχα και παπούτσια, και με το καρδιοχτύπι στην τσέπη, πήγαμε στο ραντεβού με τη μοίρα μας... και βγήκαμε κερδισμένοι! Τουλάχιστον εγώ, αισθάνομαι η πιό τυχερή γυναίκα στον κόσμο!
Μπήκε και διάβασε το ποστ (βρήκε χρόνο το κουρασμενάκι μου!).
Μου έστειλε το κάτωθι sms:
"Διάβασα το blog σου, μωρό μου. Θέλω κάθε μέρα να είναι όπως όταν σε φίλησα για πρώτη φορά και να είμαστε συνέχεια ευτυχισμένοι. Είσαι το τζιτζίκι μου, ψυχή μου".
Αποστολέας: ΑΝΤΡΑΣ
04/04/07 15:04

Τί να πω μετά από αυτό, γλυκιά μου?
Μάλλον ότι έχω κερδίσει το τζόκερ :D

Να είσαι κι εσύ ευτυχισμένη με τον άντρα σου - όπως μου έγραψε η καλοσυνάτη γλαρένια σε ένα προηγούμενο ποστ "Τον άντρα σου και τα μάτια σου!".

Σε φιλώ πολύ και γλυκά.

Ανώνυμος είπε...

Βρε ερωτευμενάκι...
Τι μάλλον??????????
ΕΧΕΙΣ κερδίσει το τζόκερ!!!
Και είχε και τζακ-ποτ κιόλας!!!

eρωτακι είπε...

:)))))))))))))))
(το παίζω δύσκολη!!! eρωτας είμαι, τρελή είμαι, ό,τι θέλω γράφω!!!)
Το μόνο σίγουρο είναι πως έχω κερδίσει το τζόκερ, μικρή μου.
Κι εσύ το ίδιο, όμως!!!

Ανώνυμος είπε...

Και φυσικά το χω κερδίσει κι εγω!!!
Τι νόμιζες??
χιχι!

Unknown είπε...

na sai kala thumithika kai ego ta dika mou...:)

Unknown είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
GLOBAL είπε...

αληθινό.
μοναδικό.

leila είπε...

ένας τρελά ερωτευμένος χτυπα την πορτα της αγαπημένης του:
Ποιός είναι;, ρωτά αυτή
Εγώ, απαντά εκείνος!
Δεν υπάρχει χώρος για μένα και σενα σε αυτό το σπίτι, λέει εκείνη!
Εκείνος φεύγει, και μετά από καιρό ξαναχτυπά την πόρτα της:
Εκείνη ρωτά: ποιος είναι;
Και απαντά αυτός: Είμαι εσύ..!!

Μόνο τότε η πόρτα ανοίγει..

leila είπε...

< φυσικά δεν είναι δικό μου, είναι μια ιστορία από τη σοφία της Ανατολής .. >

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

"....και ενώ βαριόμασταν και οι δύο να πάμε..." γράφεις.
Για τη δική μου πρρίπτωση γράφω:'....έδωσαν μάχη οι φίλοι για να με βάλουν από το σπίτι εκείνη την ημέρα"
Τουλάχιστον όσον αφορά το γάμο, πιστεύω πως είναι καθαρά θέμα τύχης.
Εδώ δε χωρεί το "Συν Αθηνά και χείρα κίνει"
Γλαρένιες αγκαλιές

maria λεμονατη! είπε...

Κι επειδη ο ερωτας τροφοδοτει και τροφοδοτειται και απο αλλες αγαπες στη ζωη μας μηπως σε ενδιαφερει το παρακατω site; ιδιως το δευτερο βιβλιο.
http://www.rci.rutgers.edu/~mleyton/homepage.htm

eρωτακι είπε...

@my friend
Ευτυχώς που δεν κρατάει ποσοστό από τέτοιου είδος κέρδος η εφορία ;)
Πες μου ότι θα κάνετε Πάσχα μαζί, πες το μου... Να χαρώ!
Φιλί :**

@zoaki
Μέρες Αγάπης είναι οι μέρες τούτες, και κλωθογύριζαν οι αναμνήσεις στο μυαλό μου... και είπα να τα θυμηθώ μαζί σας! Εύχομαι σε όλα σας τα blog να διαβάσω τις ιστορίες αγάπης σας, κυρίες μου!
Φιλί :**

@global
Ό,τι είναι αληθινό, είναι μοναδικό.
Ό,τι είναι μοναδικό, είναι αληθινό.
Φιλί :**

@leila
Όπως πάντα υπέροχη, και με μαθαίνεις πολλά!
Πού θα μπορούσα να βρω κάποιο βιβλίο που να αναφέρεται σε σοφίες της Ανατολής?
Ο βιβλιοφάγος μέσα μου δεν ηρεμεί ποτέ και με τίποτα... κοντεύουμε να βγούμε εμείς έξω από το σπίτι, για να χωρέσουν τα βιβλία!!! :P
Φιλί :**

@φύρδην-μίγδην
γλαρομαμά μας, κι εμένα οι φίλοι με είχαν ζαλίσει (άντε μούχλα, ξεκούνα κλπ.) αλλά αν κάτι μέσα μου δεν μού έλεγε "πλύσου, ντύσου και τσακίσου!" :))) ακόμα σπίτι θα ήμουν και θα τον ονειρευόμουν!!!
Ο γάμος είναι όντως θέμα τύχης, ωστόσο είναι και στο χέρι μας τόσο οι σωστές όσο και οι λάθος επιλογές, κυρίως όσον αφορά στο να διακρίνεις τα ποιοτικά χαρακτηριστικά ενός ανθρώπου - από την άλλη πάλι, ο έρωτας είναι τυφλός! Τί μπέρδεμα Θέε μου!!! :P
Φιλί :**

@maria
μαρία μου, μαράκι μου, γλυκό μου λεμονάκι,
Το έχω διαβάσει το βιβλίο αυτό, το έχω στο γραφείο, δώρο από συνεργάτη ;)
Ενημερωμένη και απλόχερη, όπως πάντα, λεμονίτσα μου!
Φιλί :**

@all the ladies
Ένα μεγάλο ευχαριστώ, γιατί γεμίσατε την καρδιά μου χαρά και ευτυχία, μοιραζόμενες μαζί μου την ωραιότερη ιστορία της ζωής μου! :))
Φιλιά όχι φιλί απλό εδώ :**************

leila είπε...

προτείνω το βιβλίο "Σοφίες της Ανατολής" του Gilbert Sinoue..

eρωτακι είπε...

@leila
Merci, madame!
Φιλί :*