4/4/07

Μεγάλη Τετάρτη


ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ

Η πρώτη κίνηση της ανθρώπινης ζωής είναι το κλάμα. Το ίδιο και η τελευταία.
Το κλάμα είναι η πρώτη μας αντίδραση σαν έρθουμε σε τούτη τη ζωή, αποχωριζόμενοι την ασφάλεια και τη ζεστασιά της μήτρας.
Ένα δάκρυ συντροφεύει τον χωρισμό του ανθρώπου από τον κόσμο και την είσοδό του στην αιωνιότητα.
Τα δάκρυα ακολουθούν τη χαρά και την λύπη. Τη συντροφεύουν.
Εκφράζουν τη μετάνοια, αλλά και την υποκρισία.
Είναι το προτέρημα των ηθοποιών και των ερωτευμένων.
Ανήκουν στη φύση ή είναι "υπέρ την φύσιν".
Γιατί τα δάκρυα ενίοτε αποτελούν το δώρο του Θεού στον άνθρωπο, ο οποίος αξιώνεται να γευτεί και να δει με τα μάτια του σώματος και της ψυχής τον Πλαστουργό του, Αυτόν που του προσφέρει την κοινωνία της όντως Ζωής.

Η Εκκλησία την Μεγάλη Τετάρτη μας υποδεικνύει μία αντίθεση δακρύων.
Η Μαρία η Μαγδαληνή με τα δάκρυα της μετανοίας και το μύρο της αγάπης, έλαβε την άφεση των αμαρτιών της από τον Κύριο, λυτρώθηκε και ξαναβρήκε την οδό προς το Θεό, χωρίς να έχει από πριν καμία σχέση μαζί Του.
Ο Ιούδας, με τα δάκρυα της υποκρισίας, κατέκρινε το μύρο της αγάπης και, απλώνοντας τα χέρια του στους παράνομους, αντάλλαξε την ύπαρξή του με τα αργύρια, προδίδοντας τη σχέση του με την όντως Ζωή, που είναι ο Χριστός.

Ο ίδιος άνθρωπος κλείνει μέσα του δύο όψεις. Στην κρίσιμη όμως στιγμή, ο παρονομαστής των δακρύων οδηγεί στο θρίαμβο της αγάπης ή στην ήττα του θανάτου.

Αποστολή του καλού είναι να εξοστρακίσει το κακό και κάθε φορέα του, ανεξαρτήτως ιδιότητας, αξιώματος, ιδεολογίας, ηθικής υπόστασης.

Η Εκκλησία ποτέ δεν δέχτηκε ότι το κακό υπάρχει από μόνο του. Καταλαμβάνει το κενό που αφήνει η ελεύθερη άρνηση του καλού από τους αγγέλους, που γίνονται δαίμονες, και τους ανθρώπους, που πεθαίνουν χωρίς το Θεό, τον φορέα του καλού.

Το κακό, η αμαρτία, το σκοτάδι, το μίσος δεν είναι θεοί. Συνυπάρχουν μέσα μας με το καλό, τη ζωή, την κοινωνία, το φως, την αγάπη, γιατί μπορεί να αμαρτήσαμε, αλλά ο Θεός και οι ιδιότητές Του δεν παύουν να υπάρχουν μέσα μας. Αυτό υποστηρίζει και η φιλοσοφία του γιν και του γιανγκ. Καλό και κακό συνυπάρχουν μέσα μας. Ποιό όμως υπερτερεί? Πότε? Και γιατί?

Όποιος ζει την μετάνοια, συναισθάνεται τι του λείπει και αγαπά.
Όποιος αυτοδιορίζεται συνήγορος του καλού, είναι υποκριτής. Και διαλέγει τελικά τον θάνατο. Γιατί κοιτά το συμφέρον του και δεν αγαπά.

Γιατί μόνο οι άνθρωποι που πονάνε για τα λάθη τους και αγαπούνε, μόνο αυτοί που δακρύζουν με ειλικρίνεια μπορούν να δούνε τον Ιησού Χριστό ως Αυτόν που πραγματικά είναι: τον προσωπικό Θεό και Σωτήρα μας.


[Ευχαριστώ θερμά την Ιερά Μονή Δημητριάδος]

15 σχόλια:

..αγγελόσκονη.. είπε...

πέρασα να πω ένα καλημέρα :) θα τα πούμε από βδομάδα!!να περάσεις σουπερ ότι κι αν κάνεις αυτές τις μέρες!! τα φιλιά μου!! Καλή Ανάσταση... :)

eρωτακι είπε...

Καλή Ανάσταση, γλυκό μου κορίτσι, σου εύχομαι από καρδιάς να περάσεις πολύ-πολύ όμορφα, να ξεκουραστείς και να επιστρέψεις ανανεωμένη!
Σε φιλώ γλυκά, αγγελικό μου πλασματάκι.
:*

leila είπε...

Σοφά λόγια όσα γράφεις.. σε παρόμοια ποστ δεν σχολιάζω, αισθάνομαι μικρή και ανόητη για να συμπληρώσω κάτι.. με καλύπτουν όμως..

eρωτακι είπε...

Κορίτσι μου γλυκό.
Κανείς δεν είναι μικρός και ανόητος.
Όλοι είμαστε πλασμένοι κατ'εικόνα και κατ'ομοίωσίν Του.
Όλοι έχουμε δικαίωμα λόγου.
Όλοι είμαστε μοναδικοί, ο καθείς με τις χάρες και τα ελαττώματά του.
Και αυτά μας τα χαρακτηριστικά, μας οδηγούν στη Θέωση.
Γλυκιά καλημέρα.
Και φιλί και νιαρ ;)

Ανώνυμος είπε...

Καγημέγια γιε.....
Μου έγειπχεχ πογύ!!!
Έχεις γράψει πολύ όμορφα κείμενα και χαίρομαι πραγματικά που παίρνεις δύναμη από την πίστη σου και αντιμετωπίζεις τη ζωή. Νομίζω πως αλήθεια έχουμε μια δισυπόστατη φύση, το καλό και η απουσία του (το κακό) υπάρχουν μέσα μας. Γι' αυτό και αναλόγως στις διάφορες εκφάνσεις της ζωής μας και της καθημερινότητάς μας, δρούμε (ή αντιδρούμε). Απλώς πρέπει να δούμε όλοι μας λίγο παρακάτω από μας ή ίσως λίγο παραμέσα μας, να βρούμε που είμαστε στο χάρτη της ζωής μας και ποιους θέλουμε παρέα μας και να κάνουμε το ταξίδι του κόσμου μας σε 80 ή όσες μέρες μας επιτρέψει το νήμα της ζωής μας. Είναι τόσο απλό, αλλά και τόσο σύνθετο. Τόσο εύκολο, αλλά και τόσο δύσκολο. Αλλά θέλει προσπάθεια, διάθεση και κόπο (προσωπικό κυρίως!!!!) και μάλλον οι περισσότεροι άνθρωποι είμαστε τεμπέληδες, γι' αυτό και είναι δύσκολες οι ανθρώπινες σχέσεις....
Συγνώμη για το χώρο και ελπίζω να μην κούρασα...
Φιγιάκια.....

eρωτακι είπε...

Καλώς την κούκλα μου.
Ας ξεκινήσω από το τέλος:
Είναι δυνατόν η αδελφή ψυχή μου να κουράσει?
Μπορεί να έχει όσο χώρο θέλει στο blog μου (μιας και πεισματικά αρνείται να ανοίξει δικό της γκρρρ....).
Κι εμένα μου έλειψες γλυκιά μου (σε περιμένω από το πρωί, που είχιε γιε???).
Οι περισσότεροι άνθρωποι όχι απλά είμαστε τεμπέληδες, αλλά αφήνουμε το μυαλό μας να αδρανεί και το ξοδεύουμε σε άνευ ουσίας πράγματα - στα δε ουσιαστικά, όπου θα έπρεπε να παιδεύουμε το τσερβέλο μας, που λέμε και στην Κέρκυρα, απλά σιωπούμε.
Αδυναμία κινητοποίησης? Αδυναμία να αποκαλύψουμε ποιοί πραγματικά είμαστε και τί θέλουμε? πέστε το όπως θέλετε.
Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι απλές μέσα στην πολυπλοκότητα της ίδιας της ψύσης τους: απλά εμείς, με τον εγωϊσμό και την άρνηση επικοινωνίας, ωθήσαμε την κατάσταση στο απροχώρητο. Και μέσα σε αυτό το κουβάρι και το Χάος, κατηγορούμε τον συνάνθρωπο, σύντροφο, συνοδοιπόρο, συνάδελφο, όλους τους συν, αφήνοντας την ουρά μας απ'έξω...
Η Μεγάλη Εβδομάδα είναι μία Εβδομάδα όπου ο καθένας από εμάς μπορεί θαυμάσια να επαναπροσδιορίσει ποιός είναι, τί θέλει και τί πιστεύει. Δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο. Και κότσια.
Σε φιλώ με όλη μου την Αγάπη, είσαι ένα από τα φωτεινά αστέρια της ζωής μου (Μεγάλη Τετάρτη σήμερα... Πότε θα πιούμε καφέ? Να σου δώσω και τη λαμπάδα σου, κουτσούνα μου μμμμμματς!)

Ανώνυμος είπε...

Έγια γιε....(κόκκινα έζιναν τα μαγουγιάκα μου).
Ένα μεγάλο "Ευχαριστώ": για το χώρο που μου αφήνεις και κυρίως για το χρίσμα της αδελφής ψυχής ("Θέλω να τ'ακούω....!!!!-είμαι παιδί της διαφήμισης).
Μια μεγάλη "Ευχή": ας γίνουμε όλοι μας καλύτεροι άνθρωποι, δοκιμάζοντας απλώς να προσπαθήσουμε!! (Πλακάτ: ΟΚΝΗΡΙΑ ΤΕΛΟΣ!!!)
Μια "Πρόταση": αύριο το απογευματάκι τι κάνεις??
& μια "Παράκληση": στην παραλία το καφεδάκι σας παρακαλώ...ευχαριστώ.

eρωτακι είπε...

Αφού βάψω τα αυγά?
Θα πίνω καφεδάκι μαζί σου στην παραλιακή, φυσικά, τί άλλο???
Η προσπάθεια είναι ένα μεγάλο βήμα στην εξέλιξη της προσωπική μας και, κατ'επέκτασιν, της ανθρωπότητας.
Και να μη κοκκινίζεις γιε!!
Μάκια μούκια!

Ανώνυμος είπε...

Ένας από τους λόγους που ήθελα να απαντήσω στα σχόλια του προηγούμενου ποστ μου, ήταν για να πω ' καλώς όρισες έρωτα, ξέρεις πόσο καιρό περίμενα να το πω αυτό;'

Πολύ χαίρομαι που σε βρίσκω
γράφεις υπέροχα

Καλή ανάσταση!

eρωτακι είπε...

Εύχομαι να έρθει η στιγμή που θα το πεις κυριολεκτικά, στο πρόσωπο κάποιου άντρα που θα στείλει ρίγη σε όλο σου το είναι.

Έρωτας μπορεί να είναι ένα λουλούδι, μια αγκαλιά, ένα χαμόγελο, ο ήλιος, εσύ, εγώ, όλοι μας...

Καλώς σε βρίσκω, λοιπόν, η χαρά μοιράζεται μεταξύ μας.

Κι εσύ γράφεις πάρα πολύ όμορφα, κατανοητά και ευαίσθητα, με φρέσκια ματιά και απίθανο χιούμορ!

Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, ανταποδίδω!

Καλή Ανάσταση σου εύχομαι ολόψυχα, να περάσεις όμορφα και να χαμογελάς!

Φιλιά γλυκά (έρχομαι σε λίγο να σε επισκεφθώ).

maria λεμονατη! είπε...

Καλημερα! Δεν θα μπορουσα να συμφωνησω περισσοτερο οτι το καλο και το κακο βρισκεται μεσα μας. Η παραδοχη αυτη μας απελευθερωνει και συναμα μας κανει πιο υπευθυνους. Και ποσο μου αρεσε που ξεκινησα τη μερα μου με δακρυα. Ειναι αληθεια οτι συντροφευουν τις πρωτες μας στιγμες εξωμητριας ζωης. Κριμα που δεν τις θυμομαστε. Τα δακρυα την ωρα της γεννησης ειναι ενδειξη υγειας. Για τα βρεφη ειναι τροπος επικοινωνιας -λιγο φασαριοζικος ειναι η αληθεια. Κατα τη διαρκεια της παιδικης ηλικιας συνοδευουν τη στεναχωρια, την κουραση, τον εκνευρισμο, την απογοητευση. Σε ολη την υπολοιπη ζωη μας συνοδευουν τις πιο εντονες στιγμες μας- χαρας και λυπης. Εδω ακριβως εντοπιζεται η μαγεια των δακρυων, ειναι η εκφραση δυο διαφορετικων συναισθηματων. Ακρως αντιθετων; Κι εμεις ως ενηλικοι και λογικοι ανθρωποι θεωρουμε αδυναμια το κλαμα, δηλαδη την εκφραση των πιο δυνατων συναισθηματων μας. Θα σας πω και κατι που με απασχολει μια και ετσι ηρθαν τα πραγματα -αχ τι μας κανεις βρε ερωτα, μας βαζεις σε βαθια νερα. Θα παντρευτω σε μερικους μηνες και ειλικρινα νομιζω οτι θα ριξω μαυρο κλαμα απο τη συγκινηση στην εκκλησια γιατι ο ανθρωπος με τον οποιο θα μοιραστω το μυστηριο ειναι πολυ πολυτιμος για μενα. Γραφω τωρα και δακρυζω. Αχ ερωτα.

eρωτακι είπε...

@μαράκι
Πες μου πως θα παντρευτείτε και στο Παρίσι να πέσω λιπόθυμη?
Η ώρα η καλή, κοριτσάκι μου, λεμονάκι μου!!!
Χαίρομαι που ο άνθρωπος της ζωής σου είναι πολύ πολύτιμος για σένα. Κι ο δικός μου το ίδιο για μένα.
Και όταν γράφω για εκείνον, βουρκώνω κι εγώ...
Αναμένουμε ποστ στο μπλογκ σου για την αγάπη σου.
Ερωτας είμαι, πετάω βέλη, σε βαθιά νερά σας βάζω και έτσι, περνάμε όλοι πολύ-πολύ όμορφα και ερωτευμένα ;)
Όσον αφορά στην προσέγγισή σου - σχόλιο στο ποστ μου, μου αρέσει ο τρόπος που βλέπεις τα πράγματα. Με τί ασχολείσαι? Βλέπω πολύ βαθιά βουτιά στην ανθρώπινη σκέψη και ψυχολογία, και χαίρομαι πάρα πολύ!
Φιλιά κοριτσάκι μου!
Σε λίγο έρχομαι στο μπλογκ σου να δω τί γίνεται.

maria λεμονατη! είπε...

Ευχαριστω για τις ευχες σου Ερωτα. Δεν θα παντρευτουμε στο Παρισι, οχι. Το μεγαλυτερο κομματι της ζωης μας βρισκεται στην Αθηνα. Και κει, ομως, ομορφα θαναι, σε μια εκκλησια μεσα στα πευκα, καλοκαιρι. Ευχομαι να μας συντροφευουν και τα τζιτζικια.
Με την ψυχολογια ασχολουμαι τουλαχιστον μια δεκαετια τωρα και αναποφεκτα εχει επιρεασει τη σκεψη μου ποικιλοτροπος... και ξερεις εσυ: καθε επιθυμια σου διαταγη.

eρωτακι είπε...

@maria
Λεμονάκι μου, η μόνη μου ευχή τη μέρα του γάμου σας είναι να ήμουν τζιτζίκι πάνω σε ένα δέντρο, και να τραγουδήσω προς τιμήν σας!!! :))))))))))))))))
Τζιτζίκι άλλωστε, με φωνάζει και ο Κ. μου! χιχι!
Όσο για την ψυχολογία, κι εγώ 10 χρόνια ασχολούμαι τώρα (τα 4 σε θεωρητικό επίπεδο στο πανεπιστήμιο, τα υπόλοιπα -πριν και μετά- επειδή το ήθελα, είχα την ανάγκη να καταλάβω πώς λειτουργεί η ανθρώπινη ψυχή.
Φιλάκι :**

maria λεμονατη! είπε...

αμα ακουσω τζιτζικια θα ξερω οτι ενα απ'αυτα εισαι κι εσυ. Ετσι πρεπει να γινει. Δεν μπορει να λειπει ο ερωτας απο ενα τετοιο γεγονος.