"Εικόνες, αρώματα, μυρωδιές, αγγίγματα, ακούσματα, ό,τι αγάπησα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, τα ξαναβρήκα όλα σε σένα, στον τρόπο που με αγγίζεις, στο βλέμμα σου, στο χαμόγελό σου, στο χάδι της φωνής σου".

Αυτό ήθελε να του πει το βλέμμα της κάθε που τον κοιτούσε.

Τού έλεγε πως την κάνει να νιώθει ελεύθερη, να είναι ο εαυτός της, να θέλει να κάνει μεγάλα πράγματα, να ονειρεύεται, να ρεμβάζει, να χαμογελάει, να ελπίζει...

Να θέλει να περπατήσει ξυπόλητη μεταξύ της μαγικής αίσθησης που χαρίζει το πάντρεμα του αφρού της θάλασσας και της άμμου, γαργαλώντας σε παιχνιδιάρικα στα πόδια... την ώρα που τα μάτια σου χάνονται στο απέραντο του ουρανού και στα παχιά, μπαμπακένια σύννεφα... την ώρα που παίρνεις μία βαθιά εισπνοή και το μαγευτικότερο άρωμα όλων, αυτό της αρμύρας της θάλασσας, που εισπνέεται αχόρταγα και διαπερνά όλο σου το είναι...



Αυτή την αίσθηση ένιωθε κάθε μέρα κοντά του...

Παρά τις δυσκολίες της καθημερινότητας..

Αυτά ήταν τα μόνα που μετρούσαν όταν τη νύχτα την έκλεινε στην αγκαλιά του, φιλώντας την στο μέτωπο...