6/3/07

Κόμπος...



Πολλές φορές, φτάνουμε στο σημείο να θεωρούμε τα πολυτιμότερα ως δεδομένα και αυτονόητα.

Πολλές φορές, αυτό μας οδηγεί σε φόβο, απόγνωση και κρίσεις ανασφάλειας.

Έτσι κι εγώ, σ'εκείνες τις στιγμές ξεσπάω. Μόνο σε σένα. Πάντα σε σένα. Γκρινιάζω. Απαιτώ. Όπως χθες βράδυ. Αποκορύφωμα. Νιώθω ένα δυνατό πόνο μέσα μου, σε κοιτάζω και βουρκώνω. Με ρωτάς τί έχω, και τα δάκρυα κυλούν στο πρόσωπό μου. Γίνονται θάλασσες μανιασμένες. Λυγμοί.

Δεν είναι πως δεν καταλαβαίνω. Καταλαβαίνω και έχω περίσσια υπομονή. Απέραντη αγάπη. Απέραντα συναισθήματα έρωτα, αγάπης & τρυφερότητας για σένα με κατακλύζουν. Κι εκεί, μπλέκεται και το παράπονο. Ξεφυτρώνουν "γιατί" που απαιτούν απάντηση, ικανοποίηση, διέξοδο. Τα δάκρυα είναι το ξέσπασμα, όπως στη φύση ανοίγουν ξαφνικά οι ουρανοί, εκτονώνονται τα σύννεφα σε βροχή, και θολώνει για λίγο το τζάμι...

Μόνη λύτρωση, η αγκαλιά σου, το άγγιγμά σου, τα χείλη σου, το βλέμμα σου. Μόνη διέξοδος. Μόνη χαρά. Εσύ & εγώ.

Ένας κόμπος η χαρά μου, κι όμως, σαν θα'ρθείς, στάλα-στάλα θα σ'τη δώσω, για να δροσιστείς... Καρδιά μου...

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Εγια γιε Κονστανταν.....

Το κογιχι χιεγει αζαπη και τυφεγιοτητα και ποδεγμ....

Να το ποχιεχειχ χιαν τα ματια χιου, ΓΙΑΤΙ ΑΛΛΙΩΣ ΘΑ ΣΟΥ ΣΠΑΣΩ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ!!!!!!!!

eρωτακι είπε...

Αι γυναίκαι ενωμέναι, ποτέ νικημέναι λέμε!!!!
Ή αλλιώς, ο φόβος φυλάει τα έρ'μα...
Είναι καγιό το μικγιό μου γιε...
Όλα θα πάνε καλύτερα...

Ανώνυμος είπε...

Αν θέλει το κεφαλάκι του......