Κάψε ό,τι βλέπεις.
Δάση, δέντρα, πουρνάρια, θάμνους, ζώα, χλωρίδα και πανίδα, ανεκτίμητο φυσικό πλούτο.
Κάψε ό,τι μπορείς.
Κάψε ό,τι δεν είναι δικό σου.
Σπίτια, οικογένειες, ανθρώπινες ζωές, κόπους και μόχθους μιάς ζωής.
Κάψε ό,τι σου κληροδότησε τούτος ο τόπος, που από απαρχής του σε φιλοξένησε με οξυγόνο, με ομορφιά, με πράσινο, με μπλε, με αγάπη, με ιστορία, με πολιτισμό.
Κάψε ό,τι δεν σου ανήκει.
Κάψε ό,τι το θράσος και η δειλία σού επιτρέπει.
Κάψε την ψυχή μου, εκείνη που κανένας ψυχίατρος, ψυχολόγος ή γιατρός δεν θα μπορέσει ποτέ να επαναφέρει σε γαλήνη και ηρεμία.
Κάψε ό,τι ποτέ δεν είχε υποδομή, πρόληψη και πρόνοια.
Κάψε ό,τι εσύ σαν "άνθρωπος" δεν θα είχες ποτέ τη σοφία της φύσης.
Κάψε ό,τι μπορεί ποτέ να περιέβαλε τη μάνα σου, την τερατογέννα, όταν σε έφερνε στον κόσμο.
Κάψε ό,τι μάς έκανε να νιώθουμε ζωντανούς.
Κάψε ό,τι όμορφο με γέμιζε και θα ανακάλυπταν κάποτε τα παιδιά μου με τα δικά τους μάτια. Θα αρκεστώ να τους τα δείξω σε ξεθωριασμένες από το χρόνο φωτογραφίες.
Κάψε ό,τι ποτέ σου δεν σου προσέδωσε αξιοπρέπεια, αξίες, ήθη, ηθική, περηφάνεια.
Κάψε ό,τι το αναθεματισμένο σου κουφάρι, που πετάει στουπιά στο διάβα σου, μπορεί.
Κάψε ό,τι προλαβαίνεις.
Ίσως σε βρουν, ίσως όχι.
Ίσως πληρώσεις, ίσως τη γλιτώσεις.
Ποιός ξέρει;
Σίγουρα όχι εγώ, πόσο μάλλον εκείνοι που ψήφισα και ψήφισες, και που θα ψηφίσεις ξανά σε λίγες μέρες, μπλε ή πράσινοι ή κόκκινοι, τί σημασία έχει;
Ανέμους έσπειραν, θύελλες θα θερίζουμε όλοι μας. Εσαεί.
Κάψε ό,τι όμορφο και αγνό τολμά να επισκιάζει τη μαυρίλα και τη σαπίλα της ύπαρξής σου.
Πάρε ένα στουπί και τρέχα.
Με τη τσέπη σου γεμάτη χρήμα.
Με το σαδιστικό χαμόγελο καρφωμένο στο άθλιο προσωπείο σου.
Τα κατάφερες, λοιπόν, συγχαρητήρια!
Κάψε γη και ανθρώπους, ζώα και ψυχές.
Κάψε ιερά μνημεία, που ποτέ δεν είχες την παιδεία να επισκεφθείς, που ποτέ σου δεν ρίγησες βλέποντας την ιερή αφή της φλόγας, που ούτε στα πιό τρελά σου όνειρα ο ιερός χώρος δεν θα σου χάριζε την ανατριχίλα να νιώσεις, να αφουγκραστείς, να βγεις από το σώμα σου.
Δεν έχεις ούτε ιερό ούτε όσιο, άλλωστε.
Και πώς να είχες; Και πού να το βρεις;
Κάψε ό,τι ξέρεις πως δεν θα μπορέσει να σωθεί.
Και πώς να σωθεί άλλωστε; Ασυντόνιστα δεν έρχεται η σωτηρία, πόσο μάλλον η πρόληψη του κακού.
Κάψε και επιβεβαίωσέ με.
Δεν υπάρχει η ζωή "μετά". Όλα εδώ είναι.
Εδώ ο παράδεισος; Πού; Σίγουρα, η Κόλαση είναι εδώ. Μπροστά στα μάτια μου.
Τα όμορφα ιδανικά όμορφα καίγονται.
Το ξέρεις άλλωστε πολύ καλά πιά.
Κουράστηκες;
Μιλάω πολύ, σωστά;
Λέω να σε αφήσω τώρα.
Έχω ψάξιμο να κάνω.
Μού δίνουν 1.000.000 Ευρώ να σε βρω και να σε παραδώσω.
Ναι, θα το πάρω το ποσό.
Όχι για μένα, για τους πυροπαθείς, για τον τόπο.
Εκεί θα το δώσω.
Την δική μου αμοιβή την ξέρω.
Είναι η ικανοποίηση, φίλτατε εμπρηστή, αγαπητό μου ανδρείκελο.
Η ικανοποίηση να σε δω τυλιγμένο στις φλόγες.
Να καίγεσαι και να μην μπορείς να κάνεις τίποτα γι'αυτό.
Θα προλάβεις να δεις στο πρόσωπό μου το ίδιο σαδιστικό χαμόγελο, κοιτώντας σε, που είχες κι εσύ,
θυμάσαι;
στο δικό σου, όταν πέταγες τα στουπιά.
