Ονειρεύομαι...

...κοχύλια, παραλίες, θάλασσες, διάφανα νερά, πράσινα, τυρκουάζ, χρυσαφένιες αμμουδιές, ψιλόκοκκες, από εκείνες που απαλά πιάνεις με τη χούφτα σου μία ποσότητα, και καθώς την αφήνεις χαλαρά να γλιστρίσει ανάμεσα στα δάχτυλά σου, πέφτουν σε αργή κίνηση και συνάμα γρήγορη, κάνοντας την ώρα εκείνη έρωτα με τον ήλιο, τυφλώνοντας τα μάτια σου από την ομορφιά και τη λάμψη: καθαρό, ατόφιο χρυσάφι, θησαυρός, κι εμείς ευλογημένοι να το ζούμε.
Απλά πράγματα.

...την αγκαλιά σου, βρεγμένη, νωπή, ποτισμένη από αρμύρα και καλοκαίρι, δροσερή, την ομορφιά της ψυχής σου που καθρεπτίζεται απαστράπτουσα στο πρόσωπό σου, το χαμόγελό σου και το τίναγμα των σταγόνων από τα μαλλιά σου, το φιλί σου, την ώρα εκείνη, που τα δύσκολα είναι παρελθόν και η αγάπη είναι το μέλλον, ο σκοπός, ο τελικός προορισμός.
Απλά πράγματα.

...νύχτες με φίλους, βραδιές ζεστές από αγάπη και χαρά, σαν τη χθεσινή, παρεϊστικες, τρυφερές, ανθρώπινες βαθιά κι όχι επιφανειακά, να κοιτάζω ένα-ένα τα πρόσωπα και να νιώθω πλούσια από αγάπη, από φιλία, από ουσία και βάθος. Γέλια, πειράγματα, αστεία, ευγένεια στη ματιά και αγάπη στη λαλιά.
Απλά πράγματα.

...τις διακοπές που μόλις κανονίσαμε. Την αγωνία σου από το τηλέφωνο. Τις ερωτήσεις σου: Θέλω? Μ'αρέσει? Συμφωνώ? Πώς μου φαίνεται? --- Απαντώ νοερά, αστέρι μου: Σ'αγαπώ! Σε θέλω! Σε λατρεύω! Σε σκέφτομαι! Μου λείπεις. Πότε? Ακόμη κι όταν είσαι δίπλα μου κι απλά το βλέμμα σου τραβηχτεί για ένα δευτερόλεπτο και χαϊδέψει άλλη επιφάνεια. Χαμογελώ. Με κοιτάζουν οι γύρω μου. Αδιαφορώ.
Απλά πράγματα.

...την αγκαλιά σου, την ώρα που τα μάτια μου κλείνουν, την ώρα που ο Μορφέας θέλει να με πάρει αγκαλιά, και τα καταφέρνει νοερά, αφού κυριολεκτικά η όαση της δικής σου αγκαλιάς δεν ανταλλάσσεται με τη δική του. Το φιλί σου για καληνύχτα... "τούτη η πίκρα του αποχωρισμού έχει μια γλύκα τόση, που καληνύχτα θα σου λέω μέχρι να ξημερώσει", να σε κοιτάζω την ώρα που αποκοιμιέσαι τόσο γλυκά, σα μωρό...
Απλά πράγματα.
...
Απλά, μα πανέμορφα πράγματα, που κλείνουν μέσα τους την ουσία της ζωής.
Η ομορφιά των μικρών πραγμάτων.

Πεφταστέρι

Οι μυρωδιές στη ζωή μάς ακολουθούν. Οι εικόνες. Οι θυμήσεις. Η αίσθηση. Ο χρόνος κυλά αντίστροφα και μας μεταφέρει στο παρελθόν..

Κάπως έτσι ένιωσα χθες. Θερινός κινηματογράφος. Εκεί όπου γνωριστήκαμε πρώτη φορά. Εκεί όπου ξαναβρεθήκαμε χθες, μόνοι αυτή τη φορά, να παρακολουθήσουμε μία ταινία.

Ίδιος χώρος. Με φόντο τ'άστρα. Εσένα να παρακολουθείς την ταινία. Εμένα να κρυώνω και να νυστάζω. Έργο δεν μπόρεσα να παρακολουθήσω. Το μυαλό έτρεχε στο τότε..

Επτά άτομα ήμασταν τότε, τη μέρα που σε γνώρισα. Έξω από τον θερινό κινηματογράφο. Μας συνέστησαν. Σφίξαμε τα χέρια. "Χαίρω πολύ", κατάφερα να ψελίσω τότε. Στη μία άκρη κάθισα εγώ, στην άλλη εσύ. Σε αισθανόμουν. Σαν να σε ήξερα από πάντα. Δύο ψυχές μέσα σε δύο σώματα καθισμένα μακριά το ένα απ'το άλλο, κι όμως, τόσο κοντά.. Σου ξαναμίλησα μετά το τέλος της ταινίας τότε. Πιάσαμε κουβέντα.

Τα υπόλοιπα γνωστά, για σένα και για μένα και για τους δικούς μας ανθρώπους.

Κάπως έτσι και χθες, σκεφτόμουν όλα τούτα, καθώς με έσφιγγες στην αγκαλιά σου για να μην κρυώνω. Έπεσε ένα αστέρι χθες. Το πεφταστέρι μας. Το είδες και το είδα. "Έπεσε ένα αστέρι", μου είπες. "Το είδα, έκανα κι ευχή! Εσύ;", σε ρώτησα. "Ναι", μου απήντησες. "Τί ευχή έκανες;", σε ρώτησα. "Σιγά μη σου πω!!", μου απήντησες γελώντας. "Αφορούσε εμένα", σε ρώτησα. "Ναι", μου απήντησες..

Μπορεί να μην ήθελες να μου πεις τί ευχή έκανες, για να μην το γρουσουζέψεις. Όμως είμαι σίγουρη πως κάναμε την ίδια ευχή.... αγάπη της ζωής μου....

Σ'αγαπώ, κάθε λεπτό που περνά, όλο και πιό πολύ..
Κι ας πίστευα παλιά πως αυτό δεν γίνεται...

Επιστροφή

...στην καθημερινότητα και τη ρουτίνα.

Το κεφάλι μου το νιώθω έτοιμο να εκραγεί από τις τόσες όμορφες εικόνες που ρούφηξε μέσα του όλες αυτές τις μέρες! Μαζί σου! Τρεις μέρες μακριά απ'όλους και απ'όλα! Κάναμε και τα πρώτα μας μπάνια, περιπλανηθήκαμε σε μέρη γνώριμα των παιδικών μας ξέγνοιαστων καλοκαιριών και... έκλπηξη! και για τους δυό μας!! Για μία ακόμη φορά, ν'ανακαλύπτουμε πως πάντα κινούμασταν στα ίδια μέρη, έχουμε κοινές αναμνήσεις, κοινά σημεία αναφοράς και επαναφοράς!!!! Μού έκανες δώρο ανεκτίμητο και πολύτιμο, μπήκες μαζί μου εκεί όπου πέρασα δέκα συναπτά καλοκαίρια σαν παιδί! Η συγκίνησή μου, απερίγραπτη: όλα όπως τότε, και η μυρουδιά καλωσορίσματος στην είσοδο η ίδια, αγαπημένη, που όποτε τυχαία τη μυρίσω κάπου, απροσδιόριστα, ριγώ και αναπολώ, και νιώθω ξανά παιδί, ένα με τη φύση, μακριά από έγνοιες και προβλήματα: ακριβώς όπως νιώθω στην αγκαλιά σου! Η θάλασσα, μία μαγεία, κι εμείς να καλοδεχόμαστε τον ήλιο στο κορμί μας αχόρταγα, εγώ να ψάχνω για πετρούλες και κοχυλάκια, εσύ να κολυμπάς και να με πειράζεις, να κάνω σπαγκάτο στην άμμο να γλιστράω και να πέφτω, κι εσύ να γελάς! Να τρώμε το βράδυ δίπλα στη θάλασσα, το αεράκι να μας αναστατώνει ευχάριστα, με θέα ομορφιά φτιαγμένη αιώνες πριν, περήφανη απέναντί μας, να μας θυμίζει το μεγαλείο των αρχαίων μας προγόνων, το φεγγάρι να λάμπει ασημένιο στα μαύρα σου μαλλιά, κι εγώ να σε κοιτάζω και να νιώθω... τα πάντα, έρωτα, αγάπη, προσμονή, λαχτάρα, να θέλω να τρέξω μαζί σου, να γελάσω, να φωνάξω πόσο σ'αγαπώ!! Να ξαπλώνουμε το βράδυ, αποκαμωμένοι από εικόνες της ημέρας, από ήλιο, από θάλασσα, από τα φιλιά μας και τις αγκαλιές μας, από την ένωσή μας, και να μας νανουρίζει ο παφλασμός της θάλασσας, μια ανάσα μακριά μας, στα πόδια μας σχεδόν... να σε φωτογραφίζω και να μου γελάς, αχ! αυτό το γέλιο σου, αυτή η χαρά σου, ακόμη και η νυσταγμένες σου γκριμάτσες, τα νάζια σου...

Πόσα ευχαριστώ να σου πω που με κάνεις να νιώθω, να αισθάνομαι, να ζω, να σ'ερωτεύομαι, να σ'αγαπάω?

Πόσα, καρδιά μου?

Σε θέλω όσο τίποτ'άλλο στον κόσμο..

Ο έρωτας περνά κι απ'το στομάχι...

...μεταξύ άλλων, και η αστακομακαρονάδα απογείωσε το γεύμα της Κυριακής!!
Η επόμενη θα είναι μαγειρεμένη από εμάς για εμάς!!.......

Απόδραση στον έρωτα

Στην παραλία...
...ξαπλωμένοι, ν'ατενίζουμε το απέραντο γαλάζιο...
...το ηλιοβασίλεμα...
... από το δωμάτιό μας...
...να μας γεμίζει την ψυχή με χρώματα, έρωτα, αγάπη, αγκαλιά, φιλί, πάθος...





Δε θέλω τίποτ'άλλο, μόνο να σ'αγαπώ, και να μ'αγαπάς, καρδιά μου!

Παρτίδα σκάκι με θέα το απέραντο της θάλασσας...

Πώς χάνεται η αίσθηση του χρόνου;
Πώς περνούν τεσσερισήμισυ ώρες σαν νεράκι;
Πώς μέσα σε τεσσερισήμισυ ώρες ανακαλύπτεις έναν άνθρωπο,
Ζεις μέσα από τη ζωή του,
Χαίρεσαι με τις χαρές που έζησε,
Πονάς με τις λύπες που τον πόνεσαν;
Πώς τα φέρνει έτσι η ζωή;
Ίσως να είναι και εδώ η σωστή η ώρα, που η επαφή με έναν άνθρωπο σε κάνει να αναθεωρείς. Να σκέφτεσαι πως ποτέ δεν είναι αργά για αγάπη, για φιλία, για ειλικρίνεια, πως ποτέ δεν είναι αργά για να αναπληρώσεις τον χαμένο χρόνο.

Όλα παιχνίδια της ζωής είναι, σαν μία παρτίδα σκάκι, κι εμείς καλούμαστε να στρωθούμε στη μία άκρη της σκακιέρας, απέναντι όχι στον αντίπαλο, μα στον άνθρωπο, απέναντι όχι στον ανταγωνιστή, μα στον συναγωνιστή, απέναντι σε αξίες που νομίζαμε ή χαμένες ή περιορισμένες σε άτομα που μετριούνται στα δάχτυλα του ενός μας χεριού.

Οι κινήσεις μας πάνω στη σκακιέρα, αβέβαιες. Σκέψη. Κατάληξη. Πως όταν κάτι ξεκινά με τα πιόνια αραδιασμένα με τάξη, όταν δεν χρειάζεται να μαντέψεις τί έχει να σου πει ο άνθρωπος απέναντί σου, μα συμπληρώνει ο ένας τις λέξεις του άλλου... τότε σκιαγραφείται ένα καθόλα ευχάριστο παιχνίδι! Τότε χαίρεσαι, δεν έχεις πικρία για το χαμένο χρόνο, μόνο το πώς θα γεμίσεις ποιοτικά τούτη τη σχέση από εδώ και στο εξής, πώς θα προσφέρεις χαρά και φιλία στην ψυχούλα που κάθεται απέναντί σου και σε κοιτά ίσια στα μάτια, με βλέμμα καθαρό, γεμάτο τρυφερότητα, ανθρωπιά και άπειρα αποθέματα αγάπης... για τον εαυτό της, για τον άνθρωπό της, για σένα, για όλα.

Η ζωή μου έμαθε πως η ευτυχία είναι αυτό που περιμένουμε να'ρθει. Και μέχρι στιγμής, το έχω επιβεβαιώσει σε συναισθηματικό και φιλικό τομέα - έπεται ο επαγγελματικός, και η αρετή του να προσμένεις υπομονετικά και καρτερικά, ανταμοίβει!

Πίστεψέ το και θα το δεις! Εγώ το πιστεύω. Ξέρω πως κι εσύ το ίδιο. Και θα το δούμε!!

Σ'ευχαριστώ για την πρώτη αυτή παρτίδα! Ήρθε στο νου μου ένα τραγούδι παλιό κι αγαπημένο, που τώρα οι στίχοι του χορέψαν στην πίστα του μυαλού και της καρδιάς:

Το σκάκι

Έλα να παίξουμε .

Θα σου χαρίσω τη βασίλισσά μου .

Θα σου χαρίσω τους πύργους μου

Κι ο βασιλιάς αυτός δεν ήτανε ποτέ δικός μου.

Κι ύστερα τόσους στρατιώτες τι τους θέλω;

Όλα, και τα άλογά μου θα στα δώσω.

Μονάχα ετούτον τον τρελό μου θα κρατήσω.
Που ξέρει μόνο σ ένα χρώμα να πηγαίνει
Δρασκελώντας τη μια άκρη ως την άλλη
Γελώντας μπρός στις τόσες πανοπλίες σου
Μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά
Αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις.

Κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα.


Αφιερωμένο στη φίλη μου, Α., για την αρχή μιας υπέροχης παρτίδας σκάκι που θα συνεχιστεί...

Να τσιμεντώσει η αγάπη...

Edith Piaf - La Vie En Rose

Τις ώρες εκείνες...

...που εσύ κοιμάσαι, εγώ ξυπνώ.
Ανασηκώνομαι στο ένα μου χέρι και σε κοιτάζω...
Σε νιώθω, σ'αφουγκράζομαι μέσα στη νύχτα...
Σ'αγγίζω απαλά μη και σε ξυπνήσω...
Χάδι τα μάτια μου, η ανάσα μου, το φιλί και τ'άγγιγμά μου,
Επάνω σου...
Άγγελος είσαι, έρωτας κλέφτης...
Κι απομένω να γύρω στη γωνιά μου,
Κλείνω τα μάτια,
Αναστενάζω.
Σε νιώθω, σε κάθε μόριό μου, σε εισπνέω...

Κάπως έτσι βγαίνω από το σώμα μου και φτερουγίζω,
Μια ψυχή πανάλαφρη, δίχως έγνοιες, δίχως τίποτ'άλλο,
Μόνη είμαι στον κόσμο τούτο, μόνοι είμαστε,
Δύο ψυχές, εσύ κι εγώ,
Μιά ψυχή μαζί.
Εσύ & γώ.

Γιατί άργησες τόσο;
Ένα παιδί γίνομαι μπροστά σου,
Αδέξιο,
Σε κοιτάζω,
Ζω
Για ένα σου βλέμμα, για ένα σου χάδι,
για ένα σου φιλί,

Δύο ψυχές, εσύ κι εγώ,
Μιά ψυχή μαζί.
Εσύ & γώ.

Αγάπη μου...

...μάτια μου, ψυχή μου, έρωτά μου...
Για σένα, και είναι μόνο η αρχή για σήμερα...

Χρόνια σου Πολλά, καρδιά μου!!!

Σ'αγαπώ, είσαι τα πάντα για μένα!!!

Σε ερωτεύομαι...

Άγγελέ μου...

...δηλητήριο είχε κι έρωτα πολύ...

Ταυτόσημα

Η λέξη "sein" σημαίνει δύο πράγματα στα Γερμανικά:
"Υπάρχω" & "Ανήκω σ'εκείνον"...

Υπάρχω για ν'ανήκω σ'Εκείνον...

Καθρέπτης

Προχώρησε με βήματα αργά για να πάει από την κρεβατοκάμαρα στο σαλόνι. Πέρασε μπροστά από τον καθρέπτη και κοίταξε αφηρημένη. Το είδωλό της την κοίταξε πίσω. Στην αρχή μπερδεύτηκε. Ή καλύτερα σάστισε. Ή μάλλον σάστισε και μπερδεύτηκε ταυτόχρονα. Είχε την αίσθηση πως πέρασε μπροστά από το παράθυρο την ώρα που περνούσε και μία άλλη γυναίκα και κοιτάχτηκαν την ίδια στιγμή.

Όμως όχι… τα δύο τεράστια θλιμμένα μάτια που την κοίταζαν και το τεντωμένο από λύπη και ένταση πρόσωπο, δεν ήταν άλλο από το δικό της. Γύρισε το σώμα της en face. Να βλέπει κανονικά το είδωλό της και όχι πλάγια. Να δει την αλήθεια κατάματα, κι όχι μονόπλευρα… Στάθηκε ακίνητη. Η ησυχία μέσα στο σπίτι απόλυτη. Σχεδόν μπορούσε να ακούσει τους άτακτους χτύπους της καρδιάς της. Αναδεύτηκε. Κοίταξε τη γυναίκα απέναντί της. Αναστέναξε.

Με μία κίνηση ελευθέρωσε το χτένι που φυλάκιζε τα μαλλιά της. Τίναξε τα μαλλιά της δεξιά κι αριστερά αργά, όσο αργά θα ήθελε να αποτινάξει σκέψεις και έγνοιες από μέσα της, όσο αργά μα σταθερά θα ήθελε να βλέπει τη στεναχώρια να φεύγει μια για πάντα… Πέρασε το χέρι της αργά μέσα από τα μαλλιά της. Πόσο όμορφα ήταν! Είχαν μακρύνει, ποτέ άλλοτε δεν τα θυμόταν τόσο μακριά. Τόσο απαλά, που χάϊδευαν τους ώμους και την πλάτη της σαν πέπλο.

Χάιδεψε το πρόσωπό της… Τα μάτια της, θλιμμένα. Πού ήταν η λάμψη και η σπιρτάδα τους; «Τα μάτια σου γεννήθηκαν για να εμπνέουν ποιητές και να ξεσηκώνουν πολέμους», της είχε πει κάποτε ένας λεβέντης, και τότε είχε γελάσει.

Πέρασε το χέρι της απαλά πάνω στα χείλη της. Άφησε το χέρι της εκεί, όπως πολλές φορές κανείς αγγίζει με το χέρι του τα χείλη του, σε έκφραση έκπληξης… Κοίταζε το είδωλό της και έβλεπε όσα ήταν, όσα είχε ονειρευτεί και όσα ήθελε να γίνει… όσα δυνητικά θα μπορούσαν να…

Το μάτι της άφησε για ένα δευτερόλεπτο το είδωλό της στον καθρέπτη, και έπεσε στο πίσω μέρος του καμβά, στο κρεβάτι τους. Άστρωτο απ’ το πρωί που σηκώθηκαν. Το σχήμα του κορμιού του διαγραφόταν ακόμη στα σεντόνια. Τον φαντάστηκε ξαπλωμένο. Το έκανε κάθε μέρα αυτό, κάθε που της έλειπε.

Έκλεισε τα μάτια για ένα μόνο δευτερόλεπτο. Τα ξανάνοιξε σαν να μην ήθελε να χάσει κάποια εικόνα. Όχι της στιγμής, αλλά της ίδιας τους της ζωής, του ίδιου της του εαυτού… όχι των αφηρημένων, αλλά των συγκεκριμένων… όχι της καθημερινότητας, αλλά εκείνης της μαγικής λεπτής κλωστούλας…

..Έρωτας το λένε, και ήταν αυτό που τους συνέδεε… αγάπη… πάθος… έκρηξη… χημεία… πολλά ονόματα, που δεν της έλεγαν κάτι και που ταυτόχρονα τής έλεγαν τα πάντα...

Για εκείνη, η λέξη-κλειδί ήταν «Κ.». «Κ… όπως… καθρέπτης…», ψιθύρισε σαν υπνωτισμένη αγγίζοντας το κρύο υλικό του καθρέπτη στο σημείο του κρεβατιού... από την πλευρά του... στα τσαλακωμένια απ'το κορμί του σεντόνια…

…εξαιρετικά…

"Υπάρχει προορισμός αλλά όχι δρόμος. Αυτό που εμείς αποκαλούμε δρόμο, είναι ο δισταγμός" - Φράντς Κάφκα

...Το φεγγάρι απ'τη μιά & του κόσμου η ζημιά 'βάλαν βέρες...

Ζούμε...

...πρώτα και μετά γράφουμε.
Τρομάρα μας...

Ζούμε σ'έναν κόσμο, όπου το δικαίωμα του να ζει κανείς αξιοπρεπώς το συνθλίβει η γροθιά της προχειρότητας, της αμάθειας και της ημιμάθειας.

Ζούμε σ'έναν κόσμο όπου οι γιατροί, τα νοσοκομεία και το προσωπικό τους παίζουν ρόλο διακοσμητικό, αδιαφορούν για τον ανθρώπινο πόνο, αντί να τον κάνουν λιγότερο επαχθή κάνουν λάθη που κοστίζουν ζωές ή, στην καλύτερη, τις θέτουν σε κίνδυνο, τις στέλνουν να ακροβατούν οριακά πάνω στη λεπτή κλωστούλα μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Και προς αποφυγήν εμπλοκής με το νόμο και τις συνέπειες της αδιαφορίας τους, βγάζουν ένα ψεύτικο πόρισμα και βγάζουν την ουρά τους απ'έξω.

Ζούμε σ'έναν κόσμο όπου όλοι προσπαθούν να πλασσάρουν εαυτόν ως "κάτι". Ένα "κάτι" που αγοράζει υλικά αγαθά με δάνεια και πιστωτική κάρτα, που δεν έχει να φάει αλλά μοστράρεται, που υπερβαίνει όρια ταχύτητας και αφαιρεί ανθρώπινες ζωές, ξεκληρίζοντας οικογένειες με το έτσι θέλω.

Ζούμε σε έναν κόσμο όπου η αστυνόμευση είναι ανύπαρκτη, όπου ο κάθε ηλίθιος, μέτριος και ασήμαντος είναι κάτι, και οι σπουδαίοι είναι στην αφάνεια και στην αέναη προσπάθεια, όπου δεν υπάρχουν νόμοι και κανόνες, όπου η έννοια της δημοκρατίας εξευτελίστηκε μπροστά στο θράσσος και τη χυδαιότητα.

Ζούμε σ'έναν κόσμο που οι λίγοι, όσο και να πασχίζουν, δεν μπορούν τελικά να κάνουν τη διαφορά στο σύνολο και να αλλάξουν τη ροή των πραγμάτων. Δυστυχώς.

Ζούμε σ'έναν κόσμο όπου οι πολλοί είναι ηλιθιωδώς βολεμένοι στον μικρόκοσμο της μίζερης καθημερινότητας του ίδιου τους του εαυτού, και με το χαρακτηριστικό νεύμα του χεριού τους και ανασηκώνοντας τους ώμους τους, πετάνε ένα "έλα μωρέ, δεν βαριέσαι".

Ζούμε σ'έναν κόσμο που το γιατί γίνεται κόμπος που σου φράζει το λαιμό, που από άνθρωπο με λίγες ανθρώπινες ευαισθησίες σε κάνουν έναν ουρανό με μαύρα σύννεφα, έτοιμα να ξεσπάσουν ανά πάσα στιγμή, και να χαρακτηριστείς υπερ-ευαίσθητος ή ανόητος.

Ζούμε σ'έναν κόσμο που δεν θα'θελα να ζω. Οι πολλοί και μέτριοι εξαντλούν κάθε πιθανό και απίθανο μέσον, ώστε να εξευτελίζουν τη ζωή γενικότερα ως έννοια, την ίδια τους τη ζωή στη συνέχεια, και σκορπίζουν ντροπή τριγύρω τους, στους λίγους και αξιοπρεπείς.

Τί να την κάνω τη συγνώμη?
Τί να τις κάνω τις δικαιολογίες?
Τί να τις κάνω τις υποσχέσεις?
Πώς να πειστώ πως όλα θα πάνε καλύτερα?
Πότε? Με τί εφόδια?

Με πνίγουν τα γιατί, με πνίγει η οργή, με πνίγει η πραγματικότητα που δεν επέλεξα και δεν θέλω πιά να ζω.

Ντρέπομαι που είμαι άνθρωπος και ζω ανάμεσα σε κτήνη και κανίβαλλους.
Ντρέπομαι που ζω σε μία χώρα που εξευτελίστηκε, που είναι ξέφραγο αμπέλι, που δεν υπάρχουν νόμοι, που δεν υπάρχουν λύσεις, που όλα συμβαίνουν απλά για να συμβούν, χωρίς μέτρο, χωρίς όρια, χωρίς αγάπη, χωρίς ανθρωπιά.

Νιώσε με την ώρα που το θέλω γίνεται μανία,
την ώρα που το θέλω ξεχειλίζει,
την ώρα που το θέλω γίνεται επικίνδυνο...

Έλα στην αγκαλιά μου & μη ρωτάς...
Έλα να ζήσουμε...
Δεν μπορώ να περιμένω.
Δεν μπορώ το λίγο.
Δεν μπορώ τα μεσαία και τα μέτρια.

1.Η απόλυτη ευτυχία για εσάς είναι…
…να ξυπνώ στην αγκαλιά του, με το κεφάλι μου στο στήθος του, ακούγοντας τους χτύπους της καρδιάς του, "κλειδωμένη" στα δυο του χέρια…

2.Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί…
…Ο ήχος από το ξυπνητήρι στο κινητό του στις 06.25 πμ...

3. Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια…
…πριν μερικές μέρες, μας έπιασε νευρικό ξέσπασμα γέλιου μαζί…

4. Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι…
…είμαι παραπονιάρα…

5. Το βασικό ελάττωμά σας…
…ότι δεν μιλάω. Θεωρώ κάποια πράγματα αυτονόητα ώστε να τα ζητήσω, και τελικά αυτό το εκμεταλλεύονται επιτήδειοι, ειδικά στον επαγγελματικό μου τομέα…

6. Σε ποιά λάθη δείχνετε την μεγαλύτερη επιείκεια…
…σε εκείνα που δεν έχουν κακόβουλο κίνητρο ή αφορμή. Στα εκ παραδρομής λάθη.

7. Με ποιά ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο…
…με καμία.

8. Ποιοί είναι οι ήρωές σας σήμερα…
…όσοι δεν εξευτελίζουν τη ζωή τους.

9. Το αγαπημένο σας ταξίδι…
…είναι πέρα από την Αγάπη. Είναι το ταξίδι μαζί του…

10. Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς…
…Νίκος Καββαδίας, Κ.Π.Καβάφης, Οδυσσέας Ελύτης, Νίκος Καζαντζάκης, Κική Δημουλά, Πασκάλ Μπρυκνέρ, Ίρβιν Γιάλομ, Αλέν Ντε Μποτόν, Αναίς Νιν, Χένρυ Μίλλερ, V.C. Andrews…

11. Ποιά αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα…
...Το να είναι Κύριος.

12.…και σε μία γυναίκα…
…το να είναι Κυρία.

13. ο αγαπημένος σας συνθέτης…
…Yann Tiersen.

14. Το τραγούδι που σιγοτραγουδάτε στο ντουζ…
«L is for the way you look at me, O is for the only one I see, V is very very extraordinary, E…»

15. Το βιβλίο που σας σημάδεψε…
…Ο μικρός Πρίκηπας.

16. Η ταινία που σας σημάδεψε…
…Jeux d’enfants.

17. Ο αγαπημένος σας ζωγράφος…
…ο παππούς μου.

18. Το αγαπημένο σας χρώμα…
…όλες οι αποχρώσεις που παίρνει η θάλασσα. Μπλε.

19. Ποιά θεωρείτε τη μεγαλύτερη επιτυχία σας…
…το να κάνω τους ανθρώπους να χαμογελούν.

20. Το αγαπημένο σας ποτό…
…η σαμπάνια.

21. Για ποιό πράγμα μετανιώνετε περισσότερο…
…που δεν ξεχνώ και κουβαλάω πληγές.

22. Τί απεχθάνεστε περισσότερο απ΄ όλα…
…το ψέμα.

23. όταν δεν γράφετε ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία…
…Έρωτας.

24. ο μεγαλύτερος φόβος σας…
…ο Θάνατος αγαπημένων ανθρώπων.

25. Σε ποιά περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα…
…σε καμία.

26. Ποιό είναι το μότο σας…
…Όλα ή τίποτα.

27. Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε…
…πλήρης εμπειριών και ημερών.

28. Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει…
…γιατί δημιούργησε την Εύα από το πλευρό του Αδάμ και όχι τον Αδάμ από το πλευρό της Εύας…

29. Σε ποιά πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό…
…γνωρίζετε, γιατί με διαβάζετε…

Κατόπιν ευγενικής πρόσκλησης – πρόκλησης – προτροπής της αγαπημένης φίλης Leila.

Το μπαλάκι πηγαίνει σε όποιον θέλει να το πιάσει.
Θα ήθελα πολύ να προσγειωθεί στα χεράκια της Αργυρένιας!

Είμαι ένα...

...δακρυσμένο τιποτάκι, λαβωμένο...
Πάρε με αγκαλιά & φίλησέ με...
Όλα ή τίποτα,
δεν μπορώ να συμβιβαστώ με τίποτα λιγότερο...
Έτσι είμαι... Έτσι γεννήθηκα...
Πνίγομαι... Ξεχειλίζει το μέσα μου...
Πάρ'το για να φύγει ο κόμπος...

Αφιερωμένο εξαιρετικά.

Χρόνια Πολλά...

...για δύο λόγους!

Πρώτον, γιατί σήμερα έχουμε επέτειο,
γι'αυτό
Χρόνια μας Πολλά,
ζωή μου, αέρα μου, πνοή μου, μάτια μου, καρδιά μου...
Σ'αγαπώ, όσο τίποτ'άλλο στον κόσμο..........

Δεύτερον, αύριο έχω άδεια από τη δουλειά, γιατί το Σάββατο μεγαλώνω... και έχω να κάνω τις δουλειές μου αύριο και να επιμεληθώ των μενού για το Σάββατο!
Και είμαι χαρούμενη, γιατί θα ξυπνήσω ένα χρόνο μεγαλύτερη στην αγκαλιά σου...
Γιατί θα μου φιλήσεις το μέτωπο, μετά τη μύτη, μετά τα χείλη...
Και θα χαθώ σε σένα, με σένα, για σένα...
Και θα τρέξω να τρυπώσω στο μπάνιο να μη δεις το δάκρυ...
Ευτυχίας θα είναι αλλά δεν θέλεις να βλέπεις τα μάτια μου να κλαίνε, μου το'χεις πει...

Σ'αγαπώ, νιώθω πραγματικά πως, στην πιό μικρή στιγμή μαζί σου, ζω όλη μου τη ζωή.
Γεννήθηκα για σένα, για να σ'αγαπώ.
Μαζί έχουμε γενέθλια, τ'ακούς?...

Χρόνια μας Πολλά, ψυχή μου, έρωτά μου κλέφτη... άντρα μου γλυκέ και λατρεμένε!
Σ'αγαπώ!

Κι ύστερα...

...ήρθε η Άνοιξη.
Όχι με πλουμιστά χρώματα όπως την περιμέναμε, αλλά με κρύο και συννεφιά.
Δεν πειράζει.
Ο καιρός έχει και κάνει τα δικά του.
Το ζήτημα είναι αν έχουμε Άνοιξη μέσα στην καρδιά μας.
Εγώ έχω,
γιατί έχω εσένα, την Άνοιξη της ζωής μου...

Σήμερα θα ήθελα να αφιερώσω τούτο το ποστ στην αδελφή ψυχή μου, τη Στέλα μου την αγαπημένη, με την ευχή σύντομα να ριζωθεί η Άνοιξη και στη δική της καρδούλα και να αποτινάξει μια για πάντα το Χειμώνα, σκληρό, κρύο και βαρύ.
Δεν είναι οι χειμώνες για αγγέλους σαν εσένα, κοριτσάκι μου...

Στέλα, σ'αγαπώ και θα είμαι πάντα δίπλα σου, καρδούλα μου.
Η ζωή είναι για να τη ζεις, λουλούδι μου όμορφο.
Είμαστε μαζί, δεν είσαι μόνη.
Θέλω να σε δω να μου χαμογελάς πιά.
Μόνο χαμόγελα, κοριτσάκι μου...
Όχι άλλα δάκρυα, όχι πιά μελαγχολία.
Η ζωή είναι μικρή, και θα τη ζήσουμε ρουφώντας την, πιάνοντάς την από τα κέρατα!
Μαζί, σ'το υπόσχομαι!
Ήρθε η Άνοιξη, ματάκια μου, άνοιξε το παραθυράκι της ψυχής σου και όλα θα πάνε καλύτερα!

Καλό μήνα σε όλους μας...