25/1/07

Happiness

Για τη Στέλα...


Το στρείδι, που το βλέπουν στη στεριά και κάνουν χαρές, είναι άδειο...


Βούτα στο βυθό της θάλασσας να βρεις το μαργαριτάρι...

Αν είχα μόνο μία ευχή...



If I could have just one wish,
I would wish to wake up everyday
to the sound of your breath on my neck,
the warmth of your lips on my cheek,
the touch of your fingers on my skin,
and the feel of your heart beating with mine...
Knowing that I could never find that feeling
with anyone other than you.

Friends



Οι φίλοι μας.
Άτομα που αγαπάμε να βρισκόμαστε γύρω τους.
Χθες βράδυ ήταν ένα από εκείνα που βρεθήκαμε με τους φίλους μας.
Κι απόψε, θα πάμε σινεμά με ένα άλλο φιλικό μας ζευγάρι ("έγια γιε" - ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου...).

Είναι εκπληκτικό το πόση υπομονή έχουν οι φίλοι σου όταν εσύ γκρινιάζεις για τα (κατά φαντασίαν και άνευ ουσίας) προβλήματα που έχεις με το ταίρι σου (είναι έτσι, κάνει αυτό, το ένα, το άλλο), το πώς σε παρακολουθούν με προσοχή και προσήλωση, γνέφοντας με κατανόηση και γνήσιο ενδιαφέρον! Σπάνια έως ανύπαρκτη αξία η γνησιότητα στις μέρες μας, μα την αλήθει! Όλα αυτά, δείχνουν πραγματική αγάπη και ενδιαφέρον, αγνή ψυχή και διάθεση αλληλεγγύης.

Προ καιρού, είχα σκεφτεί πόσο όμορφα περνούσαμε το καλοκαίρι όλοι μαζί, κάθε μέρα έξω. Έπειτα, αναρωτήθηκα γιατί ο χειμώνας μάς έκανε να βρισκόμαστε αραιά και πού. Τώρα όμως δεν αναρωτιέμαι πιά. Όλοι έχουμε τις υποχρεώσεις μας, και μπορεί να "αμελούμε" τους φίλους μας. Όταν, όμως, κοιτάζεις τους φίλους σου στα μάτια και τα βλέπεις λαμπερά και χαμογελαστά, είναι χαζό να συνεχίζεις να προβληματίζεσαι. Είσαι, απλά, ευγνώμων για τη στιγμή που ζεις μαζί τους, ζεις το τώρα, το απολαμβάνεις.

Οι φίλοι μας είναι οικογένειά μας.
Έτσι απλά.

Για εσάς, Β., Σ. & Τ. και Σ.&Γ.

I've got you under my skin - Frank Sinatra

Αυτό το τραγούδι άκουγα σήμερα στο αμάξι καθοδόν προς τη δουλειά, από το CD του Sinatra "Romance" και περιγράφει τέλεια τη σημερινή μου διάθεση!
Τι κι αν γκρινιάζουμε, τι κι αν μαλώνουμε για χαζά πράγματα?
Όταν το τέλος της ημέρας μας βρίσκει να κοιμόμαστε έτσι

Και να ξυπνάμε και έτσι, τίποτα δεν έχει σημασία.
Μόνο εσύ.
Γι' αυτό κι εμένα η διάθεσή μου σήμερα είναι έτσι

Να έχουμε καλή μέρα (έχει και λιακάδα έξω!)

24/1/07

Δεν μας βλέπω να τη βγάζουμε τη μέρα σήμερα...

Πώς να αφήσω δακτυλικό αποτύπωμα?


Κάθε αρχή και δύσκολη, μωρό μου...
Καλώς ήλθες...
Σημείωση για αθώους bloggers, όπως το μωρό μου:
Κλικάροντας στο πεδίο "ΔΑΚΤΥΛΙΚΑ ΑΠΟΤΥΠΩΜΑΤΑ" του κάθε post, έχετε τη δυνατότητα να μου αφήσετε το κατιτίς σας!!!
Τώρα μαθαίνω κι εγώ να bloggάρω και κάνω τη δασκάλα... είναι φοβερό!!! ;o)

Τ'Ανάπλι


Τ'Ανάπλι, ευρέως γνωστότερο ως Ναύπλιο, η πρώτη πρωτεύουσα της Ελλάδας, υπήρξε ο ταξιδιωτικός μας προορισμός το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε... Πρώτη μου φορά στο Ναύπλιο, και την έζησα μαζί σου!
Πόσες νέες εικόνες, πόσες μυρωδιές, πόσοι νέοι δρόμοι για τη σκέψη και την όρασή μας, αχόρταγοι πρωταγωνιστές της ύπαρξής μας!
Η βόλτα μας με το καραβάκι στο μικρό φρούριο πάνω στο νησάκι των Αγίων Θεοδώρων, το Μπούρτζι.
Η βόλτα μας με το τρενάκι σε όλη την πόλη.
Το υπέροχο λιοντάρι της Βαυαρίας, σκαλισμένο στο βράχο από τον γλύπτη Siegel, νωχελικά ξαπλωμένο και εναρμονισμένο με τον όγκο του άγριου βράχου.
Οι βόλτες μας στα γραφικά σοκάκια, που τόσο μου ξύπνησαν μνήμες από τη δική μου πατρίδα.
Τα όμορφα, γραφικά μαγαζάκια με λογιών-λογιών πράγματα, αντικείμενα τέχνης, συνιθισμένα και παράξενα πραγματάκια όμορφα αραδιασμένα στα ράφια.
Όλα όμορφα, παστρικά, παραμυθένια, σαν από όνειρο βγαλμένα.
Και δίπλα μου εσύ, να με κρατάς αγκαλιά ή από το χέρι καθώς σεργιανίζαμε στα σοκάκια της πόλης, να με κοιτάζεις και να νιώθω πως έχω τον κόσμο όλο...
Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε ήταν μία υπέροχη απόδραση από την καθημερινότητα και το άγχος.
Ήταν μία ακόμη ευκαιρία να κάνουμε και οι δύο αυτό που τόσο αγαπάμε: να ταξιδέψουμε, κυριολεκτικά και, κυρίως, μεταφορικά!...
Το Ναύπλιο είναι ένας προορισμός που θα επισκεπτόμαστε συχνά - υπόσχεση που δώσαμε σιωπηρά στους εαυτούς μας, αλλά και ο ένας στον άλλον και στους φίλους μας που ήλθαν μαζί μας!

Κέρκυρα


Το καταπράσινο νησί των Φαιάκων, ο τελευταίος σταθμός του Οδυσσέα πρίν την επιστροφή του στην μακρινή Ιθάκη...
Η πατρίδα μου...
Έχω να πάω πολύ καιρό, ούτε κι εγώ δεν μπορώ να θυμηθώ πόσο...
Πόσο μου έχουν λείψει οι συγγενείς και οι φίλοι μου εκεί!
Πόσο μου έχει λείψει ο κερκυραϊκός αέρας, οι μυρωδιές της, τα πλακόστρωτα καντούνια, το πράσινο, τα γαλαζοπράσινα νερά του Ιονίου, η μοναδική αίσθηση που σου προσφέρει, είτε είσαι επισκέπτης, είτε είσαι Κερκυραίος και δεν έχεις τη δυνατότητα να μένεις μόνιμα εκεί.
Ο κυριότερος λόγος που θέλω να πάω το συντομότερο δυνατόν, είναι για να επισκεφθώ τον Άγιο. Λέγοντας Άγιος, εννοούμε τον προστάτη μας, τον Άγιο Σπυρίδωνα. Να ανάψω ένα κερί, ευχαριστώντας Τον που έχω την υγειά μου εγώ και όλα τα αγαπημένα μου πρόσωπα, και να Τον ευχαριστήσω που σε έφερε στη ζωή μου...
Να Τον προσκυνήσω με δέος και ευλάβεια.
Η Κέρκυρα κρατά ένα μεγάλο κομμάτι της καρδιάς μου.
Παιδικές, εφηβικές και ενήλικες αναμνήσεις, γέλια, χαρές, μπάνια, σκανταλιές με τα ξαδέλφια και τα γειτονόπουλα κρυφά από τους γονείς μας, να το σκάμε για να παίξουμε, για να βγούμε, τσουπ! απ'το παράθυρο (πάντα με κίνδυνο να γκρεμιστούμε, αλλιώς γιατί να πηδήξουμε?!), η πρώτη σχέση, η πρώτη επαφή-οιωνός με την κουζίνα και τη μαγειρική (οιωνός του μετέπειτα παντοτινού μου έρωτα για τη μαγειρική).
Μου έχει λείψει η αίσθηση-παντοτινή ανάμνηση της χαρακτηριστικής ανατριχίλας που διαπερνά το κορμί μου με το που πατάω το πόδι μου στο νησί μου... Οι μυρωδιές που κατακλύζουν όλο μου το είναι, το σκίρτημα μέσα στα φυλλοκάρδια μου...
Θα έρθω σύντομη, αγαπημένη Κυρά του Ιονίου.
Σ'το υπόσχομαι...
(Δεν με αφήνει να ανεβάσω άλλες photo... κλαψ...)

Μετά την καταιγίδα...


Η αγκαλιά και το φιλί σου είναι η γλυκύτερη συμφιλίωση και ο ωραιότερος τρόπος του κόσμου ν'αρχίσει η μέρα μας...

Πρωϊνή καταιγίδα...


Μία από αυτές που συμβαίνουν δίχως λόγο κι αφορμή...
Έτσι, για ν'ανάβουν τα αίματα...
Απ'αυτές που συμβαίνουν όταν δεν υπάρχουν ουσιώδη προβλήματα και ο έρωτας έχει καταλάβει όλο σου το είναι...
Ίσως να ψάχνουμε αφορμές να πείσουμε τους εαυτούς μας πως είμαστε σαν όλα τα ζευγάρια που τσακώνονται, και όταν δεν υπάρχουν λόγοι, αρκούμαστε στο να "πιανόμαστε" από τα καθημερινά...

Πού είναι τα... ρούχα? Οέο!!!

23/1/07

Μου έχει λείψει το Παρίσι...


Η επόμενη φορά που θα πάω, θέλω να είναι μαζί σου...
Μου το έχεις υποσχεθεί... Από τον Σεπτέμβριο που μας πέρασε...
Όσα χρόνια έζησα στο Παρίσι, ποτέ δεν ανέβηκα τον Πύργο του Άϊφελ.
Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πως θα ανέβω μόνο με τον έρωτα της ζωής μου...
Σε περίμενα, μάτια μου...


Σ' αγαπάω τόσο, που δε θυμάμαι την αρχή, ούτε βλέπω το τέλος...
Είμαι μαζί σου από τότε που γεννήθηκα... απλά δεν είχα δει ακόμα αυτά τα μάτια...
Μόλις τα αντίκρυσα, είναι σα να συμπλήρωσα το κενό...
Το παζλ είναι, πλέον, πλήρως συμπληρωμένο.


Κάθε ένα από τα τριαντάφυλλα που μου έχεις προσφέρει, ήταν μοναδικό, ξεχωριστό, ευωδιαστό, ανεπανάληπτο... όπως κι εσύ...
Μόνο που το τριαντάφυλλο, ξεχωρίζει μέσα σε έναν κήπο.
Ενώ εσύ, στην κάρδια μου...
Καλημέρα...

22/1/07

Για σένα η αρχή...

Για σένα που επιμένεις να με ξυπνάς κάθε μέρα απ'τις έξι και είκοσι, αφού όλη νύχτα με κρατάς στην αγκαλιά σου σφικτά καθώς κοιμάμαι...
Για σένα που μαζί σου η κάθε μέρα είναι γιορτή...
Για σένα άνοιξα αυτό το blog...